przestaję sobie radzić

9:45 Boże, dziękuję Ci. Czasem myślę, że jestem jedyną ofiarą losu i niezaradną, jak tu ktoś napisał, na świecie. Naprawdę mam się z czego cieszyć i często tak robię, ale moje nerwy... chyba faktycznie zmierzam ku nerwicy. Co do syna. ZA zdiagnozowane w zeszłym roku, jest po 2 latach terapii integracji sensorycznej (już zakończył), obecnie chodzi na trening umiejętności społecznych. Mąż uważał, że wydziwiam i wyszukuję, ale uparła się, bo czułam, że jest coś nie tak. Mały był rasowym (w medycznym tego słowa znaczeniu) psychopatą w wieku 2 lat.

Ja właśnie nie mam cierpliwości anioła, ale samopoczucie to niedługo będę miała zdeptanej podłogi.

autorko, też miałem takie dni że nie chciałem się rano obudzić, po prostu chciałem umrzeć, ale to mija, po prostu przestań się tyle przejmować i nie sprzątaj po wszystkich, niech się sami nauczą

Kochana autorko bardzo mi Ciebie szkoda, nawet nie wyobrażam sobie, co musisz przeżywać. A gdybyś poszła do pracy na cały etat i wynajęła opiekunkę? Nie przychodzi mi nic innego do głowy... Dzieci zacznij gonić do sprzątania, gotowania, im wcześniej tym lepiej, dyscyplina nikomu nie wyjdzie na złe, one rozrabiają, bo nie wiedzą co ze sobą zrobić. W domu masz kocioł.

A syn nie ma w przedszkolu jakichs zajec?porob z nim historyjki spoleczne, poszukaj w bibliotekach tej ksiazki

syn chodzi na trening umiejętności społecznych

zamiast na treningi to do parku go z innymi dziećmi nauczyć się bawić

masz rację. wypisze go