do mam, które uczą niemowlaki języków obcych i dodatkowe zajęcia

Jestem dzieckiem, którego ojciec dosłownie uparł się na wczesną naukę angielskiego. Często wyjeżdżaliśmy zagranicę i to miało być dla mojego dobra. Moja matka nie chciała się zgodzić, ale wreszcie odpuściła. Piszę tylko o moich doświadczenia. Podkreślam tylko moje. Zaczęłam późno mówić. Mieszając dwa języki polski i angielski. Pamiętam jak chodziłam do zerówki i nie potrafiłam porządnie po polsku sylabizować wyrazów. Dosłownie wszystko mi się mieszało. W pierwszej klasie miałam problemy z wymową. Chodziłam do logopedy. Po latach ze względu na mój zawód miałam sporo zajęć z psychologii dziecięcej. I to co mogę powiedzieć uczyć języka jak najbardziej, ale zaczekać, kiedy dziecko skończy przynajmniej 4 latka. I ważne nasz mózg jest zaprogramowany na jeden język. Nasz mózg uczy się myślenia w jeden sposób charakterystyczny dla jednego schematu językowego. Wprowadzanie innego modelu może nieść ze sobą negatywne konsekwencje. Mitem jest to, że dziecko, które wcześnie styka się np. z dwoma językami szybciej się rozwija. Często jest wręcz przeciwnie. Uczycie Wasze dzieci języków, ale wszystko we właściwym czasie.

Zgadzam sie z toba autorko ! :)

100% RACJI !! Nawiedzone wariatki chętne jeszcze i płody uczyć 3 języków :O

Ja mam wsrod znajomych pary mieszane i dzieci praktycznie mowia TYLKO jezykiem kraju, gdzie mieszkaja i chodza do szkoly. W innym potrafia proste komunikaty. Niestety, ojciec moich dzieci jest taki jak Twoj, autorko. Gowno wie o rozwoju, o mozgu, o neurobiologii, ale wpiera mi, ze ja specjalnie dzieci COFAM, zeby On sie nie mogl dobrze dogadac, i ze skoro jestem taka ambitna, to czemu ich nie ucze. Mi zawsze zalezalo na dwujezycznosci, i moze ona nastapi, ale w SWOIM CZASIE.

A co mają zrobić rodziny, gdzie rodzice mówią różnymi językami plus jeszcze np. dochodzi kolejny język w kraju zamieszkania? Bo ja np. znam parę, gdzie on jest Włochem, ona Szwedką, między sobą porozumiewają się po angielsku a mieszkają w Niemczech. I wyobraź sobie, że ich dzieci żadnych problemów nie mają, są całkowicie naturalnie trój-języczne (języki rodziców i niemiecki) plus całkiem nieźle porozumiewają się w języku nr. 4. My też jesteśmy parą mieszaną, u nas języki są na razie dwa (trzeci dojdzie za pół roku, córka będzie miała niecałe trzy latka) i takich par jak nasza znam multum. I teraz naprawdę wyjaśnij mi, jak wg twojej teorii taka rodzina ma funkcjonować? Jeden rodzic ma do dziecka mówić na migi, i dziecko ma się do X lat nie stykać z innymi dziećmi? Czy jak?

hehe, no właśnie nijak... bzdurny temat-autorka jest po prostu zazdrosna, ze inne matki stać na posyłanie dziecka na języki i zajęcia dodatkowe, stać nie tylko finansowo ale i logistycznie, organizacyjnie, bo wyjście z małym dzieckiem to wyprawa a większości sie po prostu nie chce, lepiej siedzieć w domu... przecież najlepiej dzieciaka pozawijać w bety i nigdzie w nim nie wychodzić do 3 r.ż bo i tak nic z tego nie zapamięta... tak powiedział do mnie jeden dziadek nad morzem, gdy podążałam w kierunku plaży z kilkunastomiesięcznym dzieckiem i opowiadałam dokąd idziemy...

...no i dziadek miał rację tępa dzido bo pamięć zaczyna się dopiero po 3 roku życia. śmieszą mnie te wszystkie matki wariatki które dały się wciągnąć w wyścig szczurów. żałosne.

