Wyprowadzka dzieci z domu

Jak dlugo chcielibyście, aby wasze dzieci z wami mieszkały? Czy wolelibyscie aby wyprowadziły się zaraz po skończeniu studiów, albo aby po maturze poszły studiować albo pracować do innego miasta, może nawet wyjechaly z granice? Czy może chcielibyście je mieć w domu jak najdłużej. Do pytania natchnela mnie starsza kolezanka, która ubolewa, że syn wyjechał za granicę, a chciałaby aby jeszcze trochę z nią pomieszkal. Syn ma 23 lata.

Ja może odpowiem z innej perspektywy - dziecka, które wyszło z domu w wieku 19 lat. Jestem jedynaczką, obecnie mam 25 lat. Na studiach większość moich znajomych mieszkała poza domem, ale mieliśmy kilku rodzynków, głównie chłopaków, którzy wciąż mieszkali z rodzicami. Raz się nawet spotykałam z takim gościem. No i niestety wszyscy komisyjnie doszliśmy do wniosku (przegadaliśmy to kilka razy ze znajomymi), że mieszkanie samemu ZAWSZE wychodzi na dobre. Trzeba radzić sobie samemu, pamiętać żeby kupić podstawowe produkty o których się nie myśli mieszkając z rodzicami (np. środki czystości do domu itp), zapłacić rachunki, wykłócić się z panią ze spółdzielni albo upierdliwymi sąsiadami, ugotować obiad a jak kasa się kończy to przeżyć kilka dni na ryżu na rosołku. Można zrobić imprezę, zaprosić dziewczynę na noc, trzeba dogadać się ze współlokatorami i wymóc na nich żeby w końcu zaczęli sprzątać łazienkę. Człowiek uczy się tylu rzeczy, których w domu nigdy nie doświadczy, że głowa mała. U nas na studiach na ogół ludzie mieszkający poza domem byli bardziej imprezowi, ale i bardziej towarzyscy, bezproblemowi, odpowiedzialni, umiejący poradzić sobie w życiu. Dziewczyny też na ogół wolały chłopaków, którzy mieszkali bez rodziców. Z prostego powodu - radzili sobie sami, nie oczekują wyręczania ich we wszystkim w domu, podział obowiązków jest dla nich rzeczą oczywistą, bo sami doświadczyli tego ile pracy wymagają wszystkie czynności domowe i są do nich przyzwyczajeni, są bardziej odpowiedzialni. No i przede wszystkim podejmowanie decyzji - mieszkając samemu rodzice nie mają już takiego wpływu jak mieszkając razem. Nie mogą powiedzieć, że zabraniają gdzieś iść czy coś zrobić. Muszą zaufać, że ich dzieci zachowają się odpowiedzialnie i w zdecydowanej większości przypadków ich dzieci podejmują słuszne decyzje i po studiach nadal żyją zdrowe i szczęśliwe. Po studiach wyjechałam za granicę i tu też wyszłam za mąż. Moi rodzice stosunkowo łatwo się z tym pogodzili, przyjeżdżają do nas, a my do nich, łącznie widzimy się kilka razy do roku. Rozmawiamy prawie codziennie - codzienne smsy o jakichś głupotach jak obiad czy pogoda, skype tak raz na tydzień. Wszyscy czujemy się z tym świetnie. Co do pytania - pora pogodzić się, że dziecko już nie jest dzieckiem a 23-letnim dorosłym facetem :) I że najlepsze co można zrobić dla jego i jego przyszłej rodziny to kazać mu się wyprowadzić i wziąć odpowiedzialność za samego siebie ;) Na początku może będzie ciężko, ale z czasem stanie się to normalne i okaże się, że nie taki diabeł straszny :)

ja się z domu wyniosłem na studia, w wieku 19 lat. To była świetna decyzja i cieszę się, że się tak stało. Dziś mam 37 lat, jestem samowystarczalny. Mój brat, lat 36 do dziś mieszka z mamusią. No comment...

Syn mieszkał z nami do ślubu w wieku 26 lat, to dobry wiek aby się wyprowadzić. Nie chciałabym aby wyrowadzil się wcześniej.

Po co się mają wyprowadzać?