czy jest sens wychodzić za mąż bez miłości?

Jak myslicie?

To zależy od sytuacji. W niektórych przypadkach jest sens.

dla mnie niema najmniejszego sensu...

Trudno powiedzieć czy taki związek długo przetrwa ale w niektórych przypadkach jest sens.

Ja wyszłam za mąż z miłości. Czesto się kłócimy, nie dogadujemy, nawet teraz jestesmy w trakcie kryzysu. Kiedyś moj najlepszy kumpel chciał być ze mną no ale ja go nie kochalam. Teraz czesto sobie myślę, że może z nim byłoby lepiej. Wielkiej szalonej miłości by nie było ale na pewno bysmy się bardziej dogadywali i szanowali wzajemnie. Z upływem czasu człowiek zdaje sobie sprawę, że chyba przyjaźń w malzenstwie jest najważniejsza, nie jakieś unisienia, pożądanie.

to miłość jest tym czynnikiem który przenosi góry kryzysów i nieporozumień małżeńskich. miłość najpierw jest ślepa a potem ofiarna. natomiast przyjaźń czy rozsądek nie posiadają właściwego spoiwa które jest w stanie przetrzymać lata. kobieta która wyszła za mąż z rozsądku będzie się platonicznie i cyklicznie zakochiwać. to przysporzy jej wiele cierpień i frustracji bo kiedy zakocha się tak naprawdę to zamknie swój umysł i ciało na męża a wtedy to dopiero będzie sajgon.

Znam niejeden przypadek, gdzie para pobrała się " z miłości", w której chodziło o uczucie, pożądanie, motylki w brzuchu i ten związek nie przetrwał, bo nie był oparty na rozsądku. Miłość powinna być w małżeństwie. W przeciwnym razie nie ma sensu składać przysięgi małżeńskiej, w której się ślubuje drugiej osobie miłość. Ale powinna to być raczej miłość, która szanuje drugiego człowieka, jest służebna i ofiarna. No i jeszcze powinien do tego dochodzić rozsądek. Nie znaczy to, że czucie motylków w brzuchu jest czymś złym. To też jest dobre, ale po 1) sam ten czynnik nie wystarczy, by zbudować trwały związek, a po 2) nie jest on konieczny do tego, by się pobrać.

Jest sens w wyjściu za mąż za mężczyznę, którego można nazwać swoim prawdziwym przyjacielem i który nim jest zawsze i bez względu na to, czy jesteśmy z nim w związku, czy nie. Uczucia takiej osoby są szczere, bezinteresowne i bezpieczne. Kilkadziesiąt lat życia dobrze jest przeżyć z osobą, do której ma się zaufanie, że nas nie zniszczy swoim wariactwem ani przed, ani w trakcie, ani po związku. Taką przyjaźń spokojnie można nazwać Miłością. Burzliwe zauroczenia są przereklamowane, a pożądanie może istnieć również między parą przyjaciół bez tej głupiej obsesji na swoim punkcie, nazywanej szumnie zakochaniem.

Gość z 14-24 zajęło mi ponad 10 lat, aby dojść do tych samych wniosków :)

nie ma

milosc oparta jest na przyjazni

Ja byłam zakochana do szaleństwa w nim aż po ślubie usłyszałam zamknij ryj, zjezdzaj stąd, co chcesz kretynko, popychanie i teraz wiem, że szacunek i przyjaźń pozostaną kiedy motylki odfruna a kiedy tego nie ma to już nic nie zostanie i częste dasy, obrażanie, ciche dni to norma i tekst o co ci znów chodzi.

zakochalas sie w chamie bez kultury! a bedzie jeszcze gorzej!

gość dziś i gość dziś , jakbyscie pisaly moja historie!najlepszemu kumplowi zycze zeby byl szczesliwy, oczywiscie nie jestesmy w kontakcie.tak, jest sens wychodzic za maz bez milosci, i tak milosc sie konczy jak sie urodza dzieci, a tak czlowiek od poczatku sie ustawia na rodzicielstwo i koncentruje na przyszlym potomstwie, nie placzac ze odszedl na dalsze miejsce

Znam szczęśliwe pary które pobrały się z rozsądku, które łączyła bardziej przyjaźń niż miłość. Czasami ta miłość przyszła z czasem. W sumie to zależy od tego czego się oczekuje od związku, niektórzy bardziej cenią stabilizację i wsparcie drugiej połówki niż namiętność.

A czemu nie? Jeżeli druga osoba jest dla nas wsparciem, zapewnieniem bezpieczeństwa, lubimy ją, szanujemy, przyjaźnimy się i akceptujemy? Małżeństwo i tak ma wiele względów praktycznych i jeżeli obu stronom zapewni też spokój ducha, to sens jest jak najbardziej.

A co to jest ta miłość ? Przyjaźń , zaufanie , poczucie bezpieczeństwa to jest miłość, tylko wielu ludzi o tym nie wie. Czekają na jakieś cuda , które nigdy sie nie zdarzą.

Ja tam nawet wolę, aby ktoś wybrał życie ze mną w pełni świadomy sposób, a nie przez jakieś hormony nad którymi nie panuje. W tym pierwszym przypadku jest też świadomość wad jakie mamy, a nie tylko ulotne przekonanie o tym, że partner/partnerka jest uroczy/urocza :D

Na męża tylko najlepszy przyjaciel. :)

Tak, taki który zawsze będzie wspierał, pomagał, troszczy się i nigdy nie zawiedzie. Lepszy przyjaciel niż dzifkarz który tylko czułe słówka a jak trzeba pomóc to go nie ma bo koledzy juz czekają albo panna na boku bo on przecież musi mieć urozmaicone życie.