Czy wierzycie?

Czy wierzycie, że po trzech nieudanych związkach (w tym małżeństwo dawno temu) jest jeszcze szansa na szczęście? Dziś rozstałam sie z facetem, którego bardzo kocham, ale związek z nim mnie wyniszczał z powodu braku jakiejkolwiek deklaracji na przyszłość. "Żyjmy dniem dzisiejszym, nie wiadomo, co będzie jutro..." Nie umiał się w żaden sposób zadeklarować. Nie mieszkałam z nim. Czuje sie okropnie, bardzo tęsknię. Zaczynam mysleć, że nie trafię na nikogo, z kim będę mogła dzielić życie. Sytuację komplikuje fakt, że jestem chora na sm. Czy ktokolwiek będzie chciał byc z taką osobą? Na dodatek po rozwodzie? Czy komus sie udało? Chcę wierzyć, że tak. Chcę sie podnieśc i spróbować żyć normalnie. Jesli nie uda sie z kimś, to sama. Tylko czemu tak okrutnie tęsknie, skoro w tym związku więcej było bólu niż radości? Pomóżcie, wesprzyjcie. Nie mam z kim o tym pogadać...

oczywiscie ze tak. a co z tym nie myslał o przyszłosci? ja ci powiem, ze z tym tez jestem ostrozna, mowie co czuje, ale to czy bedziemy mezem i zona to caly czas budujemy i czas pokazuje, im dluzej a my wicaz razme tym lepiej. Jakosc reacji tez sie liczy. Moze rozstalas sie pochopnie,

31- jeżeli to wiek to nie tak duzo!!! co to jest sm?

Ile byliście razem? są faceci którzy potrzebują sporo czasu żeby się zdeklarować.

długo chorujesz na stwardnienie rozsiane?

Tak, tylko chodzi o to budowanie - czułam, że nic nie budujemy.Że stoimy w miejscu. Że nie ma go, kiedy go potrzebuję. A ja jestem zawsze, kiedy on potrzebuje mnie. Może to ja mam problem... Chyba zbyt duzo daję. Spytałam go dziś, jak sobie to wszystko dalej wyobraża. I on sobie nic nie wyobraża. Nie mysli otym, co będzie...Nic nie planuje. W pracy potrafi planować, w związku nie.

Choruję 3 lata ponad. Bylismy ze sobą dwa lata

rozumiem, ja jestem ze swoim chłopakiem 2 lata. no po 2 latach, to już jakieś dekleracje powinny być niekoniecznie, że ślub np. za rok, no ale jakies plany by się przydały. może trafiłaś na taki typ człowieka, są tacy, wieczni kawalerowie. wierze, że Ci się uda i spotkasz gość odpowiedniego dla siebie.

mam wrażenie, że nie mogłam znieśc tej niepewności. Sama choroba to wieczna niepewność. Potrzebuję jakiegos stałego punktu w zyciu. Czegoś, co pomoże mi walczyć. A on - wieczna niepewność. Nie wiadomo, co będzie jutro. Zawsze w czasie teraźniejszym - "jestem". Nigdy w czasie przyszłym. Nie wiem, czy zrozumiecie, jak sie czuje taki człowiek jak ja. Ja naprawdę próbuje walczyć. Problem w tym, że zaczynałam być na niego wściekła, zaczynałam mieć protensje i płakałam na okrągło. Nie chcę tego. Nie chcę sie tak czuć wobec niego, bo przeżyłam z nim kilka pięknych chwil. Właśnie - on zxawsze mawiał, że w życiu wazne są chwile...

no jasne ze znajdziesz szczecie

Dziekuję Anii. Po prostu muszę sie wygadać...

każdy człowiek potrzebuje stabilizaacji, a chory tym bardziej. jesli próbowałaś jakoś wpływac na niego żeby zmienił swoją postawę, a on dalej nic, no to chyba dobrze że się z nim rozstałaś.

jezeli ktos kocha drugą osobe to taką jaka ona jest. z jej wadami i zaletami.pomimo trudnosci jakie niesie zycie bo razem zawsze latwiej:)

w pewnym wieku, to już sama miłość nie wystarcza, jak nie ma przyjaźni, oddania

Myslę sobie, że jeśli tylko ja sama mam byc dla siebie podporą, to niech tak będzie. na razie nie wyobrażam sobie, że mogłabym byc z kimś innym. Kocham go i nie wiem, kiedy to sie wypali. Ale juz nie chcę przez niego płakać. Te chwile z nim były piekne, ale pomiędzy nimi bywało koszmarnie. I chyba więcej było tych smutnych. Może lepiej mi będzie samej? Tym bardziej, że nie wiem, co ze mną będzie. jak długo będę sprawna. Jaki mężczyzna by sie na to świadomie zgodził? A co potem - czy umiałby wytrwać, jeśli choroba posadziłaby mnie na wózku? jakaś beznadzieja mnie ogarnia... może lepiej, jesli będę sama - nikomu ciężarem. przepraszam Was za te depresyjne wynurzenia. Chwilowo tak mam. Mam nadzieje, że minie.

tesknisz za nim bo go kochalas/a to ze juz troche w swoim zyciu przeszlas wcale nie oznacza ze przed Toba nie ma wspanialych chwil/

a jak to się przejawiało, że nie mogłaś na niego liczyć? wiesz jestem pewna, że sa faceci, dla których Twoja choroba nie jest żadnym problemem żeby się z Tobą związać, tym bardziej że możesz być sprawna wiele lat. a jak Twoja kondycja zdrowotna?

