Czy jest jakieś wyjście, czy to już sytuacja bez wyjścia??

Pochodzę z domu, w którym matka odkąd urodziliśmy się z moim bratem nie pracowała.Wiecznie brakowało na wszystko. Ojciec pracował, ale miał pracę fizyczną. Mieszkałam wraz z nimi w małym mieście, gdzie nawet w lumpeksie można było dostać pracę tylko po znajomości.Ojciec od dzieciństwa uważał mnie za gorszą, dołował, poniżał, wyśmiewał, przez co nie wierzę w siebie i jestem nieśmiała.

Pierwszym błędem z serii, który popełniłam, było złe wybranie profilu klasy w liceum. W związku z tym, że to był 2004 rok, ja pojęcia o świecie nie miałam niestety, więc idąc za tym co wybrał brat i o czym trąbiła matka poszłam do biologiczno-medycznej klasy, uważając, że powinnam iść na medycynę. Brałam też pod uwagę prawo, ale stwierdziłam, że chce tak jak mój brat, o rok starszy ode mnie. Nie mieliśmy jeszcze wtedy komputera i nawet do głowy mi nie przyszło, że istnieje na uczelniach tak wiele fajnych kierunków, do których mogłoby mnie przygotować odpowiednie wybranie profilu klasy w liceum. Brat był w szoku, że poszłam do biologiczno-medycznej, bo byłam w gimnazjum najlepsza z angielskiego i polskiego.

W trzeciej klasie doszło do nieprzyjemnej sytuacji, która odbiła piętno na mojej psychice. Zmieniłam przedmioty zdawane na maturze- z biologii, chemii i fizyki, na historię i WOS. Głupota moja totalna.W związku z tym, że byłam jedyna, która to zdaje w klasie , to pani od polskiego zaczęła mnie co lekcję przepytywać i szydzić, jak nie wiedziałam czegoś. Na jednej lekcji tak agresywna była, że ja aż się popłakałam. Klasa była w szoku, że aż tak się mnie czepiła i pocieszali mnie. W końcu, w listopadzie chyba ,przepisałam się do innej klasy. W trzeciej klasie! Szok.Stres, zmiany i matura przede mną była.

Maturę zdałam dobrze, jeden tylko przedmiot- historia mogł mi pojść lepiej. Dostałam się na studia do Katowic, ale nie poszłam, bo brat w Warszawie, więc ja też chciałam do Warszawy.

Rok przerwy miałam i szukałam pracy, której niestety nie znalazłam, więc postanowiłam poprawić historię na maturze i nabić dzięki temu sobie więcej punktów.

Mając już większe pojęcie o kierunkach studiów wybrałam fajny język obcy na UW. Było tylko 15 miejsc na całą Polskę na studia dzienne. Wszyscy mówili, że szkoda pieniędzy na opłatę rekrutacyjną, że się nie dostanę. A ja się dostałam. Byłam szczęśliwa, a mój ojciec nie mógł tego znieść i się obraził.Do Warszawy wyjechałam praktycznie bez kasy.

Z uwagi na to, że były to studia dzienne i zajęcia miałam od rana do wieczora ciężko mi było znaleźć pracę. Gdzie nie próbowałam , tam mówili, że wolą tych z zaocznych. A na moim kierunku nie było opcji studiów zaocznych.W koncu znalazłam coś na weekendy, ale okazało się, że licząc dojazdy itd. wyjdę na zero, bo zarabiając w tej pracy stracę stypendium mieszkaniowe, którym opłacałam akademik. 

O głodzie i w mękach jakoś przebrnęłam 3 lata, zdając z roku na rok bez problemów. Gdy nadszedł trzeci rok dowiedziałam się, że mam guz , który trzeba wyciąć. Załamałam się. Wtedy wszystko zaczęło się walić i wali do dziś. Nie obroniłam się  na studiach, popadłam w depresję.  Jak już wycięli mi guz i dosżłam do siebie, to rozpoczęłam nowe studia, też niestety dzienne, z których zrezygnowałam, bo marzyłam o obronie na tych pierwszych, a w związku z tym, ze minęły 2  lata, to trzeba je było wznowić od 3 roku, żeby się obronić i zapłacić za to. Nie miałam pieniędzy, więc jeszcze rok poczekałam idąc na inne studia, nie wiem w sumie po co one mi były, bo i tak z nich zrezygnowałam.W końcu jak wznowiłam studia, to i tak się nie obroniłam.

Skończyło się tak, że w wieku 28 lat posżłam do pracy, a w wieku 29 miałam jeden  wypadek potem kolejny, przez który straciłam prace, który spowodował, że 2 lata kulawa byłam na nogę i musiałam przejść operację.Teraz mam 31 lat, dalej się nie obroniłam, o wypadku nie przedłużyli mi umowy, więc bez pracy jestem. A podczas rekonwalescencji po operacji mieszkałam z ojcem, który gnebił mnie, przeklinał, robił awantury, blokował podstawowe czynności.Pół roku chodziłam o kulach i teraz lewdo chodze bez.

Nie wiem co zrobić. Denerwuje mnie, że o ile epidemia się skończy i zacznę szukać pracy, to będę musiała legitymowac się świadectwem z liceum, bo już nawet nie chcą świadectwa maturalnego, bo mówią, ze to nie ono świadczy o wykształceniu średnim.

Nie wiem czy powinnam, ale mam żal do ojca o to gnębienie mnie, o to, że gdy prosiłam o jakąkolwiek pomoc podczas studiów, to mi jej nie udzielił, tylko rzucał klody pod nogi no i to, że zniszczył mnie podczas tego jak ledwo żyłam po operacji i powinnam miec spokój. Od dzieciństwa upatrzył sobie mnie jako ofiarę.

Nie wiem co mogę zrobić w wieku 31 lat, bez studiów, będąc samotna??? 3 lata męki i nawet dyplomu nie mam, a wznawiac już nie będę, bo raz wznowiłam i zakończyło się to porażką, bo pisałąm, pisałąm i napisać nie mogłam. Targała mną depresja, problemy finansowe i brak wiary w siebie. Siedzę jescze u ojca w domu, bo i tak na l4. Z l4 i tak nic nie mam bo nie mam pracy a  zus nic mi nie dał.

Czy ktos ma jakiś pomysł?

Jak sama siebie teraz przeczytałam, to mam wrażenie, że powtórzyłam ten model, z którym miałam styczność od dzieciństwa. Brak kasy, nieudane życie, frustracja. A te błędy popełniałam, bo podświadomie szukałam akceptacji ojca. Straszne to jest.