Sandra1983

Rozumiem Cię doskonale. Na pocieszenie powiem tyle, z czasem będzie trochę lepiej. Nie miej wyrzutów sumienia, nie katuj się tym, życie jest wystarczająco ciężkie bez tego. Przecież mama wiedziała jak ją kochasz

Miałam identycznie. Moja mama umarła gdy miałam 25 lat, zupełnie niespodziewanie po 3 tyg chorowania. Przeżyłam szok. Najpierw wypieranie, niedowierzanie. Nie dopuszczanie do siebie strasznego smutku i emocji. Działanie jak automat miałam. Najgorsze przyszło później, po kilku tygodniach. Spadła na mnie emocjonalna bomba. Nie umiałam normalnie funkcjonować. Smutek mnie osaczał. Tęsknota była straszna. Ale czas trochę leczy takie rany. Trochę. Minęło 12 lat. Czasem nadal jest mi bardzo trudno, szczególnie w takich najtrudniejszych momentach życiowych. Kiedy człowiek jest podłamany i chciałby się wygadać mamie...

Mam już kilka śmiesznych imion ale nic nie mogę póki co zdradzić.

Przewiduję inny wstęp, tak mógłbyś zacząć swoją opowieść. Ja mam inne pomysły.

Chyba Ty. Ironii nie wyczułeś?

Zobaczymy. Mam teorię, że to byłaby jakaś reklama dla kafe więc nie usuwają. Byłoby to działanie na niekorzyść pracodawcy gdyby skasowali

Zupełnie przez przypadek mi to wyszło. Zaspana byłam jeszcze, bo późno poszłam wczoraj spać. Dziś muszę odespać. Ale owocem nieprzespanej nocy był pomysł na tę książkę, więc chyba było warto

Ale emocje temat wzbudził, zaskoczyło mnie to. Nie tego się spodziewałam, zakładając ten topik. Zupełnie nie tego

dziwię się że jeszcze w kosmos nie poleciał

Dzięki, też dobrego dnia życzę

Nadzieja na pewno, na przeżycie czegoś ciekawego. I ciekawość, jeśli jest możliwość doświadczenia czegoś nowego, czego się jeszcze nie zaznało, a stając w szczerości ze sobą samym, chciałoby się tego doświadczyć. Byleby tylko taki ogień nas nie spalił na maxa. Na pewno trochę może poparzyć, ale oparzenia szybko się leczą

ja też już się wydrenowałam z reakcji