Pochwalcie się swoim życiem

21.49 jeśli masz ochotę całkiem niedawno założyłam temat ,,Co się dzieje z moim uczuciami". Szczęście to dla mnie zadowolenie z życia, bycie kochanym i kochać, spełniać marzenia, kochać się tak jakby nic nie istniało, być spontanicznym.

22:06 A ile z tych rzeczy Ci brakuje w obecnej sytuacji?

Nie zawsze jestem zadowolona ze swojego życia na wszystkich frontach, od kiedy zostaliśmy rodzicami przestaliśmy spełniać marzenia, nie jesteśmy spontanicznii. W jakiś sposób kocham go, ale nie tyle na ile on sobie zasłużył.

Jedno dziecko i mieszkanie z partnerem u rodziców. Mamy prace. Razem 4500

22:14 Chyba znalazłam Twój temat, jedyne co mogę napisac to walcz o małżeństwo. Być kochanym jest najważniejsze, kochać jest na drugim miejscu. Niektóre komentarze były tam ostre, ale myślę, że są poniekąd trafne. Proza życia wita do każdej relacji, a naszym zadaniem jest być szczęliwym pomimo tej prozy. Silne emocje są fajne, ale też potrafią nieźle wykończyć ;) Szczęście to według mnie zaufanie, poczucie bezpieczeństwa i stabilizacja. Nie ma nic gorszego niż strach przed każdym dniem. Jestem zapewne od Ciebie trochę młodsza (22 lata), ale uwierz, że dałabym się pokroić za Twoje życie.

Komentarze typu ,,Jesteś wyrachowana" ? No cóż może mieli trochę racji. Może to faktycznie tylko proza życia, ale nie czuje się kobietą taką jaką chciałabym być. Czy ja nią się wogole czuje ? Nie wiem. Czasami mam wrażenie, że krzywdze mojego męża, bo powinien być kochany do szaleństwa. A ja nie jestem w stanie zapewnić mu tego, a czasami tak jak dzisiaj jestem na niego zła, bo zamiast spędzić wieczór ze mną on siedzi przed laptopem i pracuje. Jesteś młodsza, ale mądrzejsza.

Z plusów- mam dwoje wspaniałych, cudnych dzieci, z których każde daje mi multum powodów do dumy i radości na swój sposób. Zawsze chciałam być mamą, odkąd pamiętam. Mój mąż uwielbia dzieci, daje im to czego potrzebują. Kocha mnie, szanuje moje potrzeby, i np. historie typu "nie wyjdę bo mąż nie zostanie z dziećmi" to dla mnie jakiś kosmos. Mam swoją odskocznię, co jakiś czas wyjeżdżam. Ostatnią pracę miałam bardzo fajną, mimo że kokosów nie dawała, teraz robię kurs zawodowy i prawdopodobnie pójdę dalej w tym kierunku (młodsze dziecko to jeszcze maleństwo). Trafiłam na to "coś" co chcę robić i wiem że sobie z tym poradzę, od produkcji do odbiorcy, więc przyszłość w tym zakresie rysuje się pozytywnie. Dodatkowo mam zawód w którym praca będzie praktycznie zawsze i z głodu nie umrzemy. Seks jest fantastyczny, a mimo kilkunastu lat w związku jest tylko coraz lepiej, a ostatnio spełniają się moje dzikie fantazje :D Mamy mieszkanie, idealne dla naszej rodziny, i praktycznie urządzone już tak jak trzeba. Podróżujemy tyle ile mamy możliwości i przynajmniej starsze zobaczyło już może nie spory kawałek świata, ale naprawdę niemalo. Mam czas żeby złapać oddech, iść na samotny spacer, usiąść w parku z czytnikiem w ręce i mieć święty spokój jak potrzebuję. I tyle z "chwalenia się". Bo chcesz tego chwalenia? O czym nie pisałam- to temat rzeka, od niepełnosprawności dziecka, przez użeranie się przez lata z remontem, w zakresie technicznym i finansowym (a przez to okresowo mieszkanie niemal w ruinie), moją nadwagę, chwilowe problemy z pracą męża... autorko, NIE MA idealnych rodzin, związków, ludzi których absolutnie nic nie gryzie i nic nie martwi, przynajmniej ja nigdy w życiu takich nie spotkałam.

Już prędzej komentarze, że "szukasz dziury w całym". Wątpię żebyś krzywdziła męża, widzisz, że on jest w Ciebie wpatrzony jak w obrazek, kocha Cię i na pewno spełnia się w tej miłości co daje mu poczucie szczęścia. Skrzywdzisz go ewentualną zdradą lub odejściem.

Nie zdradzę go,nie odejdę. Bo nie potrafię. Czasami mam ochotę rzucić to wszystko w cholerę wyjść z domu ,isc na imprezę, wyjechać na kilka dni i wrócić.

