Polsko-włoska miłość na odległość

Witajcie :) Ta pandemia która z nami jest już od roku przyniosła w moim życiu bardzo wiele zmian, z którymi chyba przestałam sobie radzić. Pewnie takich związków jak mój było jest i będzie wiele ale muszę się gdzieś wygadać bo czuję że się uduszę a niestety nie mam w swoim otoczeniu nikogo komu mogłabym o tym wprost powiedzieć. Może wśród was są dziewczyny kobiety które były lub są w podobnej sytuacji może będziecie mogły podzielić się swoimi doświadczeniami...

Tak w skrócie: jeszcze przed pandemią poznałam kogoś podczas jednego z moich wyjazdów na delegację... kursowałam (bo aktualnie jest to dość mocno ograniczona między Polską a płn Włochami. W Turynie  poznałam fantastycznego człowieka,  bratnia duszę, faceta o jakim zawsze marzyłam, z którym niestety później nie mogłam się w ogóle zobaczyć aż do sierpnia....od tego czasu jednak z uwagi na ciągle ograniczenia mamy kontakt tylko i wyłącznie telefoniczny mailowy sms-owe skajpajowy; i oczywiście bardzo wiele rzeczy międzyczasie wyszło na jaw, głównie z jego zycia ale ciągnie nas do siebie tak mocno,  że każdy dzień bez niego jest po prostu zwykłą katorga myślą. On jest Włochem ja jestem Polką.  On ma dziewczynę od kilku lat ale nie jest żonaty,  ja od 2 lat jestem sama. To nie tak że chce komuś rozbić związek,.Ja nigdy się nie narzucalam. I tak pewnie wpadną tutaj osądy że jak Włoch to chce tylko poderwać łatwą Polkę, ale u nas zupełnie inaczej to wygląda. Przed świętami Bożego Narodzenia postanowiłam zakończyć to wszystko ale niestety nic z tego nie wyszło.  Dzwonił, pisał płakał przez telefon. W końcu kupił bilet do Polski ale okazało się że leją w którym mieszka został ponownie włączony w czerwona strefę i wyjazdy były po prostu zbyt ryzykowne. Poznałam jego siostrę jako jego koleżanka oraz jego mamę którą poznałam zupełnie przez przypadek..Ale również jako jego koleżanka. Z obydwiema naprawdę poczułam bardzo fajną więź. Zresztą ze siostrą mam nawet kontakt od czasu do czasu na Messengerze.  Ale żadne z nich nie wie co jest między mną a nim.  

Kompletnie nie wiem co robić, bo ja tkwię tutaj, nie jestem w stanie sobie w ogóle życie ułożyć wiedząc, że on jest tam I tak naprawdę nadal jest ze swoją dziewczyną, z którą podobno nic specjalnego go nie łączy, po prostu znają się długo i są ze sobą - "po prostu". Dla mnie to jest tak dziwne tłumaczenie, że naprawdę tego nie rozumiem.  Albo już jestem tak głupia i zaślepiona że nie chce widzieć rzeczy oczywistych. 

Może którejś z was się udało stworzyć faktycznie stały związek który narodził się ze związku na dystans?  Czy tu może lepiej w ogóle to w diably posłać...ja już taka młoda nie jestem, mam 32 lata, on za tydzień skończy 40.

3 minuty temu, Oszukana napisał:

Masakra, nie chodzi o to ze Włoch a nie Polak. Sama bylam w zwiazku z Hiszpanem. Ale koles ma Cie w dupie bzyka swoja laske a Ty nie potrafisz mu postawic ultimatum? Bez komentarza jestes glupsza niz ustawa przewiduje.

No to pomogłaś kafeteriance

Nie no spoko, Oszukana nie napisała niczego czego ja bym nie wiedziała. Ja wiem że on ma jakiś dziwny układ ze swoją dziewczyną nawet razem nie mieszkają.  Schodzą się i rozchodzą I tak w kółko. Ja wiem że wplatalam się w jakiś dziwny układ i bardzo bym chciała z niego wyjść ale za każdym razem niestety ale jak ta ostatnia głupia po prostu daje się nabierać na jego czułe słówka. Tylko wiesz...Łatwo się mówi kiedy patrzy się na to z boku a trochę inaczej jest jeżeli jest się samemu w takim związku. No nie wiem jak to mogę opisać ale ja tutaj nigdy w swoim środowisku nie poznałam takiej osoby z którą czułabym sie tak świetnie. 

I to nie chodzi o jakieś czułe słówka i inne tego typu chodzi o poczucie humoru chodzi o sposób spędzania czasu o pewne gesty które są dla mnie ważne a których nigdy wcześniej nie doświadczyłam mimo że jestem po dość długim związku z Polakiem. 

