Żywienie dwulatka

Cześć wszystkim,

Jestem matką ponad dwuletniego chłopca i problem mam jak w tytule. Podejrzewam, że są już podobne wątki, ale mam potrzebę wygadać się na świeżo. Jest to moje pierwsze dziecko, więc wiele rzeczy martwi mnie na wyrost. Mój syn jest straszliwym uparciuchem i niejadkiem. Cały dzień mógłby jeść płatki z mlekiem. Do momentu aż skończył półtora roku jadł dosłownie wszystko niezależnie od smaku, zapachu, koloru czy faktury. Odkąd zrobił się bardziej "kumaty" to każdy jego posiłek jest dramatem i dla niego i dla mnie. Czy to jest taki wiek, że dzieci ograniczają swój jadłospis do minimum, które pozwala im przeżyć? Od września chcę go dać do przedszkola, ale boję się, że będę codziennie słyszała: Pani syn nic nie zjadł. Nakłanianie go do jedzenia w stylu: patrz jak Ami (kuzynka) ładnie je nic nie pomaga, więc podejrzewam, że widok innych jedzących dzieci nie pomoże...

Może próba ułożenia jedzenia w formie zwierzątek/domku/ludzików itd pomoże i zachęci go do jedzenia?

Jecie wspólnie posiłki? Syn je sam, czy go karmisz? 

1 godzinę temu, 13trzynascie napisał:

Może próba ułożenia jedzenia w formie zwierzątek/domku/ludzików itd pomoże i zachęci go do jedzenia?

Próbowałam, również uczestniczył w przygotowaniu bardzo chętnie, ale jak przychodzi do jedzenia to jest: "mama Ty spróbuj".

1 godzinę temu, Iwna napisał:

Jecie wspólnie posiłki? Syn je sam, czy go karmisz? 

Przyznam, że sama nie należę do osób, które lubią jeść. Dopuszczam możliwość, że dziedzicznie syn też nie będzie łasuchem. Najczęściej jest tak, że muszę go karmić, bo on stwierdzi, że nie umie albo jest zmęczony. Chodzi mi o to, że on coraz bardziej ogranicza jadłospis.

8 minut temu, plesnicka napisał:

Próbowałam, również uczestniczył w przygotowaniu bardzo chętnie, ale jak przychodzi do jedzenia to jest: "mama Ty spróbuj".

Przyznam, że sama nie należę do osób, które lubią jeść. Dopuszczam możliwość, że dziedzicznie syn też nie będzie łasuchem. Najczęściej jest tak, że muszę go karmić, bo on stwierdzi, że nie umie albo jest zmęczony. Chodzi mi o to, że on coraz bardziej ogranicza jadłospis.

Dziecko chętniej je gdy je samo. Przynajmniej moje - oczywiście rękami, pół wyrzuci na podłogę, drugie pół wsadzi do buzi. 

Jeśli prosi cię żebyś spróbowała, robisz to? I mówisz, że jest pyszne? Najlepiej jakbyś miała swoją porcję i jadła to co on, w tym samym czasie. Dzieci naśladują. Skoro Ty nie chcesz jeść, to dlaczego on miałby? Skoro tobie nie smakuje to dlaczego miałoby jemu posmakować? To nie jest dziedziczenie, dziecko cię obserwuję. I naśladuje. 

8 minut temu, Iwna napisał:

Dziecko chętniej je gdy je samo. Przynajmniej moje - oczywiście rękami, pół wyrzuci na podłogę, drugie pół wsadzi do buzi. 

Jeśli prosi cię żebyś spróbowała, robisz to? I mówisz, że jest pyszne? Najlepiej jakbyś miała swoją porcję i jadła to co on, w tym samym czasie. Dzieci naśladują. Skoro Ty nie chcesz jeść, to dlaczego on miałby? Skoro tobie nie smakuje to dlaczego miałoby jemu posmakować? To nie jest dziedziczenie, dziecko cię obserwuję. I naśladuje. 

Ale on sam mnie prosi, żebym go karmiła bo jest zmęczony, więc mimochodem to robię, choć wiem, że pewnie źle postępuję.

Próbuję, mówię, że dobre. Mąż zazwyczaj ma swoją porcję a ja coś zjem przy młodym.

9 minut temu, plesnicka napisał:

Ale on sam mnie prosi, żebym go karmiła bo jest zmęczony, więc mimochodem to robię, choć wiem, że pewnie źle postępuję.

Próbuję, mówię, że dobre. Mąż zazwyczaj ma swoją porcję a ja coś zjem przy młodym.

Coś zjesz? Co? Powinniście jeść wszyscy to samo i wspólnie. 

Podejrzewam, że są dzieci, które normalnie jedzą bez względu na to, jak jedzą ich rodzice?

5 minut temu, plesnicka napisał:

Podejrzewam, że są dzieci, które normalnie jedzą bez względu na to, jak jedzą ich rodzice?

Ale twoje nie je, więc co za różnica?