Tak, potrzebuje stabilizacji. W jakiejkolwiek formie. Nie musi to oznaczać małżeństwa, tym bardziej, że wiem, że ono jej nie gwarantuje. Ja potrzebowałam wiedzieć, że gdzieś razem zmierzamy, że może postaramy sie o dziecko? (jeszcze rok na interferonie, więc na razie nie ma szans), że patrzymy w tęsama stronę, że coś razem budujemy. A on - niby był, ale zawsze "dziś". A poczucie, że coś budujemy, dałoby mi siłę, by żyć, walczyć, kochać. ostatnio nie miałam tej siły, bo straciłam wiarę, że cos jest dalej. Dzis poprosiłam go, by mi powiedział, jak sobie nas dalej wyobraża. I on sobie nie wyobrażał nijak :S

31, glowa do gory, ja wierze, ze bedzie dobrze, a dola kazdy czasem ma, niezaleznie od stanu zdrowia i sytuacji. Jestes jeszcze mloda, cale zycie przed Toba, znam jedna kobietke chora na sm, ma 55 lat i swietnie sobie radzi. Nie jest na wozku, ma troche klopotow z poruszaniem, ale jest samodzielna. ma jakiegos faceta, jezdza co roku na kilka tyg do Egiptu, Tunezji itp i chyba jest szczesliwa - przynajmniej tak to wyglada z boku. A co do rozstania - to normalne ze teraz ci zle... Ale musisz wierzyc, ze dobrze sie stalo, ze teraz bedzie juz tylko lepiej. Trzymam kciuki. :)

beznajdzieja Cie ogarnia bo rozstalas sie z mezczyzna ktorego kochasz, musisz byc dzielna:) i nie poddawac sie tak latwo/Moze on sie boi zwiazku takiego na powaznie?Moze boi sie deklaracji bo nie wie sam czego tak na prawde chce>>

nie wykluczone, że on może po prostu boi się Twojej choroby, i dlatego chce być wiecznie z Tobą dziś,

Kondycja dość dobrze :) Jestem sprawna. Dwa tygodnie temu miałam jednak przez tydzień potworne bóle nóg. Bolało jak cholera, miałam trudności z chodzeniem.Juz lepiej, ale wiem, że to albo co innego może sie pojawic w każdej chwili. Boję się. On nie zrezygnował z zaplanowanego wyjazdu, a ja (tak, niestety) mówiłam, że i tak mi nic nie pomoże, więc niech jedzie, a ja spróbuję sie z tym uporać. czułam zupełnie inaczej. Strasznie go potrzebowałam. jestem głupia jakaś chyba...

malinka - wiem, że ludzie z sm sobie radzą. tez sie staram :). Znowu bez nika - takie mam własnie wrażenie. Ja też sie boję.

Powiem Ci, że dzielna jesteś. no jak on pojechał sam i Cię zostawił, no to niestety nie ma co tego ciągnąć dalej.

Anii - ładne to: wiecznie z Toba dziś :)

glupia nie jestes !!!!!!!!!

zgodze sie ale porusze wazny watek czasem ale to i w wiekszosci kobiety tesknia, bo wiedza ze na horyzoncie nikogo a tu 40 sie zbliza, a ona sama i tesknia, ale bardziej za tym by nie byc same niz za Nim:) stabilizacja, ok, ale bez milosci? to puste i sie rozleci. milosc czyli kocham w radosci i łzach, jestem jak mu sie wiedzie i jak plajtnal, milosc to uczucie ale i postawa 2 w 1:) a nie jak wszytsko ok jestem z Nim jak nie wypad. I to dlatego panie szukaja bogatych ustawionych mysla tak bedzie zawsze, a zawsze=stabilizacja a zatem zycie na takim samym poziomie, relacjach, ot latwizna i kalkulacja a to si e rowzna wyrachwanie

Pojechał do pracy na trzy dni, a ja mówiłam, żeby jechał, bo nie chcę, żeby mnie niańczył :O Nie wiem, czy by został, gdybym go poprosiła. Wolałam nie sprawdzać :O

nie jestes glupia, ja to rozumiem, wydaje mi sie ze to jak najbardziej normalne, ze jak jest nam zle to chcemy zeby ktos byl przy nas. W koncu miedzy innymi po to sie tworzy jakies zwiazki, zeby miec kogos, na kogo mozna liczyc w trudnych chwilach. A skoro on nie zdal egzaminu, to znaczy, ze cos nie tak... Jakby moj facet byl chory i widzialabym, ze mnie potrzebuje, do glowy nie przyszloby mi gdzies wyjezdzac.. i tego samego oczekiwalabym od niego.

a jaki to jest ból nóg u Ciebie, mieśnie czy może kości? ja od kilku lat mam jakieś takie dziwne bóle kości podudzia, zapomniałam jak ona się nazywa, piszczel chyba, czasem pojawiają mi się jak szybko zaczynam iść.