Dziadek mial racje. A jak sobie radzi ten " drugi rodzic"? Mowi w jezyku kraju , w ktorym mieszka lub w jezyku " pierwszego rodzica", ktorego jezyk dominuje. Ni eznam dzieci " dwujezycznych". RADZA SOBIE, prosto sie komunikuja w tym drugim jezyku , tylko dla laikow wyglada to na plynnosc a nia nie jest. Malo tego - ile jest sytuacji, ze oboje rodzice Polacy, a dziecko w USA tylko po angielsku chce mowic. I polski kaleczy. A pzreciez wszytskich stac i sa do polskich szkol prowadzani. Czy identyczna sytuacja: moja mama jest z Dolnego Slaska, i sama mniej wiecej w wieku piosenkarki Eleni. Na podworku miala duzo znajomych Grekow, ktorzy po wojnie domowej schronili sie w Polsce. Te dzieci byly pilowane przez rodzicow greckimi szkolkami, kosciolkami, w domu tylko grecki, a jakis MALY procent w ogole ten jezyk zna, wszyscy czuja sie Polakami i swoje pochodzenie uwazaja za taki mal egoztyczny twist, a swoich dzieci juz jezyka nie ucza, nawet jesli na poziomie podstawowym go znaja. Nie mowie o tych, ktorzy sie repatriowali, bo oczywiscie ich dzieci juz bylyu zmuszone isc tam do szkoly. Tym starszym zostal POLSKI, stad tez sa osoby w Grecji, ktore normalnie mowia po polsku, bo tu chodzily do szkoly jako dzieci. Ale ci, ktorzy zostali, to nie. Mozna byc dwujezycznym w poznijeszym wieku. Moja kolezanka przyjechala tu z Gruzji w wieku 11 lat, ani nawet czesc nie umiala powiedziec. Wszytskiego sie nauczyla, po roku-dwoch smigala. Ona JEST dwujezyczna, bo jezyk pierwszy poznala w MOWIE I PISMIE bardzo dobrze, lacznie z gramatyka. Dlatego " naturalne przyswajanie przez 2-latki" dziele przez 16. Takie podejscie zawsze mieli szwedzi do angielskiego, a ja znam full Szwedow w swoim wieku (30-40), korzy po angielsku DUKAJA ledwo , chco ich pilowano od zlobka.

01:27 Poczytaj sobie o tym, na czym polega różnica między DWUJĘZYCZNOŚCIĄ wynikającą z używania tych różnych języków NA CO DZIEŃ w naturalnym dla dziecka środowisku, a dwujęzycznością, która ma miejsce w procesie zwykłej nauki dwa czy trzy razy w tygodniu. Jak już o tym poczytasz, to potem polecam lekturę publikacji logopedów, językoznawców i pedagogów na temat tego, jak dziecko do 8. roku życia przyswaja język obcy (jak = w jakim tempie, z jaką częstotliwością, z jakimi przerwami, w jakich warunkach) żeby miało to jakiekolwiek wymierne efekty. Uwielbiam te specjalistki, które zielonego pojęcia nie mają o tym, na temat czego się wypowiadają, bo "one znają" i "one widziały" :D

A ja mam bratanka, który żyje w Anglii. Mój bart Polak, moja bratowa Angielka. Brat mówi do małego po polsku non stop, nawet moja bratowa umie parę słów w polskim powiedzieć, a mały ni hu hu. Za to po angielsku śmiga pięknie (ma 5 lat). I jak to się ma do twojej teorii, gościu z 1:27?

Ja bardziej wierze specjalistkowm, ktore " cos widzialy" i maja bezposrednie doswiadczenie, a nie " ksiazkom o logopedii" - tam jakas stara panna moze sobie wymyslac jakie chce teorie , a zycie i tak swoje. " Naturalna" dwujezycznosc nie istnieje, tylko wyuczona, pielegnowana. I to NIE ZAWSZE.

" Naturalna" dwujezycznosc nie istnieje, tylko wyuczona, pielegnowana. I to NIE ZAWSZE. x Życie w słodkiej nieświadomości musi być cudownie proste, co? :D

Jakiej nieswiadomosci? Nieswiadomosc jest wtedy jak sie nie wychyla nosa poza wlasny dom, a zycie zna z rozpraw teoretycznych. Ja mam mnostwo kontaktow z ludzmi z calego swiata, stad moje stwierdzenia sa poparte odpowednia "proba statystyczna". Z zawody zas jestem tlumaczem, totez rozne teorie (nieraz przeciwstawne) tez znam i czytam specjalistyczne ksiazki. Nadal utrzymuje, ze zycie toczy sie POZA nimi. Niejednokrotnie tez weryfikuje te tresci, tak jak kazde doswiadczneie naukowe weryfikuje poprzedzajace je teorie.

