Czemu ludzie myślą tyle o innych ?

Nie rozumiem tego, jak można uzależniać własne życie i zadowolenie od innych ludzi.

Czy rzeczeczywiście warto ?

cóż...niektórzy tak mają...to skrajni altruiści a czasami uzależnieni od innych, bo tylko tak mogą się dowartościować. Gorzej gdy zahacza to o masochizm:)) Jeśli jednak nie, to naprawdę warto komuś pomóc i ulżyć w problemie

"tylko tak mogą się dowartościować" W wielu przypadkach właśnie o to chodzi, ze ludzie poprawiają swoje samopoczucie przekonaniem, ze są dobrzy, pomocni, poświęcający sie itd. Odmiana egocentryzmu albo przekonanie, ze muszą sobie na coś zasłużyć, np. na miłość.

Przeraża mnie to, że teraz tak mało osób ma swoje życie. Nie jest to oczywiście moja sprawa, ale ostatnio naszła mnie taka refleksja, że ludzie za mało myślą o sobie, o tym, co mogliby zrobić ze swoim życiem. Wpatrywanie się w cudze zwierciadło powoduje przecież zamazywanie się własnego świata, człowiek myśli, że to ktoś wyznacza to, ile jest naprawdę warty. Ja miałam taki okres, co mocno żyłam innymi, wydawało mi się, że to ich postawy są wzorcowe i dają mi prawdziwe szczęście, a może i pomogą odnaleźć sens życia. Przypłaciłam to depresją, ale dzięki temu, przypomniałam sobie o sobie.

Nie ma sensu się poświęcać dla innych, wtapiać w ich rytm, przestawiać się na ich myślenie...Życie innymi wyniszcza, jeśli nie ma w tym własnego spełnienia.

Porównywać to sie można w sytuacji, gdy np dopiero szukamy swojego stylu ubierania - do jakichś wzorców, które nam się podobają. Wiadomo, ze obserwujemy ludzi, którzy nam imponują, autorytety i coś chcemy zaczerpnąć. Plus trzeba swoje postępowanie zestawiać z wybranym systemem wartości, ale bez porównywania się do wszystkich dookoła, bo to bez sensu.

Południca...bo trzeba mieć dystans i zachować proporcje w tym co i jak sie robi. Wtedy jest ok. Uważam, że w stanie obecnym ludzie myślą bardziej o sobie, egoistycznie, egocentrycznie i narcystycznie. Pewnie wynika to ze stylu życia, braku sensownych przekazów i wartości oraz kompleksów. Szacunek dla człowieka stał się deficytowy

Jak byłam młodsza, to właśnie przejmowałam się, żeby być tak samo ważna jak osoba, którą miałam za niedościgniony wzór. Ciągle żyłam innymi, porównywałam się, a jak ktoś nie doceniał mojego dobrego serca, obwiniałam się. Długo to trwało, zanim zrozumiałam, że nie mogę zapominać o sobie.

" Szacunek dla człowieka stał się deficytowy" Szacunku nie odstaje się z automatu, trzeba zasłużyć. :-)

ludzie wcale nie mysla o innych :) to uluda , nawet myslac o innych - mysla tylko o sobie

Na szacunek zasługuje prawie kazdy. Pewnie oprócz tego, kto nie ma szacunku do innych. Trudno np nie mieć szacunku do dziecka czy osoby starszej, które mają jeszcze lub juz problem z jarzeniem:) "Jak nie wiem jak się mam zachować, na wszelki wypadek zachowuję się przyzwoicie":))

Tak, łatwo znaleźć sobie obrazek, w który człowiek jest błędnie zapatrzony. A co do egoizmu, to ja uważam, że człowiek powinien mieć choć odrobinkę, bo człowiek nie może byc zawsze i wszędzie. To straszne, ale ja długo obwiniałam się, że nie mogę komuś pomóc, jak robiłam sobie chwilkę odpoczynku, karciłam się, że leniuchuję, kiedy powinnam była pomagać innym lub pracować.

Duchu, ale Ty piszesz o dobrym wychowaniu, a nie o szacunku.

To straszne, ale ja długo obwiniałam się, że nie mogę komuś pomóc, jak robiłam sobie chwilkę odpoczynku, karciłam się, że leniuch*ję, kiedy powinnam była pomagać innym lub pracować. a dlaczego sie obwinialas? bo twoje wyobrazenie o sobie jest wlasnie takie - jestem pracowita altruistka ;) to jest wlasnie EGO , nie ma wiele wspolnego z innymi

Luśka...skądże znowu! To tylko cytat w ostatnim zdaniu i tyle Południca...Egoistami się rodzimy i nimi w jakimś stopniu jesteśmy. Rozumiem, że u ciebie te proporcje zostały zachwiane i całe szczęście, że jeszcze zdążyłaś się obudzić...

