Scena Z KACZEŃCAMI w filmie Noce i Dnie-kto dzis tak potrafi kochać

Ten walc, ta scena...ehhh gdzie ten romantyzm zaginął?

Czasami jest na tym forum widoczny :P

chyba tylko w tym temacie:P

taaa nenufary , fanfary , dnie i noce ..........

Są też inne tematy...

i Barbara ze szronem na skroni bujająca się w fotelu z głową pełną marzeń o Tolibowskim

A to jej mąż był ideałem.

Moim zdaniem to były grzybienie białe.

A to jej mąż był ideałem. xx Nie był, bo jednak służącą tentegesił :P

Wiedziałam, że ktoś przypomni ten wątek:P A to nie było po setkach zapewnień że żona go nie kocha, że woli innego i po kolejnych koszach w sypialni? :P oczywiście wyjechała też sobie z dziećmi do swojego "miasta"...

Przed chwilą pokazali tę scenę w tv:P

Bo dla mnie cała ta historia to pomimo wielu walorów zarówno w powieści, jak i w ekranizacji to opowieść o dwojgu ludzi męczących się ze sobą w nieudanym małżeństwie i tyle

Czy Bogumił był idealnym mężem? może i był, ale nie dla Barbary. Oni oboje żyli w innych obcych światach.

pulchny, to właśnie chcialam powiedzieć w wypowiedzi wyżej

taa to był trudny związek byli obcy dla siebie kulturowo ale jednak Barbara doceniała Bogumiła

A ja myślałem, że go usprawiedliwiasz:P

Doceniała go w porywach, w większości swego zycia tęskniła za innym swiatem

Ja go usprawiedliwiałam, owszem :P

Od usprawiedliwiania jest tu inny gość, a od obiektywnej oceny inny:)

I dla mnie ten film był o nieuchronności przemijania oraz konieczności doceniania tego, co się ma w danej chwili, bo ona zdarza się jeden raz.

A małżeństwo owszem z gatunku tych niedobranych ale przeciwieństwa często się uzupełniają i dopiero razem tworzą całość.

Niezły był też ich synalek Tomaszek :D

Prototyp dzisiejszej gimbazy :)

Nie lubię tej książki ani filmu. Nie porwała mnie. Zbyt rozlałe i długie studium życia nudnej rodziny. Już Pani Bovary , francuski odpowiednik Barbary tylko bardziej nieszczęśliwy i rozpustny, była bardziej psychologicznie zarysowana i interesująca. Czasami współczułam jej, czasami jej mężowi ale najbardziej wymowna była chyba scena, jak on się nią opiekował po zażyciu przez nią trucizny i ona w jakimś przebłysku agonalnej jasności umysłu go doceniła i zrozumiała swój błąd. Szkoda tylko, że tak późno, bo może by się tak biedaczka nie miotała w poszukiwaniu szczęścia w niewłaściwych miejscach.

Barbara jest cokolwiek irytującą bohaterką przez to, że na wszystko narzeka i nic jej się nie podoba. Z drugiej strony może i Bogumił był dobrym facetem, ale jeśli nie było między nimi chemii to nie dziwię się, że Barbara była taka sfrustrowana w małżeństwie.

A co to za milosc? To jest odpowiednik wspolczesnosci, ze facet kupi dziewczynie drogie buty, torebke, wycieczke i oczekuje danai d**y w zamian. Wielka mi milosc...

Barbara była po prostu bardzo refleksyjna, podobały mi się te jej myśli wypowiadane na głos :) a wszystkiego z mężem dorabiali się wspólnie zaczynając kilkakrotnie od zera pracę w majątkach, w warunkach nierzadko urągających wszystkiemu. Dzisiejsza tipsiara blachara by wymiękła pierwszego dnia ;)

Nudna ta książka, paniusia rozmyślająca za fircykiem z lat młodości, mająca męza przy sobie który ja kochał, a którego nie doceniała, aż ja zdradził.

Film był dobry a tu bardziej o ekranizacji rozważania ;) a docenianie partnera dopiero gdy zdradzi i wspominanie młodości...życie:)

W tym wręczaniu nenufarów w białym garniturze ociekającym wodą jest urok... Czar romantyzmu, który nie ma w życiu żadnej wartości poza zachowanymi kilkoma wspomnieniami właśnie ;)