Teraz już powiem

Żyłam z Tobą zasłonięta Twoim cieniem. Dawałeś mi niewiele światła, poczucia, że kiedy jego promień padnie na mnie, rozświetlę się tęczą. Nie pozwalałeś mi by dotykał mnie wiatr, by tańczył wokół mnie, byłeś zazdrosny o deszcz i o śnieg, który dotknął mego ciała. Schowana w Twoim cieniu, nie potrafiłam się uśmiechać i wydawać dźwięków. Powoli Twój cień, stawał się olbrzymem, spoza którego nie umiałam już dostrzec żadnej gwiazdy. Wtedy nagle, zaczęłam płakać, a moje łzy topiły Twój cień wokół mnie. Za to nie mogłam niczego innego dostrzec poza mgłą. Uprzytomniłam sobie wówczas, że moje łzy nic nie są warte bo zamiast sprawić, że zobaczę wyraźny zarys horyzontu, widziałam zamazaną rzeczywistość. Kiedy przestałam płakać, westchnęłam i pomyślałam, że od dzisiaj postaram się patrzeć na Ciebie nie dostrzegając Twojego cienia. Teraz wiem, że to było najlepsze rozwiązanie.