Czemu tak trudno mi zerwać z kafeterią. Też tak macie?

Siedzenie tu i tylko użalanie się nad sobą to strata czasu. Każdy tak mówi i dla mnie to również oczywiste. Trzeba by przestać topić smutki na kafeterii i wziąć się za swoje życie. Na przykład zrobić coś, żeby częściej wychodzić z domu, spędzać czas z ludźmi w realu. Ale tu zaczynają się schody i to nie bagatelne. Kiedy próbuję odstawić kafeterię i zająć się moim życiem, tak bardzo przygniata mnie uświadomienie sobie w jak złej sytuacji jestem, że zupełnie się załamuje i jedyną rzeczą na jaką mam siłę to wejść na kafeterię. Poza tym, robiąc silne postanowienie poprawy i nagle zrywając z kafeterią, wydaje mi się, że już tak bardzo się poświęcam, że jakieś pozytywne zmiany od razu powinny zajść w moim życiu. A one nie zachodzą i uświadamiam sobie, że prawdopodobnie bardzo długa i trudna droga mnie czeka, zanim one zajdą.

nikt nie jest w podobnej sytuacji?

Wbrew pozorom, kafeteria potrafi jakoś zatykać te niezaspokojone tęsknoty. Kafeteria jest jak typowe uzależnienie, typowy nałóg.

ja też mam okresy ze nie wchodze zbyt często a jak juz to na chwilke staram się więcej sprztać aby czas sam na to nie pozwalal jednak to użalanie sie to chyba nałóg;) tylko ja sie juz nie użalam