moje pliczki

Jaki jest wpływ kultury masowej na substytucje autorytetów we współczesnym świecie?

Najczęściej autorytet uznawany jest jako czynnik, który stabilizuje  społeczne więzi i ma pozytywny wydźwięk. Mimo to, istnieje niebezpieczeństwo, iż zbyt duże zaufanie do osoby autorytetu może spowodować skostnienie przekonań, a nawet czasem ich degenerację. Jednak brak autorytetów w konkretnym społeczeństwie, grozi anarchią bądź jego rozpadem. Uczucie niższości, brak samozadowolenia wzbudza w młodej osobie chęć do zachowań agresywnych wobec otoczenia. Zachowaniom agresywnym wywołanym negatywną oceną otoczenia w sytuacji ekspozycji społecznej towarzyszy lęk. Zdarza się jednak, że owa ciągłość zostaje zakłócona, a nawet zerwana, powodując destabilizację porządku społecznego. Stary, analogowy świat hierarchii starł się
z nowym cyfrowym światem sieci. Zauważalny wzrost kultury to w dużej mierze skutek przyrostu cywilizacyjnego. Cyfrowe technologie demokratyzują kreowanie treści
i zwiększają mobilność kultury. Obecnie niezwykle istotne jest wyróżnianie się przez wzgląd na nasycenie rynku i nieustannie rozwijająca się konkurencję[1].

Aby uchwycić wewnętrzną dynamikę komunikowania masowego, kategorię funkcji należy odnieść do nadawcy, przekazu i odbiorcy[2].  Jeśli jednak dla odbiorców rzeczą najważniejszą jest atrakcyjny, satysfakcjonujący ich intelektualnie
i emocjonalnie przekaz, a reklama stanowi tylko konieczny koszt tej przyjemności, który można zresztą zredukować do minimum, to w przypadku nadawcy jest dokładnie odwrotnie - dla niego najważniejszy jest przekaz reklamowy, a atrakcyjna oferta przyciągająca liczne audytorium to tylko środek i koszty zwiększania wartości i ceny sprzedaży czasu reklamowego. Już na tym przykładzie widać, że między funkcjami zamierzonymi i pełnionymi może zachodzić sprzeczność, której nie można całkowicie wyeliminować[3]. Podsumowując pozwala to na zachowanie równowagi między najwyższym i najniższym poziomem organizacji społecznej, co jest warunkiem zainteresowania sprawami publicznymi ogółu członków społeczeństwa, poczucia przynależności do szerszej zbiorowości społecznej (integracji społecznej) oraz pełnego uczestnictwa w życiu społeczeństwa i państwa.

Przedstawić koncepcję pedagogiki ogólnej i jej zadania wg Bogdana Nawroczyńskiego

W ideologicznej kwestii swego myślenia Bogdan Nawroczyński deklaruje głównie przywiązanie do haseł francuskiej rewolucji – przy tym podkreślając ich znaczenie oraz docenianie. Istota ludzka w swojej ewolucji przekracza niezwykle ważną barierę oddzielającą go od natury, a chwilą, gdy dzięki wzrastającej świadomości, rozpoczyna systematyczne poznanie świata. Bogdan Nawroczyński uważa, iż najważniejszym zadaniem pedagogiki jest zapewnienie jednostce zarówno rozwoju fizycznego oraz psychicznego. Jednostronność nauczania przez to jest szkodliwa, że nie można z całą pewnością przewidzieć, co najwięcej będzie oddziaływać na wychowanka. Z kolei humanistyczny wymiar pedagogiki Nawroczyńskiego jest uznawany powszechnie przez kwalifikację jego myśli do pedagogiki kulturalnej nazywaną „nowa humanistyką” – czyli połączeniem filozofii i kultury. Innowacyjne podejście do sposobów realizacji treści programowych i tych, składających się na rozwijanie zainteresowań, wspieranie uzdolnień oraz wyrabianie umiejętności kluczowych, widoczne w pracy z jednostką lub zespołem, daje niejako gwarancję intelektualnej przygody i pozytywnych emocji wobec szkolnej codzienności. Niezależnie od całokształtu wychowania, dzieci muszą, na równi z dorosłymi, doświadczać takiego nacisku, jakiego doznaje każdy osobnik ze strony ludzkiej społeczności. Trzeba je, więc trzymać w odpowiednich ryzach. Troskę o to pozostawia państwo rodzinom, opiekunom i szkołom. Cel wychowania tkwi w teraźniejszości, podczas gdy karność ma na oku przyszłość człowieka dorosłego. Edukacja jako element środowiska społecznego człowieka odgrywa podstawową i znaczącą rolę w kształtowaniu kreatywnych orientacji. W naszych szkołach natomiast, zbyt małą wagę przywiązuje się do oryginalności myślenia, kładąc szczególny nacisk jedynie na przyswojenie wiedzy
i związanej z nią umiejętności. Nie wynika to ze złej woli nauczyciela, ale z jego niewystarczającego przygotowania do rozwijania zdolności twórczych u uczniów. Tymczasem tendencje społeczne zmierzają do wychowania ludzi kreatywnych, a więc zdolnych do przekształcania tego, co wokół nich, ludzi ciekawych świata, krytycznych do wszelkich informacji. Punkty widzenia są, zatem tak różne, że karność i kierowanie w pedagogice trzeba koniecznie rozróżniać. W związku z tym, dokonano próby oceny człowieczej aktywności, w procesie rozwoju kulturowego, głównie z perspektywy przesłanek jego relacji ze sferą określonego typu walorów i priorytetów.

