Mam dość :c

Mam dola jakiegoś. Mam 22 lata, do zbyt ładnych nie należę. Ale ogólnie pomijając to, czuję się nieprzystosowana do życia. W tym wieku mogłabym mieć rodzine, dzieci, a jestem sama ciągle. Studiuje ciężki kierunek, ale ambicji już kompletnie nie mam. Wpadłam w jakiś wir, że cały czas wszystko analizuje, nie potrafię skupić myśli na czymś innym. Każda sytuacja mnie przytłacza. Niedawno spotykalam się z pewnym chłopakiem, Mialam nastawienie, że albo coś wyjdzie z tego albo nie, zobaczymy. Nie wyszło, nawet całować się nie umiałam i chłopak ten poinformował mnie o tym w niezbyt przyjemny sposób. Czuję się jakbym przegrała życie. Upokorzona się czuję, sama sobą... mam 22 lat i chciałabym już nie żyć. Marzę o pustce takiej, gdzie nie ma myśli, świadomości, nic. Mam wrażenie, że brakuje mi czegoś w życiu, że ciągle na coś czekam, ale jestem uwięziona gdzieś, nie mogę wyjść poza siebie. Boję się opinii innych ludzi, każdą sytuację analizuje milion razy i nie mogę spać przez to po nocach. Wydaje mi się że już stara jestem i nie ma dla mnie nadziei, czuję że zawiodłam rodzinę i sama siebie. W dodatku nie akceptuję swojego ciała i nie potrafię zaakceptować. Żyłam długo w swojej samotnosci i było dobrze. Ktoś mi wszedł w życie i odszedł, a ja nie mogę znowu wrócić do tego co było przed. Boli mnie to, że ktoś rozbudził we mnie uczucie jakies, a później tylko upokorzył. Nie narzekałam nigdy na nic, zawsze to ja wspierałam innych, ale teraz czuję że wypaliłam się, że nie potrafię udawac dużej, że jest mi tak cholernie źle :(

W wieku 22 lat rodzinę ?? To chyba jakiś żart ? To jest wiek gdzie trzeba się wyszaleć. Jak dla mnie to masz jesiennego doła. I pamiętaj, każda potwora znajdzie swego amatora. Jesteś kobietą, więc nawet jak jesteś wątpliwej urody to masz dużo większe szanse na to, że się z kimś zwiążesz niż brzydki facet.