Jak pójść pierwszy raz w życiu do pracy?

Nie krytykujcie mnie dziewczyny. Mam 29 lat. Gdy miałam 17 lat musiałam wyjechać z bardzo patologicznego domu, alkohol, gwałty... To był horror.Wyjechalam za granicę ze swoim chłopakiem, ale szybko zaszłam w ciążę, pracowałam trochę na sprzątaniu, później pilnowalam dzieci, urodziłam syna i dalej pilnowalam dzieci, wróciliśmy do Polski, kupiliśmy dom na wsi... Tu zajmowałam się dorywczymi pracami(opieka nad starszymi kobietami). Chciałabym pójść do normalnej pracy ale boję się. Latem sprzedaje swoje truskawki, borowke, hoduje brojlery, no nie powiem mam z tego kasę ale chce iść do pracy. Ale lęk przed tym że nie dam rady paraliżuje mnie. Nigdy nie pracowałam na umowę. Boje się klęski

Pracuje się tak samo jak pracowałas do tej pory, np. Sezonowo, ale na umowę. Nie ma się czego bać 

ale dokladnie czego sie boisz? nie jest tak,ze nie robisz nic, masz mnostwo doswiadczenia w roznych pracach: opieka nad dziecmi,nad starszymi, sprzedaz, zarzadzanei czasem, musisz byc zorganizowana.. wiec mozesz np isc tym sladem i zatrdnic sie w agencji opiekunek, sklepie i td. Plusy sa takie,ze masz prace, wypłate i nic Cie nie interesuje. Najwiekszym problemem jest znalezienie stalego dobrego pracodawcy. Reszta to kwestia przełamania sie i zrobienia pierwszego kroku. Ja wlasnie jestem na podobnym etapie i z takich lekkich robotek wchodze w cos wielkiego. Trzęsie mną juz od miesiaca, mam multum nauki,ale małymi kroczkami do przodu. Mysle,ze stres i trud sie oplaci.

Takze nie mysl o strachu, mysl o plusach, pieniadzach i stabilizacji.

Ja zaczęłam pracować w wieku 17 lat i to w Anglii. 

Spoko. Też się bałam. Na  Interview się trzęsłam. Pierwszy dzień horror. Tak się balam że w 3 dni dostałam miano najlepszego pracownika bo tak się staralam. Głowa do goey. Zobacz będzie dobrze i sama się przekonasz że nie jest tak źle