Pomoc osobie z podejrzeniem depresji dwubiegunowej

Witajcie. Nie wiem czy to dobre miejsce ale nie wiem gdzie zasięgnąć porady na tej dość trudny temat. Byłam w związku.Który trwał rok i nie było różowo.Od początku partner miał ewidentny problem ze sobą i niską samoocenę.Jak się poznaliśmy był rok w separacji ,żona uciekła od niego z roczną córką,dwa dni później wręczając mu pozew o separacje i ograniczenie kontaktów z dzieckiem. Był wrażliwy i podekscytowany jak sie poznaliśmy.Sprawiał wrażenie radosnego (na zmianę z załamaniem nastroju w depresyjne stany), ale myślałam,że to z powodu problematycznymi kontaktami z dzieckiem i ex. Wszystko między nami działo się bardzo szybko,wręcz ekspresowo...po nie calym miesiącu od poznania praktycznie już u niego mieszkałam - ma mieszkanie w Płocku ja mieszkam pod Płockiem a tak za sobą tesknilismy,ze nie wytrzymywaliśmy długiej rozłąki.Tak czy inaczej zaraz po 2 spotkaniu wyznał mi miłość przez komunikator...Jestem uczuciowa i sie przywiązuje,mam tez swoje problemy i kompleksy o których nie będę tu teraz pisała.Niemniej chodzi oto,że w trakcie tego roku trzy razy mnie porzucał...dwa razy wracalismy potem do siebie tylko dlatego,że się nie poddałam i walczylam o nas.Dopiero niedawno,przeczytałam o depresji dwubiegunowej...i zastraszająco dużo zbierzności zauwazyłam w jego zachowaniu.Po kilku miesiącach już widać było zmianę...po okresie euforii która była jak sie poznaliśmy zaczął być zgaszony,bez energii...w nasz związek wkradła się straszna monotonia...wracal po pracy i padał...ciągłe drzemki,problem ze snem bo trudno go dobudzić co rano,a bywają noce kiedy nie sypia w ogóle.Czasem z minuty na minutre zmienia mu sie humor,bywalo ze przed powrotem z pracy kłóciliśmy się przez komunikator,przestawał się odzywać...ja czekałam zdenerwowana a on wracal do domu i jak gdyby nigdy nic dawał buzi z uśmiechem jakby tamtej rozmowy nie było.Myślę,że miał tę chorobę już zanim mnie poznał,ale to co teraz jest...jest straszne.Ogólnie rzucił mnie znów i tym razem zaparł się,że nie ma powrotu...mimo to chce sie przyjaźnić.Na zmianę jest miły i czuły (kiedy sie widzimy) i bardzo niemiły,oschły i obojętny,czasem chamski i przykry kiedy sie nie widzimy.Potrafi wybuchnąć z agresją na mnie,wystarczy ze zrobie minę niezbyt radosną.Bywa agresywny i rani. Mimo to...ja go nadal kocham.I choć pewnie 90% ludzi już by zrezygnowało ja nadal przy nim jestem.Teraz będę z nim mieszkała znów bo dostałam pracę w jego mieście i zaproponował mi że tak będzie łatwiej.Chciałabym jakoś mu pomóc,żeby chociaz poszedł do lekarza - chodził kiedys na terapie jak go poznałam,ale to była terapia na niską samoocenę...nie pomogła za dużo.Problem w tym,że on często traktuje mnie jak wroga publicznego nr jeden :( i nie wiem jak do niego dotrzeć,jak zacząć rozmowę o tym,że być może jest chory,tak żeby nie wybuchła znów kłótnia. Ogólnie przez ten rok sama zaczęłam mieć chyba depresje i nerwicę...Przez częste kłótnie i jego dziwne zachowania.Doradzi ktoś co zrobić?Może ktoś ma podobne doświadczenia z chorymi na tę chorobę? Nie mogę patrzeć jak się stacza i niszczy wszystkie relacje - w tym jego i moją.