Strach przed zaangażowaniem

Mam 24 lata, mój tata jest alkoholikiem i zawsze żyłam w strachu. Bałam się wszystkiego gdy byłam sama, ale przed ludzmi udawałam, że jestem bardzo szczęśliwa. Wielu z ludzi do okoła mnie myślało, że jesteśmy normalną rodzinną. Jestem ładna i inteligentna. Moi rodzice stawiali na moje wykształcenie. Obecnie wynajmuję mieszkanie, mam samochód dobrą pracę, studiuję. Przez ostatnie lata miałam powodzenie u facetów. I tu zaczyna się problem wszystkich odpychałam. Jak to mówi moja przyjaciółka "tylko ich rozkochujesz i potem zostawiasz". I tak było gdy widziałam, że chociaż trochę zaczyna mi zależeć uciekałam bo bałam sie, że mnie skrzywdzi, że będzie jak mój tata. Ostatnio działo się wiele dobrych rzeczy w moim życiu i też poznałam pewnego chłopaka. Na początku wg nie myślałam o nim w kontekscie związku. Znałam go z opowieści innych, że jest to facet, który nigdy się nie angażuje w związki i skrzywdził wiele dziewczyn (robił dokładnie jak ja). Osobiście poznaliśmy się na wakacjach i spędziliśmy 2 tygodnie dużo gadając. Gdy wracałam do domu byłam pewna że to koniec, aon dał mi do zrozumienia, że dla niego to początek. Nie mieszkamy w jednym mieście i byłam pewna, że to samo się rozpadnie. Po powrocie przyjechał do mnie, a po 3 dniach wyjechał na dwa tygodnie do Francji. On codziennie pisze, dzwoni. A ja cały czas mam wątpliwości, te co zawsze miałam, ale do tego, że wiem jaki on jest i boje się że potraktuje mnie tak jak każdą wcześniej. Czy ktoś z Was znał taką osobę i może powiedzieć czy tacy ludzie się zmieniają? Czy taki związek może mieć szanase przetrwania?