Wychowanie przez ojca

Jak sobie radzicie z niechęcią tatusiów do zajmowania się dziećmi. Ja mam dwóch synów 5 i 7 lat. Wyobrażałam sobie rodzinę jako partnerstwo - we wszystkich sprawach - w wychowywaniu też. Niestety - mój mąż ma inne zdanie - dla Niego liczy się tylko praca. Dzieci traktuje jak zło konieczne, jest zły i niezadowolony jak musi odebrać ich z przedszkola czy zająć się nimi w ciągu dnia....Ja już nie mogę słuchać tych narzekań...przecież to są Jego dzieci i bardzo Go lubią, jest dla nich autorytetem a on się opędza od nich jak od much......Ręce mi opadły kompletnie. Czy macie (lub miałyście podobne sytuacje? Jak sobie radzicie z tym?

aż mnie zadziwia to co mówisz.czy tak było od poczatku czy moze gdy dziecie podrosły.moj szwagier jest podobnym ojcem, ale nie dlatego ze nie kocha dzieci a dlatego ze jest wiecznie zmeczony po pracy.kiedys w rozmowie powiedzial ze tak bardzo oddalil sie od dzieci ze teraz sie ich wstydzi gdy ma sie z nii pokulac np po podlodze.

to sie nazywa pracoholizm i to sie leczy

Współczuję...Mój zapieprza jak mały osiołek, ale niedziela jest \"święta\" i tylko dla dzieci. W tygodniu pomimo tego, że pracuje na zmiany i mamy niekończący się remont znajduje dla dzieci choćby te pół godziny, żeby wieczorem im bajkę poczytać. Fakt, często zasypia szybciej od nich, ale liczą się intencje:P

Dzięki za wypowiedzi....bardzo prawdziwe i pomocne. Też się dziwię czasami jak to możliwe, żeby tak się odcinać od dzieci, tracić szansę na kontakt z nimi....ech aż serce boli. Ja też myśle, że to pracoholizm i też wiem, że to się leczy, tylko to trzeba chcieć leczyć i mieć świadomość, że to jest....

Dzięki za wypowiedzi....bardzo prawdziwe i pomocne. Też się dziwię czasami jak to możliwe, żeby tak się odcinać od dzieci, tracić szansę na kontakt z nimi....ech aż serce boli. Ja też myśle, że to pracoholizm i też wiem, że to się leczy, tylko to trzeba chcieć leczyć i mieć świadomość, że to jest....

no cóż.. mój ojciec taki był.. Niewiele o nas wiedział, z problemami czy po prośbie biegliśmy do mamy. Gdy musiał się nami zająć - odbierałam ze to kara dla niego. Bardzo kocham tatę, ale niestety chyba nie miał skąd wzorca brać. Moja babka - matka ojca to niesłychana góra lodu. Teraz, jak my już jesteśmy dorośli jest dużo bardziej troskliwy, zainteresowany rodziną niż kiedyś. Dużo wiecej o nas wie, interesuje sie naszymi problemami. Cieszy mnie, ze teraz miłość ojcowska nie kojarzy sie zniewieściale. Bardzo bym chciała żeby MM miał świetny kontakt z dzieckiem. Będe bardzo o to dbała.

oj, ja też mojego ojca nie pamiętam z dzieciństwa. W życiu nie byłam z nim na spacerze, czasem grał ze mną w karty czy kości, a tak to tylko praca - gazeta - tv. Jakim szokiem było dla mnie jak urodziłam syna a ten zaczął mi sie do wszystkiego wtrącać - czym karmić, jakie pieluchy itp:P Wnukami zajmuje się chętnie, to mu rekompensuje straty z mojego dzieciństwa;)

hehe, mamo trojeczki u mnie w domu bylo identycznie..tato wiecej czasu spedzal z kumplami niz z nami a teraz kiedy jest dziadkiem to opedzic sie od niego nie mozna....kilka razy zagial mnie takimi tekstami ze szok!!!! np o przewijaniu, karmieniu, kąpieli!!!! mysle ze moj ojciec byl ojcem swoich czasow....mowil mi kiedys w ze od tatusiow nie wymagano opieki nad dzicmi, ojciec ktory zajmowal sie dzieckiem byl zniewiescialy...niemniej mojego meza chwali za opieke nad corcia :)