Konaj me serce - po co dalej żyć?

Konaj, me serce - - po co żyć ci dalej? Żadne z twych pragnień nigdy się nie iści - - wrzej, aż cię ogień wewnętrzny przepali, i uschnij, na kształt oderwanych liści. Milcz i umieraj. Ileżeś to razy zadrgało próżno; klątwy ileżkrotne na twe szalone rzucałeś ekstazy, i znów milczało - - dumne i samotne. Ale tej nocy posępnej i sennej nie zdołasz milczeć, szał buntu cię zrywa, z milczenia twego powstajesz Gehenny, na ustach twoich drga klątwa straszliwa... Gdyby ta klątwa zmieniła się w gromy, skały się skruszą i spłomieni morze, zadrży sklep niebios wiecznie nieruchomy, gwiazdy zeń runą w przepaść...

:o

Jakie śliczne!

teraz wiem skąd się wzięło Przerwa-Tetmajer, bo bez przerwy to się czytać tego nieda

Lubię, kiedy kobieta omdlewa w objęciu, kiedy w lubieżnym zwisa przez ramię przegięciu, gdy jej oczy zachodzą mgłą, twarz cała blednie i wargi się wilgotne rozchylą bezwiednie. Lubię, kiedy ją rozkosz i żądza oniemi, gdy wpija się w ramiona palcami drżącemi, gdy krótkim, urywanym oddycha oddechem i oddaje się cała z mdlejącym uśmiechem. I lubię ten wstyd, co się kobiecie zabrania przyznać, że czuje rozkosz, że moc pożądania zwalcza ją, a sycenie żądzy oszalenia, gdy szuka ust, a lęka się słów i spojrzenia. Lubię to - i tę chwilę lubię, gdy koło mnie wyczerpana, zmęczona leży nieprzytomnie, a myśl moja już od niej wybiega skrzydlata w nieskończone przestrzenie nieziemskiego świata.

;)