Ja nie oceniam teraz jego relacji z jego dziewczyną.  Kilka razy już podkreślam że nie chcę być tą trzecią osobą w związku. Za każdym razem słyszałam tylko że to już niedługo potrwa że to wszystko Zaraz się skończy i że zaraz będziemy razem.  Zastanawiam się tylko, albo może się po prostu oszukuję że jemu jest tak najzwyczajniej w świecie najwygodniej sytuacje na świecie mamy taką jaką mamy Nigdzie nie jest powiedziane że to się w ogóle zmieni...może dla niego to jest taka alternatywa że w zasadzie lepiej mieć kogoś tam na miejscu już,  niz jakąś tam panne na świecie. Bo może już nigdy nam nie będzie dane się więcej zobaczyć. 

Tez żeby było jasne - mamy kontakt codziennie rano, codziennie wieczorem... nieraz słyszałam że Włosi na początku dziewczyny po prostu rozko...ą w sobie a potem je rzucają w kąt i czekają aż one będą się przed nimi płaszczyć . U mnie tak nigdy nie było. Zresztą to nie ja za biegałam a te kontakty tylko on. I teraz też staram się bardzo pilnować tego by nie pokazywać mu za bardzo jak mocno mi zależy( a zależy). Nie piszę do niego poematów nie dzwonię co pięć minut potrafię sobie zorganizować czas i życie i wogole wszystko tutaj nawet gdyby nagle przestał się odzywać. 

Ech...

On sam nie wie, czego chce z tego, co piszesz. A gadki szmatki typu niedługo to potrwa to typowy makaron na uszy nawijany, aby uspokoić kobietę. 

12 godzin temu, Paterinka napisał:

[...] Kompletnie nie wiem co robić, bo ja tkwię tutaj [...] on jest tam  I tak naprawdę nadal jest ze swoją dziewczyną [...]

I w tym sęk. Jesteście od siebie daleko, nie macie możliwości dobrze się poznać, a to, co Was do siebie przyciąga, to przede wszystkim odmienność, wyobrażenia i idealizacja. Dodatkowo z jego strony dużą rolę gra odskocznia od codzienności i niezadowalającej relacji z partnerką. Zwyczajnie urozmaicasz mu czas i faktycznie pełnisz rolę takiego wygodnego 'trzeciego koła u wozu'. Nie powinnaś stawiać się w takiej sytuacji i nawiązywać bliższych relacji z zajętym facetem z 'drugiego końca świata'. Gdyby myślał o Tobie poważnie, a z partnerką było mu źle, rozstałby się z nią. I taki powinien być Twój warunek. Myślę, że nie warto się zbytnio angażować, lepiej powściągnąć emocje i poczekać do czasu, aż będziecie mieć okazję się widzieć, lepiej poznać, i porozmawiać w cztery oczy o ewentualnej przyszłości. W międzyczasie bądź otwarta na inne znajomości, ostatecznie jesteś wolna. 

Tak, tu masz  rację. Ja o jego dziewczynie dowiedziałam się dopiero po jakimś czasie. Gdy wprost zapytalam czy kogoś ma. Przyznał że dziewczyne, od 10 lat. I na początku wogole mnie to nie obeszło, bo nie wiązałam z nim jakichś wizji przyszłości. Przed pandemia spotkaliśmy się może, z 5, 6 razy, plus dużo rozmów i potem to nagle zamknięcie granic spowodowało że, zaczęliśmy bzikować z tęsknoty. Kiedy w sierpniu mój wyjazd był możliwy  na jego widok się pobeczalam jak ostatnia sierota. Kilka dni razem, świetny seks, rozmowy do rana- jedne z najpiękniejszych chwil w moim życiu. A potem znowu powtórka z rozrywki, wyjazdy ograniczone, został skype i telefon... 

8 godzin temu, Nenesh napisał:

I w tym sęk. Jesteście od siebie daleko, nie macie możliwości dobrze się poznać, a to, co Was do siebie przyciąga, to przede wszystkim odmienność, wyobrażenia i idealizacja. Dodatkowo z jego strony dużą rolę gra odskocznia od codzienności i niezadowalającej relacji z partnerką. Zwyczajnie urozmaicasz mu czas i faktycznie pełnisz rolę takiego wygodnego 'trzeciego koła u wozu'. Nie powinnaś stawiać się w takiej sytuacji i nawiązywać bliższych relacji z zajętym facetem z 'drugiego końca świata'. Gdyby myślał o Tobie poważnie, a z partnerką było mu źle, rozstałby się z nią. I taki powinien być Twój warunek. Myślę, że nie warto się zbytnio angażować, lepiej powściągnąć emocje i poczekać do czasu, aż będziecie mieć okazję się widzieć, lepiej poznać, i porozmawiać w cztery oczy o ewentualnej przyszłości. W międzyczasie bądź otwarta na inne znajomości, ostatecznie jesteś wolna. 

