Czy osoby z "wyjechanymi" rodzinkami mają szansę na normalne życie?

Na początku napiszę, że mam 15 lat. Nieco dobrze się uczę, mam kilka dyplomów i wyróżnień za młodu. Żyję w niespokojnej i chaotycznej rodzinie, co nie jedna osoba wylądowałaby w wariatkowie. Rodzice od kilku lat są pokłóceni. Sprawy wyglądają trochę nieco na skomplikowane, ponieważ nie potrafię rozróżnić mojej sytuacji od patologii, czy od przeciętnego i chaotycznego trybu życia. Mianowicie ojciec nie upija się ani matka, nie ćpią i nie palą. Jednak od kilku lat trwają wojny i kłótnie. Wyzwiska oraz czasami rękoczyny. Obydwoje chcą wziąć rozwód po mojej wyprowadzce. Mam również siostrę, od której wszystko się zaczęło. Kiedyś w wieku 13 lat popadła w narkomanię, pijactwo i stoczenie się na dno z powodu złego towarzystwa. Wszystko obserwowała moja mała osoba. Teoretycznie wtedy było gorzej. Byłam zamkniętym dzieckiem, a w przedszkolu siedziałam sama w kącie i nigdy się nie uśmiechałam. W końcu szkoła wysłała mnie do psychiatry. 5 letnie dziecko musiało patrzeć na samobójstwo swojej siostry, nic się dziwić, bo w moim korzeniu depresja jest dziedziczna. Mój dziadek się powiesił, moja ciocia też ma kilka prób samobójczych za sobą, mama od 9 lat w depresji i 24 letnia siostra. Wszystko jednak odbiło się na mojej paragelii i niechęci do ludzi (szczególnie mężczyzn). Nie myślę, że również mogę być posiadaczką depresji, ponieważ mam trochę szerokie nastawienie do życia. Chciałabym mieć dobrą pracę, skończyć studia i wyjechać gdzieś. Ciężko dążyć do moich celów skoro dzisiaj wylądowałam w szpitalu z rozprutymi żyłami po tym jak walłam w szklany stół w pokoju gościnnym. Trochę poniosły mnie emocje, ale nikt się przejął. Mama posprzątała szkło i zadzwoniła po pogotowie, żeby mieć spokój. Teraz pewnie szuka na internecie nowego stołu do kawusi. Nie szukałam atencji ani niczego innego. Tak samo było jak w młodszych klasach byłam trochę pulchna i dzieci się ze mnie śmiały i tak sobie mną pomiatały, iż ja się im "dawałam" z zamkniętą buzią. Później chłopcy, którzy mnie obrażali, wręcz się do mnie ślinili jak schudłam z 15 kg albo więcej. Cóż, nieopodal pada jabłko od jabłoni. Założyłam wątek, aby odkryć zdanie od innych. Czy kiedykolwiek będę normalnie żyła, czy skończę w psychiatryku.