Czy walczyć o krótki związek?

Od miesiąca jestem z chłopakiem, juz od początku jest dość burzliwie, mi chyba zależy bardziej niż jemu. Wiem że on ma kompleksy, ogólnie mało mówi o uczuciach. Gdzieś po drodze i ja się zgubiłam, dawałam się ponieść emocjom i chyba zbyt wieloma informacjami go zalewalam. Przez to wynikał mój smutek i co za tym idzie jego niepewność i brak ognia między nami. Mimo tego on dalej chciał się ze mną spotykać. Mnie gniotlo tylko to ze on zamiast rozmawiać to dusi wszystko w sobie, nie mówi mi co myśli, czasem żeby mnie nie zranić. Wszystko sama musze od niego wyciągać. Myślę że mu zależy, powiedział mi o tym też. Wszystko sprowadza się do tego, że chciałam się rozstać przed urlopem, bo nie byłam na tyle pewna jego uczuć (bo mi o nich nie mówi) żeby ufać ze nie zdradzi itd. Tym bardziej ze on jako żołnierz ma urlopu ponad miesiąc a ja tylko dwa tygodnie. Tyle że on nie chce się rozstać. Owszem, chce odpocząć (rzadziej się spotykać czy coś w tym stylu), ale chce dalej próbować. Stąd moje pytanie, czy takie coś ma jeszcze szansę? Jutro mamy się spotkać, podjąć ostateczną decyzję. Na urlopy idziemy za obydwoje od 3 sierpnia. Najpierw był plan taki ze pojadę do niego na tydzień. Ale teraz chyba to nie jest dobry pomysł. Lepiej dać sobie czas? Jemu? Mi zależy na nim bardzo, wiem ze on się boi ze nie wytrzymam jak mi nie powie szybko ze mnie kocha czy coś tam. Ale ja wiem jak to jest z miłością, czasem takie słowa padają po długim czasie. Tłumacze mu cały czas ze nie chce takich deklaracji bo na dzień dzisiejszy i tak bym w to nie uwierzyła. Walczyć o to? Dać mu czas ale zawsze być gdzieś obok? Utrzymywać kontakt? Najpierw się martwilam co to z nami będzie ale staram się być optymistka, wkoncu co ma być to będzie ale nie chciałabym poprostu tego faceta zgubić w tym wszystkim. Jak go zarazić optymizmem? On się boi ze nie da mi tego czego ja pragnę, ale ja wiem ze może, chciałabym żeby uwierzył w siebie, w nas. Coś poradzicie?