A najgorsze i tak zostają wspomnienia... 

Po naszej ostatniej rozmowie on się do mnie nie odzywa. Powiedziałam mu że nie mogę tak dłużej żyć że nie chcę być tą drugą że pandemia nie ma tutaj nic do rzeczy. Dostałam tylko krótką informację że potrzebuję teraz ciszy i spokoju musi wiele rzeczy przemyśleć a przede wszystkim zadbać o swoją pracę bo jest im teraz we Włoszech bardzo ciężko. 

Zgodziłam się na to wszystko i dodałam że w takim razie może lepiej będzie jeżeli każde pójdzie w swoją stronę i nie będzie robiło wyrzutów drugiej osobie za życie prywatne bo to powinno się toczyć normalnie niezależnie od tego że między nami coś jest czy jednak nic nie ma.  Usłyszałam od niego żebym się nie wygłupiała z takimi słowami, żebym nigdy nie zapominała że jestem dla niego bardzo ważna  no i tradycyjnie że nie wyobraża sobie świata beze mnie. Męcze się w tej karuzeli bo naprawdę chciałam to już zakończyć. 

To już koniec czuje to

Dnia 23.03.2021 o 18:36, Paterinka napisał:

Po naszej ostatniej rozmowie on się do mnie nie odzywa. Powiedziałam mu że nie mogę tak dłużej żyć że nie chcę być tą drugą że pandemia nie ma tutaj nic do rzeczy. Dostałam tylko krótką informację że potrzebuję teraz ciszy i spokoju musi wiele rzeczy przemyśleć a przede wszystkim zadbać o swoją pracę bo jest im teraz we Włoszech bardzo ciężko. 

Zgodziłam się na to wszystko i dodałam że w takim razie może lepiej będzie jeżeli każde pójdzie w swoją stronę i nie będzie robiło wyrzutów drugiej osobie za życie prywatne bo to powinno się toczyć normalnie niezależnie od tego że między nami coś jest czy jednak nic nie ma.  Usłyszałam od niego żebym się nie wygłupiała z takimi słowami, żebym nigdy nie zapominała że jestem dla niego bardzo ważna  no i tradycyjnie że nie wyobraża sobie świata beze mnie. Męcze się w tej karuzeli bo naprawdę chciałam to już zakończyć. 

Współczuję. Ty masz się zadręczać żeby Jaśnie Pan miał czas na zdecydowanie czy jednak Ciebie chce czy nie i to wszystko po tym kiedy byliście już tak blisko.

Nie odbieram od niego telefonów. Skoro on tyle milczał, niech sobie  teraz przemyśli wszystko... Chociaż wiem ze to już spisane na straty. Uniesie się duma i powie że może mieć każda ... A potem znowu będzie to samo-zapewniania że żyć beze mnie nie może. Kocham Włochy, ale facetów mają dość  cwanych. Oni nie chcą się wiązać z kobietami tak na stałe a na słowo ślub to w ogóle dostają zawału serca

Spokojnie... Z tych uniesien że mną już mu nic nie zostanie. Jakaś nowa zajmie moje miejsce. Nieważne. Niech mi tylko da spokój i przestanie wpadać w moje życie z buciorami kiedy mu będzie wygodniej. 

Ile łatwiej by nam było gdybyśmy się nigdy nie poznali

A może ktoś mógłby mi poradzić na przykład jak mu pokazać terazd, tak jak mu odwdzięczyć się pięknym za nadobne bo on się trochę przyzwyczaił że może mnie mieć na każde zawołanie za każdym razem jak zadzwoni czy napisz.Mi w sumie zawsze ciężko jest odmówić ale może mogłabym użyć jakiś słów które zadziałały by właśnie na taki typ południowca

Nie chce mi się już kompletnie z nim gadać Niech on siedzi w tym swoim własnym świecie swoją włoską dziewczyną i spoko. Może ta rozłąka z powodu pandemii wcale nie jest taka straszna dużo rzeczy się wyklaruje. 

Moja miłość bierze ślub... I nie potrafił tego sam powiedzieć. Dowiedziałam się z facebooka. To się nazywa życiowa porażka. Żyłam w kłamstwie.