Nie wierzę już w świat i ludzi

no porzucała gównem i chyba już jej przeszło

Myśleć za dużo nie jest dobrze, ale Ty nie masz tego problemu, wiec spoko. Właśnie, że mam. Gdybym nie miała, to teraz bym tutaj nie pisała. A ja jestem wrażliwą, nieśmiałą osobą, przejmuję się tym wszystkim. Nie potrafię już dłużej wytrzymać tego, że jestem samotna, że siedzę ciągle w kącie na uczelni, a rodzice mnie wyzywają. Bo ja mam plany, dużo energii w sobie, jeśli ludzie dają mi szanse. A póki co to ciągle ktoś się ode mnie odwraca.

"autorko nie zwracaj uwagi na tych szydercow widzisz lusia doczekałaś się....." trzeba przyznac, ze te moje podszywy coraz lepsze :-)

" A póki co to ciągle ktoś się ode mnie odwraca. " ciągle od Ciebie? czyli jak mówiłam, ewolucja chce Cię wyeliminować

Są na świecie kursy asertywności. Zapisz się na jakiś.

A ja jestem wrażliwą, nieśmiałą osobą dało się zauważyć :D zwłaszcza w słowach kierowanych do mnie:D

Ike - pamiętaj, że internet dodaje animuszu.

brum- wiem o tym ja na przykład w rzeczywistości jestem niemym aniołem:)

Nie masz ani jednej bliskiej Ci osoby?Osoby,która wyciągnęłaby do Ciebie przyjazną rękę?I np.zaprowadziła do lekarza specjalisty.

Bo wkurzają mnie tacy ludzie jak ty, Ike. Nie wiem po co weszłaś w ten wątek, skoro twoje posty nic nie wnoszą. Nie napisałam o moim problemie wszystkiego, skąd wiesz, że nie jest poważny ?

Coś Ty ike :D Nigdy bym tak nie pomyśała o Tobie :D

a gdzie ja napisałam, że jest błahy? masz bardzo poważny problem ale bogu ducha niewinnych ludzi w to nie mieszaj:)

a widzisz brum ja to cię umiem zaskoczyć :)

Dokładnie ike :D

ja tez przestałam wierzyć w ludzi, nawet w najbliższych... życie to teatr - wszyscy są aktorami i grają... ciężko mi się z tym pogodzić, ale zawsze kiedy dostaje pstryczka w nos od świata to tłumaczę sobie to tak, że świat nie składa się z kolorów białego i czarnego , świat jest szary, w różnych odcieniach szarości... tego nie zmienisz. żal mi jak osoby które wydawały mi się bliskie, okazują się zakłamane, fałszywe, nie liczą się z twoimi uczuciami... najgorsze jest to, że mimo pełnej świadomości że cię krzywdzą, sprawiają wrażenie że nie ma problemu jak byś była drewnianą kukłą która nic nie czuje, nie przeżywa, a jak zobaczą, że coś jednak czujesz, że masz smutek wypisany na twarzy to zaczynają się asekurować... wtedy zaczyna się teatr... że niby się nic nie stało, ale zejdą ci na chwilę z drogi aby ci przeszło...a potem znów się pojawiają w twoim życiu jak by nic, czegoś potrzebują itd... nie ma ludzi dobrych i złych wszyscy są bardziej lub mniej perfidni, wygodni, zakłamani... świat już taki jest i będzie jeszcze gorszy trzeba to olać i nauczyć się asertywności.

Nie mam nikogo. W domu nieustannie się kłócą, nigdy nie są zadowoleni z tego, co robię. Na uczelni jest najgorzej - jestem na drugim roku, a nadal nie potrafię się otworzyć. Jak raz to zrobiłam, to okazało sie, że nie była to osoba godna zaufania, zwykły zdrajca, który potrafi tylko opowiadać o innych brednie. Przez to ludzie na roku odwrócili się ode mnie, każdy mnie traktuje jakbym nie istniała. Zamknęłam się w sobie, studia przestały mnie cieszyć. Czuję się źle, bo po tej sytuacji już nigdy nie będę miała normalnego życia na roku.

Może bym to zignorowała, ale życie osobiste jest także w rozsypce. Rodzice mnie nie rozumieją, nie mogę nawet im o tym powiedzieć, bo zawsze jest tylko "to twoja wina". Nigdy nie mogę uwierzyć w siebie, czuję się niedoceniana, niepotrzebna. Gdybym umarła, to i tak nikt by tego nie zauważył.

Co mogę zrobić w takiej sytuacji ? Czy mogę jeszcze cokolwiek zmienić ?

Czy mogę jeszcze cokolwiek zmienić ? tak, siebie a na razie rant away

Cały czas nad sobą pracuję, ale przez to, co się stało, zamknęłam się jeszcze bardziej w sobie niż kiedykolwiek. Ludzie ciągle tylko się gapią, a nikt nie powie, co jest grane. Tak wygląda stanie się ofiarą poważnych plotek...

spokojnie, dzien za dniem, a ludzi nie zmienisz

A moim zdaniem Ty jesteś zgnębiona sama w sobie.Musisz to koniecznie zmienić ,najlepiej z pomocą psychiatry.On Ci pomoże spojrzeć na życie i otaczających ludzi pozytywnie.

Powoli staram się z tym pogodzić, ale nie ukrywam, że źle żyć ze świadomością, że ludzie cię obgadują za plecami.

że źle żyć ze świadomością, że ludzie cię obgadują za plecami. robia tak od zarania dziejow, pewnie kiedys malowali paszkwile na scianach sasiedniej jaskini

Nie ma tak,że Ty powoli ,czy że starasz się.Powinnaś koniecznie wyleczyć się ze stanów lękowych.Inaczej będzie wracało do Ciebie przeświadczenie,że jesteś na widelcu ludzkim.

Generalnie nie wiem, jak odbierać zachowanie tych ludzi. Mam podejrzenia, że to może być spowodowane plotkami, skoro tak się to zbiegło, ale do końca nie jestem pewna. O tym, że o mnie mówiło kilka osób, mam informacje od kolegi z ławki, z którym gadam jako jedynym, lecz nie wiem, czy tylko o to chodzi. Nie pojmuję dlaczego nagle ludzie zaczynają nas ignorować z dnia na dzień, tym bardziej, że wcześniej dużo osób wydawało się w miarę okey.

To znaczy leczę się u psychiatry, ale nie oznacza to, że stany lękowe nie wracają.

W zasadzie chodzi o to, że dopiero pod wpływem plotek, stałam sę taka wystraszona. Odebrałam to jako zaszczucie podobne temu, które przeżyłam jeszcze w szkole podstawowej i gimnazjum. A już miałam nadzieję, że studia wszystko zmienią, że uda mi się tam pozyskać grono fajnych znajomych. Miałam przecież czyste konto, mogłam zacząć wszystko inaczej.

A teraz nie wiem, jak chodzić na uczelnię. Lubię swoje studia, nie chcę ich rzucać, ale plotki mnie wyniszczają.

Zawsze szczery słusznie zauważył, ze o wielu ludzich swiat plotkuje i co z tego? Przeciez ręka, kolano, czy głowa Cie od tego nie boli. Ja mam jednego kolegę i jedna kolezanke (odrebne pzrypadki) o ktorych ostro plotkowano w kontekscie zdrad, romansow i ciąz, ale wszystko po czasie przycichlo i tamte ploty zostaly wyparte w świadomości ludzi przez kolejne sprawy i kolejne obiekty plotek. Po prostu nic sobie z tego nie rob, albo przynajmniej udawaj. Z czasem sprawa przyblednie.