Dziwna sytuacja

Nie ma jak samemu skomplikować sobie życie... Poprzez wspólnego znajomego 1,5 roku temu poznałam mężczyznę, który mieszka 300 km ode mnie i jest starszy o 7 lat, no i ma córkę(11 lat), którą sam wychowuje (żona go zostawiła, a wówczas 4letnią córkę postanowiła nie brać ze sobą - z dzieckiem spotyka się około raz na 3 miesiące)... W pełni akceptuję młodą - bo mimo trudnej sytuacji to na serio świetne dziecko   Żona, z którą nie jest już 4 lata (raz próbowali do siebie wrócić, ale się nie udało) - bardzo zniszczyła go psychicznie, z resztą z jej strony była tam nie tylko przemoc psychiczna... Kilka razy się spotkaliśmy i wtedy wszystko jest ok. Ale po każdym spotkaniu jest, że jest mu przykro, ale możemy zostać jedynie kumplami. Odpowiedź z mojej strony zawsze jest, że w takim razie zrywamy kontakt, bo kumpelstwo mnie nie interesuje - i wtedy się zaczyna, że nie mogę go zostawić, bo nie ma nikogo prócz mnie; że skoro ja nie czuję do niego żadnych uczuć to musi szukać dalej (a to on proponuje kumpelstwo...) itp.   Zdarzają mu się często uwagi w stylu: nie podoba mi się, że kupiłaś mieszkanie przed naszym ślubem, za dużo pracujesz - nie będziesz miała czasu dla mnie. Albo, że jestem zbyt pozytywnie nastawiona do świata, bo nie dostałam tyle po dupie, co on i ze nawet nie wyobrażam sobie, co to jest wrócić z delegacji, odebrać dziecko z przedszkola - wrócić do domu tam ogołocone mieszkanie (żona zabrała wszystkie wartościowe rzeczy i się wyprowadziła, dopiero po jakimś czasie odebrała telefon, że wyniosła się ze swoim dzieckiem z pierwszego związku, bo on jest zbyt poukładany). Albo historie o kobietach: napisała do niego jakaś obca kobieta i naciskała na wideorozmowę, albo pisze z jakąś kobietą tydzień i już zaprosiła go do rodziców na obiad. Oczywiście wyszło już, że te historie zmyśla... W 90% rozmowy zaczyna on jako pierwszy... Ja wiem o jego życiu sporo - prawie codziennie dostaję relację, co robił, co kupił, co ugotował itp. A jak rozmawiamy przez telefon to jak chcę skończyć po kilku minutach to znajduje jakieś tematy, abym nie kończyła. No i jest jeszcze problem w postaci wspólnego znajomego - mi nagaduje na niego (jaki to nieodpowiedzialny koleś), a mu na mnie (że jestem księżniczką z dwiema lewymi rękami). Jest to osoba, która notorycznie kłamie i powie prawdę tylko jak się pomyli. I ciągle słyszę, że ten wspólny znajomy zepsuł naszą relację... I w sumie z jednej strony chciałabym zerwać znajomość, ale z drugiej może on oczekuje większego zaangażowania z mojej strony... Chyba sama we wszystkim się pogubiłam...

Hejka!

Rozumiem, że jesteś w trudnej sytuacji i masz mieszane uczucia w tej relacji. Wygląda na to, że jest wiele nierozwiązanych problemów i niejasności, które utrudniają rozwój waszego związku. Oto kilka sugestii, które mogą ci pomóc:

Wyjaśnij swoje oczekiwania: Zanim podejmiesz decyzję o zerwaniu znajomości, warto otwarcie porozmawiać z tym mężczyzną o swoich oczekiwaniach i uczuciach. Powiedz mu, jak się czujesz i czego oczekujesz od tej relacji. Być może macie różne oczekiwania i warto to wyjaśnić.

Zastanów się nad granicami: Jeśli jesteś niezadowolona z kumpelstwa i nie jesteś zainteresowana taką relacją, ważne jest, abyś to jasno wyraziła. Określ swoje granice i nie bój się ich egzekwować. Jeśli nie jesteś zadowolona z obecnej sytuacji, powiedz mu o tym i wyjaśnij, że możesz zdecydować się na zerwanie znajomości, jeśli nie będzie możliwości rozwoju waszego związku.

Zastanów się nad jego sytuacją emocjonalną: Wydaje się, że ten mężczyzna ma trudne doświadczenia z poprzednim związkiem i może być niegotowy na nowy zaangażowany związek. Być może potrzebuje czasu, aby poradzić sobie z własnymi emocjami i problemami. Próbuj być empatyczną i zrozumieć, co przechodzi.

Rozważ konsultację terapeutyczną: Jeśli dalej czujesz się zagubiona i nie wiesz, jak postępować, rozważ skorzystanie z pomocy terapeuty. Terapeuta może pomóc ci w zrozumieniu swoich uczuć, rozwiązywaniu problemów komunikacyjnych i podjęciu właściwej decyzji dla twojego dobrostanu.

Odbierz kontrolę nad swoim życiem: Nie zapominaj, że masz prawo do decydowania o swoim życiu. Jeśli czujesz, że ta relacja cię nie satysfakcjonuje i nie przynosi szczęścia, ważne jest, abyś podjęła decyzję, która jest dla ciebie najlepsza. Nie pozwól, aby ciągłe problemy i niejasności utrudniały ci życie.

Pamiętaj, że to tylko ogólne wskazówki i ostateczna decyzja należy do ciebie. Zawsze zaufaj swoim intuicjom i staraj się dbać o swoje dobrostan emocjonalne.

Powodzenia!

1 godzinę temu, ivana84 napisał:

Powodzenia!

Ale dałaś teraz do pieca, poczucie humoru wali po suficie i przebija sie na dach. ja śmiałem wątpic z istnienie humoru u kobiet i musze to cofnąć. Ten żart, to nie żart to mistrzostwo świata. Z drugiej strony co wy byście biedne robily gdyby nie openai?