Matki na psychotropach

Czy są tu matki, które chorują na depresję?
Ja mam zdiagnozowane CHad . Jestem na lekach.
Byłam dwa razy hospitalizowana.
Ostra Mania.
Teraz ogólnie czuje się dobrze, ale depresja podjada mnie kawałkami.
Może to przez pogodę .
Podobno osoby chorujące na depresję gorzej znoszą te zmiany pogody.
Ogólnie mam ciężki stan psychiczny.
Czuje sie złą matką, mam wyrzuty sumienia, czasem sie zastanawiam czy ja w ogóle potrafię kogoś kochać.

3 godziny temu, Magdalena005 napisał:

Czy są tu matki, które chorują na depresję?
Ja mam zdiagnozowane CHad . Jestem na lekach.
Byłam dwa razy hospitalizowana.
Ostra Mania.
Teraz ogólnie czuje się dobrze, ale depresja podjada mnie kawałkami.
Może to przez pogodę .
Podobno osoby chorujące na depresję gorzej znoszą te zmiany pogody.
Ogólnie mam ciężki stan psychiczny.
Czuje sie złą matką, mam wyrzuty sumienia, czasem sie zastanawiam czy ja w ogóle potrafię kogoś kochać.

Oprócz tego bierzesz jakieś witaminy z grupy B?

Nie możesz obwiniać siebie za chorobę, wpędzasz się w jeszcze większe poczucie winy. Ciesz się dobrymi chwilami, dbaj o dziecko, potrafisz kochać na pewno

Mam borderline i rozumiem Cie z czym się mierzysz, powodzenia! 

To nie jest łatwa choroba, ale dopóki się leczysz, regularnie przyjmujesz dobrze dobrane leki, dbasz o dziecko, to jesteś dobrą matką, która została postawiona przed dużym wyzwaniem. 

Są matki zdrowe, albo przynajmniej nie zdiagnozowane, które dobrymi matkami nie są. Nie ma zasady, jest tylko poziom trudności. 

15 godzin temu, pari napisał:

Oprócz tego bierzesz jakieś witaminy z grupy B?

No właśnie ostatnio nie biorę żadnych witamin.
W sumie spróbuje się trochę po suplementować. 

3 godziny temu, Iwna napisał:

To nie jest łatwa choroba, ale dopóki się leczysz, regularnie przyjmujesz dobrze dobrane leki, dbasz o dziecko, to jesteś dobrą matką, która została postawiona przed dużym wyzwaniem. 

Są matki zdrowe, albo przynajmniej nie zdiagnozowane, które dobrymi matkami nie są. Nie ma zasady, jest tylko poziom trudności. 

Dziękuje 

3 godziny temu, Miga89 napisał:

Nie możesz obwiniać siebie za chorobę, wpędzasz się w jeszcze większe poczucie winy. Ciesz się dobrymi chwilami, dbaj o dziecko, potrafisz kochać na pewno

Mam borderline i rozumiem Cie z czym się mierzysz, powodzenia! 

Border też potrafi dać w kość , na początku właśnie zdiagnozowano mi Borderline.
Dziękuje

U mnie dużym problemem jest miłość do starszego syna.
Wydaje mi się, że nic do niego nie czuję i mam duże wyrzuty sumienia.
Bo to dobry, mądry dzieciak.
Terapeutka każe mi się zmuszać do uczuć. Czasem powoduje to we mnie duży dysonans w środku.
Do młodszego mam więcej uczuć. Naturalnie go przytulam itp.
Do starszego muszę się zmuszać i on na pewno to czuje.

Wydaje mi się, że wystarczy angażować się w jakąś aktywność wspólnie i wtedy te uczucia przychodzą naturalnie. Ja córki nie przytulam, no chyba, że sama przyjdzie i się przytuli, to tak odwzajemniam się jej tym samym i jeszcze wsparcie słowne jak widzę, że potrzebuje.