Co się z nami stało?

Otóż jestem ponad 3 lata z partnerem i od kilku miesięcy mamy ciężki okres? nie wiem jak to ująć. po prostu wcześniej ten związek wydawał mi się idealny mimo że zakochanie minęło, a teraz wychodzą każde potyczki mojego partnera nawet najdrobniejsze - mam ochotę wtedy robić mu awanturę, denerwuje mnie często, a nie tak jak kiedyś... coraz częściej się kłócimy... a ja nie mam skrupułów go wyzwać czy coś... spadł szacunek z mojej strony, tak jak kiedyś nie umiałam napisać że ma nie przychodzić bo mam go dość teraz przychodzi mi z łątwością. Nigdy nie robiłam mu wyrzutów o czas spędzany z kolegami ale teraz gdy ma go mniej dla mnie to mu to mówię... Oddaliliśmy się od siebie. czasem do niego coś mówię i jak do ściany... nigdy tak nie było, było normalnie, było więcej chwil radosnych niż tych złych a teraz prawie codziennie mnie czymś wkurza. Czuję się jakbym coś straciła... mało się widujemy bo on pracuje na to byśmy zamieszkali razem. Czuję się często samotna i z tego mam frustracje, złość i przelewam to na niego. Kiedyś tak nie było... 1 raz coś takiego mamy. Co robić w takiej sytuacji? jeśli to ,,okres przejściowy'', bo pózniej będziemy mieli więcej czasu dla siebie.

rutyna, mnie sie wkradla w małzenstwo i nie wiem jak z sytuacji wybrnac, bo sa dzieci i co bym nie zrobila i tak bedzie zle.

Rutyn też mieliśmy wiele ale wychodzliśmy z tego. Ostatnio złapałam go na tym, że powiedział że mu jest tak dobrze jak mało się widzimy bo nie mam jak awantury robić... A mnie to zabolało. Odczuwam potrzebę zajęcia się czymś, nie widzenia się przez tydzień-dwa by nabrać inną perspektywę. Dziękuję za wypowiedz, bo ja tyle przeszłam że stwierdziłam, że zrobie coś dla siebie i chciałabym mieć dziecko ale... boję się że po będzie jeszcze gorzej... :x a i tak jesteśmy w kiepskim momencie. Wiem jakim byłby ojcem bo ma dziecko z nieudanego związku, ale boję się tego, że oddalimy się jeszcze bardziej... a to byłby początek końca.

No na pewno aby coś w tej materii osiągnąć, jakąś satysfakcję czy inne szczęście, trzeba trochę poświęcić swojego przerośniętego "ego" na rzecz kompromisu. I co ważne: jeśli się uda- traktować to jako sukces a nie porażkę ;) Rozumisz ?

Kiedyś nie chciałam dziecka, bo czułam się kochana i szczęśliwa, że mam go, że spędzam z nim czas i wolałam poczekać. Ale zepsuło się na tyle, że chcę zrobić coś dla siebie a nie ciągle siedzieć sama i smutna, bo ,,straciłam'' go w pewnym sensie.

On się tak oddala i mu dobrze, bo ma spokój. A ja mówię wprost, że przeszkadza mi to, że uczy mnie tylko żyć bez siebie.

Ile razy już to przerabiałam i się poświęcałam... Ale powiem wprost, że on nie spełnia do konca moich oczekiwań tak jak kiedyś, wymagam zbyt wiele i to go drażni. Oboje się poświęcamy i poświęcaliśmy ale na nic to...

wczoraj pewnie ma kochanke

Normalne, kazdy zwiazek przez to przechodzi.

Wy macie takie durne te komentarze czasami że aż witki opadają :P Mam nadzieję, że niedługo to pójdzie w cholerę! I znów będzie słonecznie :)

Może odpuść trochę biednemu facetowi, bo pewnie chodzisz cały czas i zrzędzisz.

zaledwie 3 lata i masz go dosc....przykre i nie rokujace dobrze na przyszlosc. i nie co sie z nami stalo, tylko co sie stalo z toba? masz faceta dosc i jestes na tyle chamska, ze mu to mowisz, nie przebierajac w slowach. z jakiego powodu stracilas dla niego szacunek? uderzyl cie, lub kogos ze swojej rodziny, badz w ogole slabszego? jest chu/jem, kut/asem i w ogole lepiej gdyby byl sam dla calej kobiecej spolecznosci? nie rozumiem, jak mozna nprzestac sznowac najblizsza, rzekomo, osobe, bo sie juz nia znudzilo, a tak wlasnie wyglada, jakby ci sie znudzil juz i szukasz powodu by zerwac....