Nie potrafię kochać mojego dziecka. Nie wiem co się ze mną dzieje...

aha no i bo zebyscie tu poczytaly wlasne tematy tytuly na kafe! co drugi temat o tym jak sie nie chce dziecka jak sie nienawidzi dzecko jak sie chce uciec oddac dziecko bo sie meczy bo strata zycia na zawsze ! Wiec moze czas zaadresowac w polsce ten ciagly problem bezsensownego bezmyslnego rozstawiania nog (bo kobiety polskie nie daja sobie czasu na kariere nawet) po to tylko by dziecko miec bo tak przykazali rodzice wychowani w tej bezmyslnej komunie gdzie nie bylo takich szans jakie sa teraz na lepsze ulozenie zycia. Tu u mnie w USA kobiety czesto decyduja sie na zycie bez dziecka i maja duzo szczesliwesze i bardziej spelnione zycie i maja kariere i hobby i wolnosc i podroze...kobieta moze rodzic i do 45 roku zycia wiec jak sie juz zdecyduja na dziecko to przynajmniej i maja pieniadze na to by je utrzymac w dobrych warunkach a nie gloduja jak kobiety na kafe bo nastepne tu tematy to oczywiscie blaganie o forse dla dziecka lub ojejku kilkorga dzieci zastanowcie sie kobiety przeciez macie tez wlasny rozum i nie musicie tak bezmyslnie zyc 333 www.youtube.com/watch?v=v3ruLZoFe44

pewnie w jakiś sposób mimo gorączki bycia nieprzytomnym pamiętasz ból i jak masz szukać sprawców to widzisz tę dwójkę a że ciężko winić to zrobiłaś tak że nic nie czujesz do nich

Studiuję psychologię i szczerze nie bardzo widzę gdzie to można zakwalifikować. Blokada emocjonalna niekoniecznie może oznaczać depresję. Może zespół stresu pourazowego? To może przybierać wiele wymiarów, wracasz często do tego co było? x Mam kontakt z podobna osobą, ale ona wyniosła to z domu, ten chłód emocjonalny, obojętność. Więc w przypadku gdy zmieniłaś, widzisz różnice w swoim funkcjonowaniu to należy to zbadać. Najpierw panel hormonalny, znalezienie porządnego psychiatry (psychologa ewentualnie), trzeba wykluczyć przyczyny somatyczne (może jakaś neurologiczna zmiana? Twój stan był dość poważny z tego co rozumiem). x A póki co rady o polubieniu dziecka wydają się dość dobre, dla samej siebie by codzienność nie była tak męcząca.

wracam do tego co było tym bardziej, że wcześniej leżałam w szpitalu, bo choruję przewlekle. Jak się okazało zaniedbano moją chorobe i rodzić naturalnie nie powinnam. Dodam, że nie rodziłamw Polsce, więc zaufałam bardziej lekarzowi i połoznej kraju, w którym mieszkam

Autorko udaj się do psychologa Musisz zacząć myśleć pozytywnie Przeżyłas trudny poród to zostawili trwały ślad Dziewczyno od pochwy - jeśli masz raka, to usunieciu pochwy ulega tylko niewielki fragment W całości usuwają ją w niewielu wypadkach i musi o tym decydować onkolog a nie ginekolog Poza tym pesymistki z was

nie będę bawiła sie w psychologa, ale poczytaj o zaburzeniach adaptacyjnych. twoja sytuacja się zmieniła, w stosunku do życia jakie prowadziaś poprzednio. Nie zdąrzyłaś się do tego jeszcze przyzwyczaić. Rozumiem, że jest Ci ciężko, ale sądzę, że to twoje rozpamiętywanie i podkreślanie choroby na każdym kroku i w każdej wypowiedzi, ty ty ty i ty ma podtekst depresyjny bo właśnie w depresji klinicznej występuje uwypuklanie własnego problemu, który rośnie do gigantycznych rozmiarów, rozpamietywanie go. Myślę, że jeśli pójdziesz do jakiegokolwiek psychiatry i powiesz, to co powiedziałaś nam, to na pewno uzyskasz pomoc. Tuż po porodzie objawy mogły być przytłumione.

A chciałaś urodzić to dziecko?? Mój syn ma 5 lat i też go nie kocham może nie jestes stworzona do bycia mamą