bardzo ciężko mi z tym żyć

wiem, że nikt mnie nie kocha. Tylko jeden raz w życiu zaznałam czułości i bardzo tego żałuję. Żałuję bo poznałam jak to jest, i teraz okropnie mi tego brakuje. Rodzice nigdy mnie nie przytulili. Tata wręcz odpychał. Mama prosiłam ale ileż można? :( Rodzice przytulają tylko dzieci brat i im mówią że są cudowne i je kochają. Ja się bardzo staram i nigdy ich nie zawiodłam. Jedyną czułość doznałam od chłopaka, z tym że widzieliśmy się tylko kilka razy. Wtedy właśnie bardzo się modliłam, żeby zawsze tak już było. Pokochałam go i powiedziałam mu o tym. Wtedy on mnie po prostu wyśmiał... Potem jeszcze obraził i tyle z tego było. Nie mam siły na nic obecnie. Na dodatek ojciec ma problemy z alkohole. Wiecznie muszę się czymś denerwować. Nie śpię, jeść nie mogę. Trochę sobie jeszcze żołądek zniszczyłam przez nerwy, włosy wychodzą. Generalnie masakra.. Czuję się jak piąte koło u wozu. Nikogo bliskiego nie mam i chyba nawet nie umiem już rozmawiać z nikim. Co mam zrobić? Pomóżcie :(

spróbuj nabrac dystansu do wszystkiego,nie można tak sie zadręczać przecież,szkoda zdrowia!! tamten facet nie zasługiwał na Ciebie znajdziesz lepszego

dzięki :) może masz i rację z tym, że tak sobie próbuję wmawiać cały czas. Działo, teraz jednak uświadomiłam sobie, że od 5 lata (czyli od rozstania) jestem sama.. Kręcili się jedynie faceci, którzy myśleli, że jestem dziewczyną na jedną noc. Trochę to smutne bo jeszcze bardziej się czułam jak przedmiot. Oczywiście się z nimi nie spotykałam ale sam fakt, że tacy się ''przymilali'' mnie raczej dobija