Ze mna na roku - filologia hiszpanska - studiowal chlopak, ktory byl w polowie Kubanczykiem. Wszyscy byli na poczatku posrani jak on bedzie mial latwo, jak mu fajnie, ze juz wszystko umie, co gorsze kujony zazdroscily az zielenialy....az tu pierwsza sesja i facet pala za pala, nic do niego nie trafialo, znal troche slangowych wyrazen i jako tako operowal podstawowym slownictwem w 3 czasach. Musial przeniesc sie na zaoczne, jak wszyscy, co nie radzili sobie na dziennych. To nie jest zlosliwosc tylko fakty, zreszta uwierzcie, ze nie cierpial z tego powodu. Mial wesola kubanska dusze i polska zazdosc i porownywarka byly mu obce. to jednak ne zmienia faktu, ze jego kompetencje jezykowe byly zadne.

No popatrz, a ja jestem lektorem francuskiego i angielskiego z 16-letnim stażem i moje obserwacje są kompletnie inne. A te "książki o logopedii", wyobraź sobie, są pisane przez najwyższe, uznane autorytety w swoich dziedzinach. Siedzę w temacie po uszy, bo uczę przedszkolaki i młodzież wczesnoszkolną w szkołach społecznych i międzynarodowych więc wybacz, ale Twoje międzynarodowe znajomości i średnią statystyczną możesz sobie wsadzić...w kieszeń ;)

gość dziś ty chyba nawet polskiego za dobrze nie znasz, skoro nie potrafisz prostego tekstu przeczytać ze zrozumieniem :D Dziewczyna opisała sytuację, gdzie w rodzinie wspólny język jest zupełnie inny od języków obu rodziców, i inny od kraju, gdzie mieszkają. Owszem, to jest połączenie dość ekstremalne, ale wcale nie takie rzadkie w dobie globalizacji, też znam taką rodzinę. Który rodzic wg ciebie powinien milczeć? :D To raz. Dwa: uczę polskiego za granicą. I spotykam tu np. wnuków ludzi, którzy wyemigrowali. Owszem, ci wnukowie już język dziadków znają bardzo słabo, bo w domu się go mało używało. Ale z ich rodzicami najczęściej bez problemu można po polsku porozmawiać, a ci, którzy kontakt z językiem mieli i mają regularny (chodzili na dodatkowe zajęcia, byli w Polsce na studiach, regularnie utrzymują kontakty z polską częścią rodziny, pracują w języku polskim) mówią wręcz bardzo dobrze. Przy najbliższej okazji popytam, czy ich dwujęzyczne dzieciństwo było takie straszne jak to autorka opisuje ;) A po trzecie: poczytaj sobie o "one parent, one language". Jest sporo ciekawych badań :)

Te teoretyczki to jak teoretycy marksizmu leninizmu :P . Poronione... Przykłady -u nas w klasie dziecko z rodziny mieszanej , oboje europejczycy .Dziecko od malego uczone polskiego w domu za granicą, kontakty z polska rodziną potem nauka w szkole w PL . I co ? Akurat jedna z ogólnie głupszych osób w klasie w sensie braku polotu i zainteresowań ,problemy z nauką ( zadufani rodzice z wyższym wykształceniem i to dobrym ba nawet jeden z dziadków po studiach i to przed wojną !) ogólnie niby dwa języki opanowane tylko w ŻADNYM z nich nic do powiedzenia :P:P:P:P . Co do polskiego to straszliwe kaleczenie gramatyki ,mieszanie rodzajów, używanie slangu itp I to po paru latach ostrej nauki w PL .Tak to było . Języka natywnego nie znam więc nic nie powiem jak z tym było .

