Psychika czy marzenia?

Napiszę to w skrócie. W 2019 roku skończę szkołę (liceum). Chciałam iść na studia i miałam plany i ogólnie podąrzałam w tym kierunku, ale co do studiów, miałam cel z tym związany.. Jednak teraz wszystko przewróciło się o 180 stopni.. Mam tylko mamę, która nie pracuje, jest już starszą kobietą i ma juz dość wychowywania mnie(tak czuję po tym co robi).. Wychowała 8 ośmioro dzieci, a mnie urodziła w wieku 41 lat. Zniszczył ją alkohol, nerwy i stres. Mój tato zmarł jak byłam mała. A teraz przejdę do sedna.. Moja mama nie jest w stanie dłużej sama opłacać mieszkania i rachunków. Z racji tego moja jedna z sióstr dostała (wszytsko już jest przepisane na nią) to mieszkanie. Ma męża i dwójkę dzieci w wieku gimnazjalnym. Jej mąż pije.. Oni teraz jeszcze się nie wprowadzili, bo robią remont, ale przyjeżdżają na weekendy. Ja już mam dość patrzenia na alkhol. Przez całe dziecińswto patrzyłam na mamę jak pije, ale ona przestała kilka lat temu. Teraz znowu butelki walają się po mieszkaniu. Śmierdzi.. Boję się, że mama znowu zacznie.. Moja siostra też lubi się napić, ale w tygodniu ani tak jak jej mąż nie pije. Boję sie o swoją psychikę.. Dopiero udało mi się uporać z myślami samobójczymi, jednak to już jest dla mnie przeszłość, zarówno to jak i co się zdarzyło jak byłam dzieckiem. Duszę się już w tym domu. Na wszelkie sposoby próbowałam się wyprowadzić tak, żeby móc się jeszcze uczyć do matury(chodzę do zaocznego), ale naprawdę musiałabym przestać spać, żeby to mi się udało.. Boję się, że skończe tak jak mama, tyle, że bym nie piła.. Chcę iść na informayke, ale patrząc na to, że laptopa mam od 4 miesięcy, a internet od roku nie znam nawet podstawowych rzeczy, chociaż i tak teraz jest lepiej, jednak nie wiem co wybrać psychike czy marzenia.. Naprawdę nie mam nic do osób pracujących w sklepach, przez jakiś czas sama tak dorabiałam, ale to nie jest to co chcę robić, jednak teraz nawet moje liceum i matura stoi pod znakiem zapytania, bo jak cofną dodatcje do szkół(mojej) to nie mam pojecia jak to opłacę.. Poza tym, moja mama na każdym kroku wyraża niechęć do mnie.. Niby mnie kocha, ale to, że ma dość przemawia przez nią cały czas, a ona nawet nie zdaje sobie sprawy jak bardzo jej potrzebuje, nie pokazuje tego, zamykam w sobie te uczucie, jednak wiem, że mimo tego, że jestem jeszcze trochę tą nastolatką to dałabym sobie radę gdybym się wyprowadziła. Nie mam z kim o tym porozmawiać, żeby ktoś spojrzał na to "z innej perspektywy". Mam ambicje, ale nie mogę jej rozwijać, bynajmniej jeszcze nie znalazłam rozwiązania.