Bez tytułu

Jesteśmy rozszczepionym na tysiące kawałków lustrem, a ponieważ nie ma tu nic prócz szkła, odbijamy tylko siebie. Światło przechodzi z rąk do rąk i nieładnie jest zakrywać je plecami. Ktoś stojący w cieniu może być rozczarowany. Migracja jest chaotyczna, ale nikt nie wie, jak równo rozdzielać światło. Kręćcie się intuicyjnie, mózg jest silniejszy od ciała i lepiej wie, gdzie jest ciemno. Nie zwracajcie się tam, gdzie błysk wydawał się jaśniejszy - światło z drugiej strony zawsze wygląda jaśniej, niż światło stamtąd, dokąd zmierzacie. Lustro otrzymuje światło za nic, bo stworzone jest, by je odbijać - a po rozszczepieniu ma odradzać się samo w świetle, które dzieli i które rozmnożyło. Kto stoi w cieniu, rzuca też cień na kogoś - całe szeregi potrafią być ślepe przez naszą organizację. Serce-dusza-umysł-szkło zwał jak zwał, temu w środku siebie dajcie jeść.

Ja proszę Pani, nie wiem o czym tu Pani mówi ale u nas do zakładu też przychodzi taki jeden filozof golić się i takie rzeczy proszę Pani gada że ani to nie pasuje do tego ani do tamtego.

Bez tytułu...to pryzmat. Z nukowego punktu widzenia, każdy kawałek szkła odzwierciedla tę samą energię. Jeśli zakryjesz je plecami (czy czymkolwiek), taka sama energia się udziela. Chcesz zabrzmieć poetycko ale...fakt nadal pozostaje faktem naukowym. Nowej definicji nie odkryłać/łeś. Polecam zgłębiebie fizyki :-)

O jeju, to była metafora, poza tym byłam zjarana, więc sami rozumiecie.