Ludzie niepełnosprawni.

Jak się czujecie w ich obecności? Czujecie litość, współczucie, strach, obojętnosc, czy może parskacie śmiechem? A może nie zwracacie uwagi na to i traktujecie ich na równi z innymi? 

(wózek, niepełnosprawność intelektuakna/upośledzenie) 

Niepełnosprawność fizyczna nie powoduje, że traktuję takiego kogoś inaczej. Niby dlaczego? Owszem, otworzę i przytrzymam drzwi, żeby przejechał, podam jeśli poprosi, bym coś podała ale nie widzę powodu, by oprócz czysto fizycznej pomocy traktować kogoś takiego jakoś inaczej. Inaczej jest z niepełnosprawnością intelektualną. Do takich ludzi jestem niezwykle łagodna, bardziej niż do dzieci. I takich mi żal.

Tak samo jak innych. Mogę przytrzymać drzwi (podobnież jak względem pełnosprawnych) ale nie nadłożę pół kilometra żeby pomóc nieść zakupy.

Pani @PRISCILLA! Przepraszam, ale forma dwóch pierwszych zdań Pani wpisu sugeruje postrzeganie nas przez ciebie jak okazy w ZOO! Tak jakby ktoś spytał o to samo, tyle że w kontekście osób o blond włosach! Dobrze, że osoby pod tym wątkiem wykazały się większym rozsądkiem w doborze słów, za co jestem im szczerze wdzięczna. My OzN nie potrzebujemy ani bezpodstawnej litości "masz sprawne ręce, ale nie trudź się, podam ci, to ty taka bidulka", ani bezpodstawnych czerwonych dywanów "trutututu, jesteś niepełnosprawny/a, to siądź na złotym tronie", ani z drugiej strony bezpodstawnego furczenia "to co, że podjazdów nie ma? zejdź z wózka i czołgaj się, życie to nie bajka"! Jak jest OzN zupełnie leżąca, lub ciężko niepełnosprawna intelektualnie, to jeszcze mogę zrozumieć frustrację jej rodziny. Ale jeśli OzN jest intelektualnie w normie, a przez niepełnosprawność fizyczną jest tylko trochę mniej mobilna, ale i tak po osiągnięciu dojrzałości prawnej nadal niewiele umie, to sorry nie zawsze jej wina (sama tak miałam)! W wielu przypadkach intelektualnie sprawnej i względnie mobilnej OzN od małego nie wymaga się nic, lub z kolei za dużo - albo w jednym nic (gdyby w dzieciństwie matka przy robieniu prania pozwalała mi uprać choć po parze skarpetek...) i w drugim za dużo (jak nie kumałam czegoś z lekcji, to się ojciec często pieklił, ale tak samo na starszego brachola, który zdrowy jest), przy czym nie docierają feedbacki samego dziecka w tej sprawie, to już jest chore!

Wspaniali ludzie - mozna sie od nich wiele nauczyc.

Pokory i prawdziwych zyciowych wartosci:)

16 godzin temu, Gość Sama jestem OzN napisał:

Pani @PRISCILLA! Przepraszam, ale forma dwóch pierwszych zdań Pani wpisu sugeruje postrzeganie nas przez ciebie jak okazy w ZOO! Tak jakby ktoś spytał o to samo, tyle że w kontekście osób o blond włosach! Dobrze, że osoby pod tym wątkiem wykazały się większym rozsądkiem w doborze słów, za co jestem im szczerze wdzięczna. My OzN nie potrzebujemy ani bezpodstawnej litości "masz sprawne ręce, ale nie trudź się, podam ci, to ty taka bidulka", ani bezpodstawnych czerwonych dywanów "trutututu, jesteś niepełnosprawny/a, to siądź na złotym tronie", ani z drugiej strony bezpodstawnego furczenia "to co, że podjazdów nie ma? zejdź z wózka i czołgaj się, życie to nie bajka"! Jak jest OzN zupełnie leżąca, lub ciężko niepełnosprawna intelektualnie, to jeszcze mogę zrozumieć frustrację jej rodziny. Ale jeśli OzN jest intelektualnie w normie, a przez niepełnosprawność fizyczną jest tylko trochę mniej mobilna, ale i tak po osiągnięciu dojrzałości prawnej nadal niewiele umie, to sorry nie zawsze jej wina (sama tak miałam)! W wielu przypadkach intelektualnie sprawnej i względnie mobilnej OzN od małego nie wymaga się nic, lub z kolei za dużo - albo w jednym nic (gdyby w dzieciństwie matka przy robieniu prania pozwalała mi uprać choć po parze skarpetek...) i w drugim za dużo (jak nie kumałam czegoś z lekcji, to się ojciec często pieklił, ale tak samo na starszego brachola, który zdrowy jest), przy czym nie docierają feedbacki samego dziecka w tej sprawie, to już jest chore!

A powiedz to głośno, to cię obszczekają ((.

Dnia 27.11.2019 o 10:32, Gość mario napisał:

A powiedz to głośno, to cię obszczekają ((.

Ale co masz na myśli?

 Przez ładnych kilka lat pracowałem z ludźmi pokrzywdzonymi (wolę używać takiego określenia), powiem krotko - moglibyśmy się wiele od tych ludzi nauczyć. Nawet najbardziej pokrzywdzonych darzę szacunkiem- nie litością.

9 godzin temu, Gość Esteta napisał:

 Przez ładnych kilka lat pracowałem z ludźmi pokrzywdzonymi (wolę używać takiego określenia), powiem krotko - moglibyśmy się wiele od tych ludzi nauczyć. Nawet najbardziej pokrzywdzonych darzę szacunkiem- nie litością.

Każdy szanujący się człowiek powie to co Pan. Sam też nie chcę odbierać tym ludziom prawa do szacunku. Pozwoli Pan, że spytam, czy miał Pan w swojej pracy do czynienia z osobami niepełnosprawnymi, od których rodzina wymagała za mało, czy za dużo, bądź na przemian?