oczytaj sobie o tym, na czym polega różnica między DWUJĘZYCZNOŚCIĄ wynikającą z używania tych różnych języków NA CO DZIEŃ w naturalnym dla dziecka środowisku, a dwujęzycznością, która ma miejsce w procesie zwykłej nauki dwa czy trzy razy w tygodniu. Jak już o tym poczytasz, to potem polecam lekturę publikacji logopedów, językoznawców i pedagogów na temat tego, jak dziecko do 8. roku życia przyswaja język obcy (jak = w jakim tempie, z jaką częstotliwością, z jakimi przerwami, w jakich warunkach) żeby miało to jakiekolwiek wymierne efekty. Uwielbiam te specjalistki, które zielonego pojęcia nie mają o tym, na temat czego się wypowiadają, bo "one znają" i "one widziały" smiech.giflapka.gif xx Zgadzam sie w 100 % Ja stosowalam wspomniana tu metode @ one parent, one language@ i moje dzieci sa 3 jezyczne :P Od malego. I coz tego ze im sie mieszaly jezyki ? One nie mialy swiadomosci w jakim jezyku mowia! Dopiero jak gdzies , gdy syn mial 6 lat dokonal odkrycia na wakacjach w PL, ze @ wszyscy mowia po angielsku, bo on ich rozumie @ :D Pewnie, ze najlatwiej i najlepiej posluguja sie jezykiem kraju w ktorym mieszkaja , chocby gramatyka jest naturalna. Polskiego ucza sie w weekendowej szkole, trzeci jezyk szlifuja z lektorem. Dziecko uczy sie najszybciej i najlatwiej wtedy , gdy nie ma swiadomosci, ze czegokolwiek sie uczy :)

Dumna mamusiu powyzej, jestes rownie przekonana o 3-jezycznosci swoich pocieszek jak ci zadufani rodzice " zlego ucznia" opisanego wyzej. I nie pytajcie mnie " ktory rodzic ma milczec"? Nikt nie MA tylko tak sie jaos samo robi. Najczesciej milczy oczywiscie ojciec, bo to matki maja najwiekszy bol d**y i hodowle geniusza. Ojcu wali, stara sie cos tam w jezyku zony, albo w swoim, ale w zakresie podstawowym, o czym tu juz wielokrotnie pisalam. Natomiast ci Polacy, ktorzy wyrosli za granica i maja rodzicow Polakow, i ciagle swietnie mowia po polsku, wcale nie zawdzieczaja tej umiejetnosci " naturalnej imersji", bo babak gwraa belkotala jak prezyjechala pilnowac, ale ciezkiej PRACY rodzicow nad utrzymaniem tego polskiego na poziomie, w mowie i w pismie.

Moja tesciowa, z Cypru, twierdzi, ze jej wnuczka z Ameryki cudnie mowi po grecku. Fakt, dziewczyna nie nawala z tym koszmarnym akcentem, ale naprawde umie podstawy. Tyle, aby z babka pogadac o pogodzie czy obiedzie. Dyskutowac o polityce czy nawet z rowiesnikami o muzyce juz nie umie, no ale babcia cala dumna, jak to dziecko w kazdym jezyku swiata mowi. Inna jej wnuczka na studiach dla fanaberii wziela sobie podstawy chinskiego, a babka rozpowiada jakie to ona ma kwalifikacje i plynnie po chinsku mowi. Babka nadawalaby sie tutaj na kafe, dyskutowac z mamusiami dwujezycznych geniuszy, ktore po prostu w UKu siedza, nie daj Boze do Polski zajada i pociechy ni w zab pisania po poslku i 2 klasy w tyl od razu.

Akurat zejdź z babci. Babcie mają to do siebie, że idealizują swoje wnuki i każdy ich sukces jest dla babć na miarę zdobycia Nobla :D

Hehe ...tak ma koleżanka ze związku mieszanego -wg matki Polki alfa i omega :P.Oczywiście miała iść na studia elitarne jako trójjęzyczna :P .Skończyła anglistykę na podrzędnej szkółce "trzeciego wyboru" .Po polsku mówiła niedobrze do 18 roku życia . Ale matka chciała ją czynić 4 jezyczną haha ..komedią to było Dziś "geniuszka" pracuje jako zwykła nauczycielka .A wychowywana w dwóch językach od kolebki.

