konflikt samej z sobą

Ja nie dziewczyna. :P Tylko wujek dobra rada, co się nie zna, ale gada. Ale spoko ;)

Matko z córką! Czuję się jakbym czytała o sobie. Schemat znajmomości i uczuć jej towarzyszących ten sam:O Z tym że my razem studiujemy. Kiedyś nie mogłam nawet na niego patrzeć, teraz potrafię nawet uciąć sobie z nim krótką pogawędkę ale to wszystko. Po twoim przykładzie widzę ze dobrze zrobiłam nie rozmawiając z nim o tym co czuję, chociaż korci mnie niemiłosiernie do teraz a punkt kulminacyjny naszej znajomości minął jakiś rok z hakiem temu.

sądzę że własnie teraz kiedy on dał ci wyraźnie do zrozumienia że ma cię gdzieś powinnaś w końcu go olać i nie odzywać się do niego jeśli nie ma takiej potrzeby.

próbuję... po tym jak powiedziałam mu, że żadnej "rozmowy ani nie chcę ani nie oczekuję a to co wydarzyło się między nami chciałabym aby wyrzucił z pamieci i uznal że tego nie było" ... nastąpiło obustronne milczenie... i chyba jednak trochę mnie to rozczarowało :-( ale próbuję.. przyjeżdżam do pracy wcześniej... wychodzę poźniej... nie piszę do niego... próbuję lizać swoje rany i pozbyć się uczucia upokorzenia... to trudne.. ponizyłam się mówiąc o tym co czuje i mam ochotę napluć sobie w twarz.. tylko boję się czy będę potrafiła właściwie zareagować jeśli się w końcu spotkamy...

olać gościa

olać i nie szarpać się, bo nie warto

dzisiaj minął mnie samochodem na parkingu, gdy wysiadałam ze swojego...spojrzał.. ja -nic.. on-nic.. boże... jak mi źle