Od zawsze poswiecalam sie dla dzieci i to byl wielki blad

dobrze ci, bo widocznie nic nie umiałaś, siedziałaś w domu jako tzw. kura domowa i każdemu wpieprzałaś się w życie. Nie sztuką jest napieprzyć dzieci, sztuką jest ich mądrze wychować. A u ciebie widocznie po ilości dzieci widać, że sztuką było rodzenie i życie kosztem własnych dzieci.

Podejrzewam, ze mąż posiada dwie kluczowe dla dzieci zalety: więcej kasy niż Ty oraz dawanie większej swobody (wiadomo, że to matka jest ta "zła", ona marudzi, pilnuje, wymaga, tatuś jest ten "dobry" od rozrywek i dawania kasy). Skorzystaj z wolności póki czas, bo dzieci i tak prędko będziesz miała odwiezione pod próg, jak tatuś zrozumie, że wychowanie to trud, obowiązek i kula u nogi. X A zachowania dzieci nie traktuj osobiście: w tym wieku są instrumentalne i mało dojrzałe. Dorosną, wyciągną własne wnioski za jakiś czas. Pozwól im na ich decyzje (choć ten 10-latek formalnie prawnie jeszcze nie decyduje, z kim chce być), zatęsknią za mamą.

Ten temat dowodzi że autorka jest w ciężkiej depresji i nie ma koło siebie żadnego mądrego doradcy.Oddała decyzje małym dzieciom,a między nimi wydarzył się ostatnio jakiś konflikt(z powodu jej ciężkiego stanu) i one straciły orientację,ona też się pogubiła. Bardzo przykra sytuacja. Jeśli nie masz przyjaciela,to koniecznie zapisz się do psychologa i do grupy wsparcia.Bardzo współczuję i wyobrażam sobie jak to wygląda,bo dzieci w tym wieku potrafią nieźle namieszać w emocjach i same są bardzo podatne na wydarzenia i samemu może być bardzo ciężko to ogarnąć,jeśli brak ci sił do walki. A ten mąż to jakiś kompletny śmieć ,że cię tak zostawił i w ogóle nie stara się pomóc w negocjacji. Na pewno ustawił dzieci przeciwko,zmanipulował,zrobił im mętlik w głowie,bo jaki to problem w tym wieku? Tu jest potrzebny psycholog dla Ciebie,psycholog dziecięcy,pedagog szkolny i negocjator rodziny.Byćmoże niedługo będzie potrzebny kurator sądowy,możesz wystąpić ze sprawą do sądu