Mam 20 lat,czuję się jak 40..

Jak w tytule mam 20 lat, ale zupełnie nie czuję jakbym tyle miała. Wiecie powinnam cieszyć się z życia,bawić się , szaleć , przeżywać gorące niezapomniane noce a we mnie zero tego. Czuję się jak wrak człowieka. Nie mam przyjaciół, mam znajomych ale mam wrażenie że w dzisiejszych czasach nikomu nie można ufać, zawsze się zawodzę więc nikogo nie nazywam przyjacielem. Nie mam dobrego kontaktu z rodzicami, nie jest źle , ale ciągle czuję że są zawsze za moją starszą siostrą. Oczywiście, przekonują mnie że tak nie jest, ale ja takie są moje odczucia. Mówiłam im nie raz,niczego to nie zmieniło. Nigdy nie byłam w żadnym związku, nie przez to że jestem nieatrakcyjna chociaż mam uwagi co do swojego wyglądu, raczej przez to że nie umiem zaufać i wstydzę się , nie wiem.. samej siebie? Nie jeżdżę na wakacje , zamartwiam się ciągle o coś, nie umiem być 20 latką jaką powinnam i chciałabym być.. Czuliście się kiedyś tak? Co zrobić by to zmienić?

tak, czułam się tak w Twoim wieku, idź do lekarza, przestań myśleć o ludziach, rozwijaj pasje, nie chlaj za dużo. 

"czucie się jak wrak" to może być objaw choroby lub zaburzenia hormonalnego co też wpływa na Twój odbiór rzeczywistości

nie umiem być 20 latką jaką powinnam i chciałabym być.

x

o kurła, to ja już w ogóle wylecę z tej akademii

4 minuty temu, brokentiger87 napisał:

tak, czułam się tak w Twoim wieku, idź do lekarza, przestań myśleć o ludziach, rozwijaj pasje, nie chlaj za dużo. 

No i co ci to dalo, dalej chlasz, 15 lat szukania na kafe meza i same niepowodzenia. Nie dawaj rad innym niedojdo!

wieczi znów ma gorączkę i widzi w gorączce dzieci szukające męża

Przed chwilą, brokentiger87 napisał:

wieczi znów ma gorączkę i widzi w gorączce dzieci szukające męża

 

Ty jestes dzieckiem? nie rozsmieszaj mnie stara babo!

15 lat temu byłam tygrysiątkiem

11 minut temu, brokentiger87 napisał:

wieczi znów ma gorączkę i widzi w gorączce dzieci szukające męża

 

Może wyjaśnisz mi w końcu dlaczego każdy komentarz tobie nieprzychylny uważasz za mój? Z czego to wynika? Z twojego zbyt wielkiego mniemania ?

Ja mam 21 lat i mam podobnie. Mam chłopaka z którym jestem od 3 lat, niby jestem szczęśliwa "niby". Do końca sama nie wiem czego chcę, i jak chce by wyglądało moje życie. Ciągle marudzę i narzekam. Nie lubię dzieci i innych ludzi. Nie chodzę na imprezy, nie wracam do domu nad ranem, i szczerze? Przestałam już myśleć "co by było gdyby" jestem taka odkąd pamiętam, i kiedyś próbowałam to zmieniać ale teraz? Żyję po swojemu. Widocznie taka już jestem. Jestem typem samotnika, i najlepiej czuje się w swoim towarzystwie. 

Często myślałam " kurcze pójdę do lekarza, pomoże mi.. może mam coś z głową" ale wątpię by ktokolwiek pomógł. Trzeba po prostu z tym żyć, nie kazda osoba w naszym wieku musi żyć ciągła zabawa " żeby było co wspominać na starość". Bycie innym to nic złego. 

19 minut temu, Gość Anonim napisał:

Ja mam 21 lat i mam podobnie. Mam chłopaka z którym jestem od 3 lat, niby jestem szczęśliwa "niby". Do końca sama nie wiem czego chcę, i jak chce by wyglądało moje życie. Ciągle marudzę i narzekam. Nie lubię dzieci i innych ludzi. Nie chodzę na imprezy, nie wracam do domu nad ranem, i szczerze? Przestałam już myśleć "co by było gdyby" jestem taka odkąd pamiętam, i kiedyś próbowałam to zmieniać ale teraz? Żyję po swojemu. Widocznie taka już jestem. Jestem typem samotnika, i najlepiej czuje się w swoim towarzystwie. 

Często myślałam " kurcze pójdę do lekarza, pomoże mi.. może mam coś z głową" ale wątpię by ktokolwiek pomógł. Trzeba po prostu z tym żyć, nie kazda osoba w naszym wieku musi żyć ciągła zabawa " żeby było co wspominać na starość". Bycie innym to nic złego. 

Łączmy się! Mam 22 lata, również w związku od 3 lat i tak samo nie lubię innych ludzi I chyba powoli przywykłam do mojego "fascynującego" życia...