Ja jestem dzieckiem dwujęzycznych rodziców. Nie uważam się za "geniusza", jeden język mam słabszy niż drugi bo to naturalne, jeśli któryś z języków w środowisku dorastania przeważa. Ale mam ten język opanowany w stopniu na tyle dobrym, że i o polityce, i o pogodzie porozmawiam swobodnie, i mam tylko lekki akcent. Kiedy zaczęłam mówić, nie pamiętam, ale sama sobie książeczki czytałam (w języku A, tym silniejszym) w wieku lat 5, problemów z wymową nie miałam nigdy żadnych (za to duże miała np. moja jednojęzyczna kuzynka). Z nauką też nie miałam problemów, pracę mam ciekawą. I tak samo jest w przypadku moich 2 podobnie wychowanych braci. A teraz sobie zgadujcie, czy polski jest moim mocniejszym czy słabszym językiem ;)

Jestes zdolna, zapewne masz predyspozycje jezykowe, masz zaanagazowanych rodzicow, ktorzy na codzien wyrazaja sie za pomoca rozszerzonego zakresu slownictwa. Rodzice byli konsekwentni, ale i ty - chetna (i bracia). Moglo byc inaczej: ktoras ze stron ma wywalone - jezyk idzie w las sie pasac. Przyklad kuzynki - glupi. Ona moze nie miec ucha do akcentow, albo wcale pasji do tego drugiego jezyka. Ja mam ruski akcent po angielsku, bo tego jezyka nie znosze, a posluguje sie nim swietnie. Na szlifowaniu akcentu mi nie zalezy, na udawaniu " nejtiva" tez nie. Wystarczy, ze w mowie jestem bez najmniejszych problemow czy skarg rozumiana.

I tak, czytanie samemu w wieku 5 lat swiadczy wlasnie o predyspozycjach jezykowych. Choc wg. kafe jest to standard wsrod dzieci, to jednak real mowi co innego. 5 lat i samodzielnie czyana ksiazeczka = zdolnosci jezykowe, bogate slownictwo, poprawna ortogafia (czeste obcowanie z drukiem). Nie ejst to jednak " srednia krajowa" w zadnym jezyku.

Moja córka jest dwujęzyczna. Chociaż nie wiem, czy mogę ja tak określać, bo, ze względu na wiek, nie potrafi jeszcze czytać. Ma 3.5 roku, mowi po polsku i angielsku. Moj maz jest obcokrajowcem, w domu rozmawiamy po angielsku, ja z nią rozmawiam tylko po polsku. Nie mieszkamy w Polsce. Myśle, ze corka ma smykałkę do języków. Bardzo wcześnie zaczęła mowić, łatwo przechodzi z jednego języka ma drugi, czasem tłumaczy swojemu tacie moje słowa. Rozumie i używa słowa takie jak: skomplikowane, grawitacja, konstrukcja, budynki itp. Teraz uczy sie dodatkowo języka swojego taty. Rozumie, ze to sa rożne języki, ze czasem musi mowić po polsku do niektórych ludzi, a do innych po angielsku. Nie miesza tych języków. Gdyby miała jakiekolwiek problemy ze zrozumieniem lub mówieniem w języku kraju, w którym mieszkamy, to bym odpuściła język polski. Ale nie ma. Bardzo sie denerwuje, ze nie potrafi czytać. Zna wszystkie litery i potrafi napisać słowa w WORDzie jak jej je literuję.

Moim zdaniem to powyzsze to sa ponadprzecietne uzdolnienia. Nawet gdyby dotyczyly jednego jezyka, nadal bylyby niezwykle.

Sa rozne dzieci, o roznych predyspozycjach jezykowych, sa tez rozni rodzice, rozne sposoby przyswjania drugiego jezyka. Mialam babcie nie-Polke i rozmiawjac z nia nauczylam sie obcego jezyka, choc wczesnie zmarla, zostalo mi to na zawsze Znajome dwujezyczne malzeństwa zalatwiaja to tak - z matka dzicko moi w jednym jezyku, z ojcem w drugim i to dziala.

Dziala na poziomie akcentu i podstawowej komunikacji, dogadania sie, jak ta " wnuczka z Ameryki". Ale nie na zasadzie pelnej znajomosci na poziomie scholaryzacji.

mója Julka angielskiego uczyła się na poziomie przedszkola. Mieszkamy w Warszawie i chodziła do szkoły sosnowaszpilka.pl. ale ona uwielbiała tam chodzic na zajęcia, w ogóle nie trzeabyło jej namawiać. Myślę że to kwestia sposobu nauki jest kluczowa