Ja tam szacunkiem darzę tylko te osoby, które są tego warte, co wyraża się w ich postawie, w kierunku, jaki sobie obrali. A takich ludzi jest naprawdę niewiele, moim zdaniem. Coś w tym jest, że ludzie myśląc o innych, myślą o sobie - nie ma chyba już bezinteresowności, praktycznie każdy oczekuje pochwały, która podbuduje jego osobowość.

Z tym szacunkiem to prawda, kazdy musi sobie na niego zapracowac/zasluzyc. To jest jedna z bolesniejszych lekcji zycia. Choc wydaje sie, ze powinno byc inaczej- tylko z tego tytulu, ze jestesmy ludzmi inni powinni dazyc nas szacucnkiem, niestety tak nie jest...

Duch, mówię o tych staruszkach itd. To kultura osobista i dobre wychowanie a nie szacunek dla kogoś, kogo nawet nie znasz.

czytając wywody autorki i co poniektóre komentarze można by dojść do wniosku, że Chrystus strzelił kolosalne głupstwo... na pewno był niedowartościowany i była to metoda na poczucie się lepszym od innych :P :D

Obwiniałam się dlatego, że chciałam być taka bez skazy, żeby nigdy nikogo nie zawieść. Teraz wiem, że było tak dlatego, że to miały mi pomóc w tym, żebym wydała się sobie lepsza niż do tej pory. Zależało mi bardzo na akceptacji innych ludzi.

amaletta , co chcesz przez to powiedziec? ze Jezus czul sie lepszy od innych ?

To kultura osobista i dobre wychowanie a nie szacunek dla kogoś, kogo nawet nie znasz. ditto

Południcaaa , dazenie do takiej akceptacji ze strony innych , to syzyfowa praca, nigdy nie osiagniesz tego stanu , codziennie od nowa trzeba zaczynac ta gre ....

odnoszę się do wypowiedzi typu: W wielu przypadkach właśnie o to chodzi, ze ludzie poprawiają swoje samopoczucie przekonaniem, ze są dobrzy, pomocni, poświęcający sie itd. Odmiana egocentryzmu albo przekonanie, ze muszą sobie na coś zasłużyć, np. na miłość. lub: Nie rozumiem tego, jak można uzależniać własne życie i zadowolenie od innych ludzi. lub: to skrajni altruiści a czasami uzależnieni od innych, bo tylko tak mogą się dowartościować. naświetlając problem z nieco innej perspektywy ;) to zmusza do przemyślenia tych teorii raz jeszcze :D

ludzie poprawiają swoje samopoczucie przekonaniem, ze są dobrzy, pomocni, poświęcający sie itd. Odmiana egocentryzmu.... ja tez mysle ze tak wlasnie jest :) Jezus byl przedstawiony jako postac pozbawiona ego , czyli ktos niezwykly :) normalny "dobry" czlowiek , czyni dobro wlasnie z EGOistycznych pobudek - azeby poczuc sie przez ta malenka chwile lepiej...

To była męczarnia, tyle lat. Wpadłam w pewnego rodzaju obsesję idealności, chciałam wszystkich zadowolić. W dodatku miałam zawsze pecha do bliskich mi ludzi - aż trzy razy trafiałam na pewniejsze od siebie "przyjaciółki", które były ode mnie pod każdym względem lepsze, nawet ludzie bardziej lubili ich towarzystwo niż moje. Dlatego wpadałam w dołek, kiedy czułam się lekceważona przez tych ludzi, którzy wcześniej chwalili moją kumpelę. Przecież to ja wkładałam w to wszystko więcej pracy.

normalny "dobry" czlowiek , czyni dobro wlasnie z EGOistycznych pobudek - azeby poczuc sie przez ta malenka chwile lepiej... Jezus, a może i wielcy tego świata ,jak JP II czy Matka Teresa, to rzeczywiście wyjątki. Inni ludzie chyba nie do końca są tacy. W każdym z nas drzemie taki wewnętrzny potwór, łasy na pochwałę i manię wielkości, a co gorsza, u niektórych uaktywnia się w szczególności.

które były ode mnie pod każdym względem lepsze,.... Południcaaa , to tylko twoja subiektywna ocena sytuacji :) twoj swiat - zawartosc twojej glowy , pewno z rzeczywistoscia ma to niewiele wspolnego , czy wiesz ze im wiecej wkladamy wysilku w jakas sprawe - tym efekt marniejszy , a i umeczyc trzeba sie o wiele wiecej ? :) nie warto ,

Zauważyłam to dopiero po kilku latach. Może ten wstrząs się przydał? W chwili obecnej układam życie po swojemu. Znalazłam sobie krąg małych przyjemności, słucham muzyki, którą lubię. I tak w marcowy poranek cieszę się, że jestem zadowolona z życia ;)