Czy taka miłość może przetrwać?

Jak myślicie? Czy jest szansa, że miłość z gimnazjum może przetrwać? A może są tu osoby, które są ze swoją drugą połówką od tego czasu?

Ja nie jestem taka osoba, ale mam taka przyjaciolke. Jest z facetem od gimnazjum, minelo juz 11 lat, w zeszlym roku wzieli slub. Ich zwiazek przetrwal, ale powiem szczerze, ze od jakichs paru lat szalu u nich nie ma, slub tez jakos tak bardziej z poczucia obowiazku. Jej partner jak poznal pierwsza lepsza dziewczyne, to rzucil moja przyjaciolke dla niej w jeden dzien, ale po paru dniach wrocil, bo tamta kopnela go w tylek. Czyli taki jakby zwiazek troche z przyzwyczajenia, braku laku. No i tez widac bylo u niego to poczucie braku przezycia czegos ciekawego, bo sa dla siebie pierwszymi partnerami seksualnymi. Nie wiem, sa tego plusy, ale sa i minusy.

Współczuję twojej przyjaciółce, widać wziął sobie ją, jako nagrodę pocieszenia. Ja bym nie chciał takiej dziewczyny.

Po prostu jak jestes z jednym czlowiekiem od moznaby powiedziec samego poczatku zycia, to zamykasz sie juz calkiem w jego swiecie, nie poznajesz niczego nowego. Kazdy zwiazek, nowi ludzie, przezycia, nawet te zle, ucza nas czegos, doswiadczaja nas, czynia nasze zycie ciekawszym, pelnym wspomnien. Czas mlodosci to czas na nowe przezycia, znajomosci, doswiadczenia, wzloty i upadki, a potem przychodzi czas na stablizacje - kiedy juz jestesmy madrzejsi o te doswiadczenia minionych lat. Kolezanka jakby teraz rozstala sie z mezem, to nie umialaby zyc, po prostu. Zero doswiadczen, obycia, znajomosci, roznorodnych wspomnien. Jeden ciasny swiat.