Zostać czyodejść

Kiedyś obiecałam sobie, ze nigdy nie będę z facetem który podniesie na mnie rękę, nie rozumiałam kobiet, które godziły się na rózne dziwne akcje, a teraz... sama jestem z facetem, który chciał mnie zabić i praktycznie odkąd się znamy czyli jakieś 3 lata nie pracuje. Całym czasem myśle, ze powinnam to zakończyć, ale nie wiem dlaczego nie potrafię, czy to przyzwyczajenie? Miłość? czy obawa? mam już 29 lat -zaczynać wszystko od nowa... Prosze doradzcie mi, potrzebuję obiektywnej opini. Kwestia pracy- prosiłam, błagałam, groziłam odejściem, ale on nie będzie pracował za minimalną, a doświadczenia nie ma wiec na lepsze stanowisko się nie dostanie ( ma 35 lat) kiedyś mówił, ze chce otworzyć firmę więc go wspierałam ale firmy po dziś nie ma, dorabia tylko na handlu, nawet nie wiem ile z tego ma. Ma kategorie c+e ale jako kierowca też nie chce pracować, uważa ze to ciężka praca. W lipcu przepracował dwa dni i to by było na tyle... Teraz rzekomo chce wyjechać do pracy, ale juz cieżko mi w to uwierzyć. Jest domatorem, nie poznałam praktycznie żadnych jego znajomych, a do moich muszę go wyciągać. Raz, jakieś 3 miesiące temu po kłótni, po alkoholu chciał mnie wyrzucić przez okno z 4 pietra, wisiałam za oknem, potem dusił, rzucał mną, następnego dnia przeprosił, ale po dziś uważa że nic takiego sie nie stało, ze chciał mnie tylko nastraszyc... 5 dni kazałam mu się wyprowadzić, teraz doskwiera mi samotność, jestem w obcym miescie niewiele osób tutaj znam, on mnie straszy, ze dopiero się przekonam jacy są faceci, że szukam księcia z bajki i zaczynam myśleć że może nie jest taki zły ( ogólnie jest w stosunku do mnie bardzo opiekuńczy), ze nikt nie jest idealny, ze może nie poznam nikogo lepszego...

ja to mysle, ze naprawdę lepiej jest być samej niż z kims, kto cie krzywdzi, - ale wiem, ze sporo kobiet ma facetow na zasadzie "niechby pil, bil, byle był" napradwe masz ochote na cos takiego? ja mam naprawdę dobrego męza, a tez czasami mysle, ze samej tez byłoby fajnie, - inaczej, ale fajnie, zastanow sie