mieszkanie z rodzicami

222 ja jestem w innej sytuacji bo moge sobie pozwolic na zamieszkanie osobno tylko nie wiem czemu do tej pory tego nie zrobilam???tak jak mowie czym dluzej tym gorzej sie usamodzilnic i to sie sprawdza. Zreszta ty jakbys tylko chial mozesz zmienic prace i pozwolic sobie na swoje 4 sciany.Albo zamieszkaj z dziewczyna?zawsze łatwiej

sprzed chwili - co będziesz jadła na kolację, powiedziałam gówno. można zwariować, , a jutro poniedziałek, i od początku a lata lecą,

@ a ja mam az 28 lat Skoro Cię stac na własny lokal, to NIE MAM POJĘCIA dlaczego jeszcze tego nie zrobiłaś :D:D:D To pierwsze co bym zrobił, i pod tym względem nie mam zadnych hamulców, jestem o to akurat zupełnie spokojny. Nie mam blokady w głowie typu "boje sie mieszkac sam". Byłby konkretny szmal, byłaby od razu samodzielność i zapewne wiele innych rzeczy. Owszem, sa jakies nawyki z domu, wygoda, itd ale chocby dla zwykłego prztestowania się wolałbym pomieszkac z pół roku sam. Jakos mnie to nie przeraża. Nie wspomnę, ze nagle wiele rzeczy "niemozliwych" nagle stałoby sie mozliwe, tylko dlatego, ze nie byłoby w poblizu tych, którzy uwazaja to za "niemożliwe". Owszem, to kwestia jakiegoś "zakucia" umysłowego.. też z tym walczę ;).

hjsks, nie bądz wulgarna

tak się zachowuje człowiek na granicy wytrzymałości :) ale jednak dobrze wiedzieć, że nie tylko ja mam taki problem

i mieszkam z rodzicami i mlodszym rodzenstwem. majac 15 lat wyprowadzilam sie. prawie pol zycia spedzilam poza domem. ciagle gdzies sie przeprowadzalam wynajmujac mieszkanie lub pokoj. tam gdzie mieszkalam tam i pracowalam. z wyplaty oplacalam wynajem, ubralam sie i wyzywila. nie mialam lekko. pol roku temu wkoncu wrucilam do domu. kredytu nie dostane nawet na kawalerke wiec co taka dziewczyna ma zrobic? powiesic sie?

tak już nam jest chyba pisane, w koncu życie jest krótkie, żeby się zamartwiać i trzeba sie cieszyć życiem - matko kogo ja oszukuję:-/