Niesmialosc zmarnowala mi zycie

Niesmiałosc to...trema. Jak wypadnę, co ludzie o mnie pomyślą, powiedzą, czy się nie zbłaźnię, itd. Mozna powolutku przepracowac tę, czasami az paralizującą tremę, w tremę mobilizującą. Jestem przygotowana, do egzaminu, do zajęć, do prezentacji, denerwuję się, ale to normalne, mimo to, pokażę, co umiem, bo nauczylam się tego czegos, i jestem przygotowana. Myslę, ze sedno problemu tkwi we własnej glowie, i w złych projekcjach na zapas, na zaś. Tez walczylam z tremą, sama nie minęła. Na glinianych nogach musiałam cos prezentowac, mówic publicznie, na początku zaliczylam potknięcia i wpadki, ale to mnie zmobilizowało, ze następne razy będą coraz lepsze. W codziennym zyciu nie zwracam uwagi i nie analizuję ludzkich spojrzeń i myśli. Bardzo często tez patrzę na kogoś niewidzącym wzrokiem, a myślę o czymś innym. Tak samo i inni ludzie zachowują się w stosunku do mnie. Ten mechanizm dziala w dwie strony:) Pozdrawiam niesmiałych.

Problem nieśmiałości dotyczy wielu osób, musisz siebie zaakceptować z czasem przyjdzie pewność siebie czy odwaga, nie izoluj się od znajomych wychodź z nimi do klubu czy do kina, zagadaj do sąsiadki czy koleżanki, musisz przełamać lęk przed czymś nowym, nie zamykaj się w domu.

Dzieki, wiem co mi dolega, tylko musze sie przelamac

:-)

;-)

:-)

@@@@@@@@@@@@@@@@@

nie tylko tobie... :(

a jak u Ciebie to wygląda?

;-)

:-(

:-)

Nie tylko Ci.

Mam 35 lat Jestem zdrowy ale nie chce mi sie zyc, brak mi sensu zycia, zero znajomych, kolejny samotny urlop a tam wiele ladnych dzierwczyn - Hiszpania I wiele par

:-)