Nagle poczułam się bardzo smutno. Proszę o pomoc.

To był normalny dzień i nic złego się nie wydarzyło. Pomimo tego poczułam się źle. Niedawno rozbolała mnie głowa i zrobiło mi się niewyobrażalnie smutno. Mam łzy w oczach. Jestem dorosła i samotna. Nigdy nie miałam faceta ani nawet przyjaciółki. Mieszkam z rodzicami sama. Rodzeństwo wyprowadziło się parę lat temu więc została tylko mama ojciec i ja. Nigdy mi specjalnie to nie przeszkadzało jednak teraz zaczęłam to wszystko jakoś wyjątkowo negatywnie odczuwać. Muszę słyszeć wszystko każdą kłótnię. Od lat nie śpią razem a gdy rozmawiają to tylko gdy sytuacja tego naprawdę wymaga. Czuję że znam każdą ich myśl a przecież to sobą powinnam się zająć w tym wieku. Moja mama jest bardzo smutna i ma potrzebę by mi się żalić a ja czuję się bezradna. Nie chcę tego słuchać. Wszyscy ludzie w moim wieku mają przyjaciół lub partnerów. Swoje problemy na tle miłosnym. Ja nie mam bliskich mi osób ponieważ w młodości dużo chorowałam a także miałam problemy z sobą. Szpitale, anoreksje i tak dalej. Do tego nawiązywanie znajomości utrudnia fakt że mój ojciec jest dość osobliwy. Nie toleruje gości w domu a nawet gdyby tolerował to i tak bym nikogo nie zapraszała. Bo nie jesteśmy normalni. Na co dzień nie myślę o tym. Oni chcą bym została sama i z nimi. Rodzice nie obarczają mnie obowiązkami ale mają potrzebę wylewania na mnie swoich żalów. Czuję, że wraz z wiekiem oni domagają się coraz więcej kontaktów ze mną. Zastanawiam się czy mój smutek jest usprawiedliwiony. Na co dzień jestem twarda i nie porównuję się do innych. Co sądzicie o opisanej sytacji? Mam nadzieję że ten opis nie brzmi zbytnio dramatycznie. Da się wytrzymać ale dzisiaj jestem załamana. Piszę w napływie emocji więc wiadomo jak to jest.