Nawet nie wiem jak nam pomóc jakoś na nowo odnaleźć siebie.

Mam 43 lata i córeczkę 5 letnią. Z mężem który pochodzia jest włochem jestem 15 lat po ślubie. Bardzo długo się starałam o dziecko już nawet myślałam o adopcji no i stało się zaszłam w ciążę mój aniołeczek urodzony 21.02.2013r. Jestem bardzo szczęśliwą osobą. Wynajmujemy mieszkanie 60 m2 ja pracuję w szkole językowej mój mąż w firmie budowlanej. Mojego męża poznałam we włoszech wtedy gdy byłam na wczasach z moją koleżanką. Pomimo mojego wieku już nie zdecyduję się na 2 dziecko choć bardzo się martwię bo w przyszłości moje dziecko będzie skazane tylko na siebie kuzyn to nie to samo co siostra czy brat. No ale miejmy nadzieję że wszystko się jakoś ułoży.

Z materialnej strony finansowo bardzo poprawnie, dom mamy ale niewielki 120 m , dla nas idealnie, auta dwa nowe w tym jeden duzy suv Kochamy sie z mezem jak wariaci, ciagle przez 16 lat , jestesmy dla siebie najlepszymi przyjaciolmi Dzieci mamy zdrowe Niestety rodzicow nie mam smutas.gif rodzenstwa nie mam smutas.gif i cos mi zdrowie szwankuje , mysle ze dlugo nie pozyje xx to odwrotnie niż u mnie... mieszkanie niby nowe ale klitka i na kredyt 30 lat w CHF :/ jeszcze 20 lat zostało i będzie nasze... auto stare ponad 22 letnie. Miłość się wypaliła po 10 latach prozaicznego życia, dziecko jedno i wiecznie choruje (ogromne koszty leczenia). Ty jesteś smutna że rodziców i rodzeństwa nie masz, a ja, że mam, bo to socjopaci i alkoholicy, więc wolałabym nie mieć. Też jestem chora i też długo nie pożyję, bo szlag mnie trafi z nerwów i zawału dostanę. I żeby nie było, to jesteśmy oboje z mężem po dobrych studiach i pracujemy, ale mamy strasznego pecha w życiu i co odłożymy pieniądze, to zaczyna się coś walić i kasa leci. Marzę o domu, ale chyba nigdy go nie będę miała. Chciałabym też pojechać na wakacje, bo jeszcze nigdy nie byłam za granicą, a mam 33 lata.

21:24 mogę wiedzieć za co się wybudowaliście, bo przy zarobkach 6500 na 3 osoby to żaden bank wam nie da kredytu... pewnie dostaliście działkę od babci i postawiliście dom za pieniądze ze sprzedaży mieszkań od rodziców?

up

Ja jestem dumna z tego, że rozumiem swój świat - potrafię porozumieć się ze sobą i z innymi. Jak widzę ile dramatów (cierpień i nienawiści) rozgrywa się wokół spowodowanych brakiem tej umiejętności, to jest mi po prostu przykro.

Moje życie? Było piękne. Bardzo dobra praca - moja i męża, łącznie około 18 tys na miesiąc. Spore mieszkanie w centrum dużego miasta, dwa samochody, podróże do najdalszych zakątków świata, dobre zdrowie i fajna rodzina. Po 15 latach małżeństwa stwierdziliśmy, że chcemy mieć dziecko. Urodziłam córeczkę, dziś ma 3 latka. A my się rozwodzimy. Przyjście na świat dziecka niestety wszystko popsuło między nami.

Ja jestem tak szczęśliwa ze że aż sie czasem obawiam ze za bardzo. 2 dzieci, zdrowe i fajnie myślące. Maz jak przyjściel i kochanek wiec jest super. Uwielbiam swoją pracę (własną dzialanosc) i dzięki mega pracy kończymy dom bez kredytu. A kupowalismy sami wszystko od działki po sofe. Chwilo trwaj!

11:20 U mnie tez tak pieknie było lecz szczescie jest ulotne i nie ma nic. Spotkalo mnie cos strasznego. Nasza milosc byla zbyt piekna by mogla trwac.

Ja jestem szczęśliwa. 16 lat po ślubie z człowiekiem, który jest moim przyjacielem i kochankiem. Robię to co chciałam robić od zawsze, zbudowaliśmy dom, kupiliśmy dwa mieszkania na wynajem w Warszawie z czego mamy dobre pieniądze. Mieszkałam przez rok w Japonii i dwa lata w Hiszpanii. Nie mamy dzieci i nie mamy większych zmartwień. Rodzina ma się dobrze, przyjaciele ci sami od liceum. Zdrowie póki co jest.