PODATEK OD CZYNNOŚCI CYWILNO-PRAWNYCH. ZALETY I WADY TEGO ZOBOWIĄZANIA PODATKOWEGO. ODPOWIEDZ UZASADNIJ.

Podatków nie można rozważać wyłącznie jako samodzielnych instytucji fiskalnych. Każdy z nich tworzy część systemu podatkowego, sprawując w nim ustaloną rolę, a sam system podatkowy jest elementem systemu finansowego państwa. Pojęcie systemu podatkowego jest rozumiane w różny sposób w literaturze finansowej. Kwestią niejasną jest, czy system podatkowy to zestaw istniejących w danym momencie i w danym państwie podatków, czy o systemie podatkowym możemy mówić, że jest to element składowy podatków podporządkowanych jakiemuś zamysłowi, gdzie tworzą one wewnętrznie uporządkowaną, poprawną i ujednoliconą całość[1]. Wydaje się, że najstosowniejsze byłoby przyjąć pogląd, że system podatkowy to ogół pobieranych w danym czasie i w danym państwie podatków, wzajemnie ze sobą połączonych lub system prawno-organizacyjnych form opodatkowania, gdzie elementami są wyznaczone podatki, a w ich ramach różne elementy schematu (zwolnienia, ulgi, stawki podatkowe). Podatki, aby budować system, najpierw muszą być odpowiednio złożone względem siebie, powinny się uzupełniać i w związku z tym niwelować wady poszczególnych rozwiązań. Dlatego też niezwykle ogromne znaczenie można przydzielić różnorakim czynnikom, które to mogą dostosować poprawność obecnego systemu podatkowego[2].

Podatek od czynności cywilnoprawnych to podatek bezpośredni (dochodowy), który powiązany jest głównie z uzyskanym dochodem, majątkiem, czy przychodem. Wedle ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych, podatkiem tym objęte są:

·         umowa sprzedaży;

·         zamiany rzeczy i praw majątkowych;

·         umowy pożyczki;

·         umowy darowizny;

·         umowy dożywocia;

·         umowy o dział spadku;

·         umowy o zniesienie współwłasności;

·         ustanowienie hipoteki;

·         ustanowienie odpłatnego użytkowania;

·         umowy depozytu nieprawidłowego;

·         umowy spółki[3].

Warto podkreślić, iż pobierany jest przez państwo, czy też inne związki publicznoprawne, dość ściśle uregulowane aktami prawnymi, które zaś określają warunki, wysokość, bądź terminy płatności owych świadczeń. Właśnie tak nałożony podatek może tutaj być przymusowo ściągnięty poprzez solidny organ finansowej administracji państwa. Należy zauważyć, iż pod pojęciem funkcji podatków należy rozumieć cele, jakie mają za zadanie określać, bądź wcielać w życie wszelakie podatki. Zatem podatnik nie może nie zgodzić się na zapłacenie zobowiązania, a to dlatego, iż urząd skarbowy posiada szeroki zakres uprawnień do przymusowego ściągnięcia poboru pieniężnego świadczenia, które jest własnością podatnika. Warto podkreślić, iż pewne zabezpieczenie autorytetu władzy stanowi tutaj przymus podatkowy, który jest zdobyty. Co za tym idzie, stosunek podporządkowania się jest stosunkiem pomiędzy podmiotem uprawnionym do jego nakładania – a szczególnie pomiotem zobowiązanym do opłacenia owego podatku[4].

Podatki mają też swój udział jeśli chodzi o kwestię relacji organu publicznej władzy i gospodarczej jednostki. W jednostkach, które występują w danym państwie podatek to nic innego jak świadczenie rozliczane, ustalane i wymierzane. Należy podkreślić, że w przeszłości, czy też również we współczesnych czasach można też spotkać publiczne daniny, które to mają zachowany wyżej wymieniony zespół cech podatku – oczywiście z wyjątkiem jednego pieniężnego charakteru. Wartość podatku, wpływająca do budżetu jest przede wszystkim dochodem publicznoprawnych związków na różnych etapach[5].

Z reguły mogą one stanowić budżetowe dochody jako priorytetowe źródło budżetowych dochodów poszczególnych państw. Z prawnej normy wynika, iż uiszczenie podatku jest szczególnie obowiązkowe. Oczywiście nie może to być świadczenie o dobrowolnym charakterze. Normy, które są zawarte w ustawach niosą tutaj szczególny obowiązek uiszczenia podatku w demokratycznych państwach.
W sytuacji kiedy to dojdzie do jakiegokolwiek niewykonania obowiązku uiszczenia podatku, może znów dojść do użycia przymusu, który zaś służy do wymuszenia kwoty podatku należnego.