Jeżeli ludzie to nie ja to kim ja wogóle jestem ?

Cześć ! Mam 17 lat i jestem uczennicą szkoły ponadgimnazjalnej . Ostatnio wiele w moim życiu się dzieje i tu właściwie zaczyna się mój problem , ale zaczynając od początku: moi rodzice , kiedy byłam bardzo malutka i byliśmy biedniejszą młodą rodziną , powtarzali mi do mojej malutkiej główki , aby pomagać innym , tyle, ile jestem w stanie I mimo że nie posiadałam praktycznie nic ...dzieliłam się z innymi tym co miałam ....później moje życie się odmieniło rodzice, praca, nowy dom ...szkoła , przyjaciele , liceum . Moja mama zawsze powtarzała , że mam za dobre serce i ludzie , kiedyś to wykorzystają , ale ja żyłam w swoim świecie , przekonana , że wszyscy ludzie są dobrzy i każdy człowiek zasługuje na przyjaciela , który zawsze mu pomoże i będzie przy nim kiedy będzie tego potrzebować ...chciałam być przyjacielem dla wszystkich ....ale nadszedł czas , kiedy spojrzałam sobie w oczy i zrozumiałam , że to jedne wielkie kłamstwo ...kiedy ludzie przyjdą do Ciebie, kiedy czegoś potrzebują , a kiedy ty masz problem , to na palcach dwóch ręki można wymienić osoby , które są , były i będą ....i ja nie potrafię się z tym zmierzyć, nie potrafię stanąć naprzeciw tym ludziom i powiedzieć przepraszam , że Was zawiodłam , ale nie potrafiłam wam pomóc być lepszymi . ...nie wiem już nic ....cały sens mojego życia to ludzie ... bez ludzi nie było by mnie .Jestem małą niewidzialną kropką na mapie naszego świata ... I nic nie mogę zrobić ..czuję się bezsilna ....jezeli ludzie nie budują ludzi , a ja to nie ludzie ...to KIM JA JESTEM ?