Jestem sfrustrowana dlatego tu piszę

bo muszę to z siebie wyrzucić. Mam 30 lat i czuję, że marnowałam przynajmniej kilka lat zycia. Zacznę może od rzeczy materialnych bo wielu uważa właśnie je za najważniejsze. Narazie skonczyłam studia, pracuję w "zawodzie", ale z zarobkami nie ma szału. Nie mam własnego mieszkania, wynajmuje pokój w mieszkaniu mojej koleżanki- ona mieszka w drugim, ale potrzebowała kasy, więc wynajem był jej na rękę. Moi rodzice mieliby na tyle kasy żeby mi kupić mieszkanie, ale szczerze to nie nastawiam sie na to specjalnie mimo, ze mam z nimi dość dobre relacje. No i zycie osobiste- mam toskyczego narzeczonego od roku, który to usilnie chce się ze mną ożenić bo już mu tyka starokawalerski "zegar". Jednak wiem, że nie byłoby to dobrym pomysłem bo to jest taki dość tosyczny człowiek i cięzko z nim wytrzymac na codzień. jedyne pocieszenie i nadzieja w tym, że nadal jestem dość ładna. Ale chyba marne bo jak patrzę na niektóre moje koleżanki, które mają bardziej poukładane zycie to jakoś tak... czuję sie nieudacznikiem życiowym. Ma ktoś podobnie?

lubisz mnie? https://zapodaj.net/a4af519cff3c8.jpg.html

30 lat to niewiele, kopnij w dupę gościa jak cię wkurza,idź na dysko albo do kościoła i tam kogoś poznasz albo zaczepiaj tych facetów co ci się podobają na ulicy. Warunki mieszkaniowe wiele par ma podobne.

Prace masz mieszkać też stara nie jesteś piszesz że ładna żyć nie umierać

tytuł powinien być nie sfrustrowana lecz poy****a :O

00:56- niby dlaczego?

A co sie przejmujesz co ten z 00.56 napisał

P******a, durna, wyobraź sobie, że np nie masz nóg, jesteś niewidoma, a są tacy ludzie i nie p*****la, żałosna jesteś i tyle.

Twoja frustracja wynika z tego,że Twój facet to nie kandydat na męża. Po prostu potrzebujesz zmiany. A sprawy materialne się.będą układać jak będziesz mieć komfort w życiu osobistym.