smutny mąż

Autorze zastanawia mnie jedno po Twojej odpowiedzi... Skoro byłeś i nadal jesteś w takim stanie psychicznym i emocjonalnym, to jak zgodziłeś się na drugie dziecko? Domniemam, że zrobiłeś to dla małżonki? Czy miałeś nadzieję, że wraz z pojawieniem się drugiego dziecka problemy znikną? Albo...? Co Tobą kierowało? Oczywiście, jeśli wolno zapytać. Nie chcę się pchać z butami w Twoje życie

Zrezygnowałam z chęci posiadania kolejnego dziecka właśnie ze względu na swoje rozchwianie. Z jednej strony myślę, że problemy mogłyby zniknąć, ale z drugiej obawiam się, że pojawienie się kolejnego dziecka tylko doleje oliwy do ognia. 

A o urlop więcej nie pytam... widzę, że to temat wręcz drażliwy  a niby słowo "urlop" samo w sobie ma oddźwięk pozytywny

A o urlop więcej nie pytam... widzę, że to temat wręcz drażliwy  a niby słowo "urlop" samo w sobie ma oddźwięk pozytywny

A o urlop więcej nie pytam... widzę, że to temat wręcz drażliwy  a niby słowo "urlop" samo w sobie ma oddźwięk pozytywny

Dzięki, że się odezwałaś coz drugie dziecko powstało z miłości. Nigdy nie wątpiłem w to, że kocham moją żonę, wiem też, że Ona kocha mnie. Stąd druga dzidzia poza tym nie chciałem aby nasza jedynaczka była nią już na zawsze. I tak mamy dwoje wspaniałych dzieciaków. jesteśmy więc super rodzicami, nie najlepszymi bo popełniamy mnustwo błędów wychowawczych, ale jednak staramy się bardzo:) i tak w kwestii związku jako rodzice i team zarządzający domem jest bardzo dobrze. Pozostaje jednak z mojej strony zawsze to małe "ale" które raz mniej raz bardziej się uaktywnia. Tak jak teraz

"Małe" ale" "? Odniosłam wrażenie, że nie takie małe, skoro wróciłeś do wątku po ponad 3 latach... Więc jak to jest? 

P. S. jestem ciekawa i pytam. Ludzie są dla mnie interesujący stąd tyle moich pytań jak zaczynam przeginać, proszę mnie skarcić