im mniej przebywam z ludźmi, ktorych lubię tym mniej mi ich brakuje, a nawet mam

ich głęboko w poważaniu. Wyjechałam na studia, łapie kontakty ale paskudnie czuję się w towarzystwie. Z czasem z ekstrawertyczki stałam się o wiele mniej przebojową, pijącą introwertyczką. Mam wyje'bane na ludzi, nie zależy mi nawet na rozmowie, bo robię swoje. Wiem, że z czasem będę tego żałować ale nie czuje relacji między ludźmi. W czasie licealnym imprezowałam, alkohol był tylko po to żeby lepiej dogadać się z ludźmi, a teraz? Wieje nudą, wole pić sama, słuchać Joy Division niż chodzić na wyczerpujące emocjonalnie imprezy. Co się ze mną dzieje?

Dodam jeszcze, że podejmuję zupełnie irracjonalne decyzje, które jeszcze bardziej pier;dolą mi życie i boję się załatwiać spraw. Np. przepisać się z jednej grupy do drugiej, żeby pasowało mi to godzinowo, bo wykładowczyni to suka, to jak mnie potraktowała dwa tyg. temu siedzi we mnie nadal i powoduje wielki strach.

Ja 8 lat temu z dnia na dzień zerwałem wszystkie swoje kontrakty jeszcze z liceum i studiów. Wiele razy od tamtej pory żałowałem, że to zrobiłem, ale nie potrafiłem znaleźć innego wyjścia z mojej sytuacji. Coś od tamtych czasu we mnie zgasło. Dawny entuzjazm i energia zmalały i już nie potrafię się cieszyć z życia jak kiedyś. Nie warto się tak do końca dystansować.

Dzięki za rade, u mnie to wychodzi jakoś samo z siebie... Może to jakaś próba, sama nie wiem, tragedia.