Jak nauczyć dzieci sprzątać??? Wieczny bałagan

Mam dwójkę dzieci - 2 latka i 5 - latkę.. Mamy w domu wieczny bałagan, dzieci nie sprzątają po sobie, staram się ich tego nauczyć, ale nie wychodzi... Skończą jedną zabawę, zostawią bałagan i zaczynają drugą. Staram się pilnować, żeby układali po sobie rzeczy, ale wiadomo, nie zawsze się da. Jak ich nauczyć, żeby sprzątali po sobie? Powinnam im pomagać i sprzątać razem z nimi czy powinni sami ogarynać swój pokój? Bo póki co ja mam wrażenie że cały dzień chodzę i po nich sprzątam. Macie jakieś fajne rozwiązania? Dodam, że moje dzieci są naprawdę oporne jeśli chodzio ten temat

Pozbadz sie 3/4 zabawek.

Rada z góry bardzo dobra. Dodam z wlasnego doswiadcznia - nie da sie, balaganiarstwo jest wrodzone. Mma dwoje dzieci, tak samo wychowane, syn pedentycznie porzadny, córka bałaganiara. Ja i siostra mamy tak samo.

czyli odpuścić?? nie chce mieć wiecznego bałaganu :)

Z dwulatkiem będzie problem, trzeba mu pomagać, a pięciolatka z kolei widząc że pomagasz dwulatkowi (albo robisz za niego), będzie czuła się pokrzywdzona... Mój ma prawie 5 lat. U nas jest po prostu zasada że zabawki nie wychodzą poza pokój małego, a jeśli chce obejrzeć bajkę na dobranoc, ma je sprzątnąć. Czyli- w ciągu dnia może mieć bałagan. Może ewentualnie porysować w kuchni jak chce posiedzieć przy mnie albo poukładać w salonie dom z krzeseł, ale wtedy natychmiast po zabawie to sprząta, trzyma się tego. Do naszej sypialni nie ma wstępu poza szczególnymi wypadkami i za naszą zgodą, zabawki nie mają tam wstępu bez wyjątku. Jego pokój to jego teren :) On sam to szanuje więc i my też. Z tym że sam zaskoczył że jak wysypie klocki, a na to dinozaury, do tego kredki, to sprzątanie zamienia się w mordęgę. Od małego był uczony że jak chce nową zabawkę/zabawę, sprzątamy po poprzedniej i daje to efekty, rzadko tylko się zagalopuje. Czasami dawaliśmy mu np. szufelkę żeby zgarnął figurki do skrzyni, łatwiej szło. Ograniczyliśmy zabawki do tych którymi faktycznie się bawi i tak żeby były różnorodne a nie dwadzieścia różnych autek i pięćdziesiąt połamanych kredek. Dodatkowo wszystko osobno zamknięte, nie ma pod ręką i jest ta sekunda na przemyślenie po co sięga i czego szuka. Rozumie że ciastolina czy farbki, nie schowane i nie zakryte, niszczą się. A zabawki które zostaną na noc rozsypane na podłodze w tajemniczy sposób znikają i długo ich nie widzi... A co do takich codziennych sprawach, typu odkładanie butów na półkę, ubrania do prania, sprzątania na bieżąco przy gotowaniu, jedzeniu przy stole i nad talerzykiem- nie znam innej drogi niż pokazywanie dziecku za każdym razem że jeśli np. nie zostawiamy naczyń po jedzeniu na stole, to nie zostawiamy, tzn. nie zostawia nikt z członków rodziny i nigdy, a jemu raz za razem przypominamy aż to się stanie automatyczne. Trzy lata nauki i praktyki, potem 15 lat luzu, w tej kwestii przynajmniej.