Jestem zbyt wrażliwa i delikatna...

Ciężka to cecha charakteru. Gdy widzę jakiegoś biednego, zagłodzonego pieska to od razu płaczę. Jak widzę dzieci w domu dziecka mające smutne oczy to nie umiem o niczym innym myśleć przez cały dzień. Do tego boję się chorób i cierpienia. A najbardziej boję się raka, boję się tego, że ktoś mi bliski na niego zachoruje i, że go stracę. Na samą myśl łzy lecą jak szalone i nie umiem sobie z tym poradzić. Chyba wpadam pomału w depresję i nie wiem jak to pokonać. Może ma to podłoże w tym, że mam dla kogo żyć i nie wyobrażam sobie życia bez tych osób...

ty nie jesteś wcale wrażliwa i delikatna, ale za bardzo uwagę zwracasz na siebie, na swoje ego. boli cię krzywda dzieci, ale w ostatnim zdaniu piszesz "Może ma to podłoże w tym, że mam dla kogo żyć i nie wyobrażam sobie życia bez tych osób..." człowiek jest tak skonstruowany, że ogranicza go myślenie o sobie i swoich potrzebach. ty nie wyobrażasz sobie, że ktoś z bliskich ci umrze. no wybacz, ale nikt nie jest wieczny :O im wcześniej to zrozumiesz, tym szybciej przywykniesz do myśli, że i ciebie to spotka. a kiedy już oswoisz się z tą myślą, spojrzysz na rzeczywistość i siebie, z innej , właściwej perspektywy. śmierć innych ludzie opłakują tylko dlatego, że zawsze identyfikują się ze swoją. stąd ta "wrażliwość i delikatność".

ja tez tak mam