Pòłnoc i kilka szeptòw o niej....

Nie ma słów które były by w stanie ja opisać... To spojrzenie które skradło moja dusze oczy których wspomnienie rozświetla najczarniejsza noc. Uczucie które przyszło znikąd i ugodziło prosto w spaczone serce. Jej długie włosy kołysane przez wiatr.. Uśmiech który potrafi rozweselić najsmutniejsza twarz. Zwykły dzień który pozostanie w pamięci. Marzenie by ja spotkać by przytulić ja troszeczkę by nasze serca odnalazły siebie i zagrały melodie naszych pragnień. Aby nasze dusze splątane w jedność na zawsze pozostały razem.... Lecz ona nie istnieje i nigdy jej nie było sen na jawie którego realia nie maja prawa istnieć i ja niedoskonały z sercem przez lata splątanym ciernistym pnączem. Czy potrafię kochać i czy jestem w stanie dać jej odrobinę szczęścia ,czy na nią zasługuje .....Czy ona będzie w stanie mnie pokochać i wypełnić pustkę mego serca... Czy okrutny los rozda kartę samotności i na zawsze pozostaniemy w cieniu ...