Jestem tu bo nie mam z kim rozmawiac....

Praktycznie cale życie sama, nie mam żadnych znajomych, przyjaciół o chłopaku nawet nie wspomne. Chciałabym teraz z kimś spedzic czas ale nie mam nikogo. Jest jedna "koleżanka" (niewiele wie o moim życiu) z którą czasem się spotkam ale jej towarzystwo mnie męczy. Spotyka się ze mną tylko wtedy, gdy czegos potrzebuje i za każdym razem krytykuje mnie i radzi jak powinnam życ. Na moje propozycje kina, spaceru...itp. nigdy nie wyraża zgody. W pracy jest mnóstwo osób z którymi mogłabym się zaprzyjaźnic, niestety wszystkich unikam bo jestem chorobliwie nieśmiała. Przypuszczam że cierpie na fobie społeczną. Boje się do kogoś odezwac a nawet patrzec ludziom w oczy. Coraz bardziej męczy mnie ta sytuacja. Nie pójde do psychologa choc wiem, że potrzebuje pomocy. Czy można wyjśc z tego o własnych silach?

Zalosne :o

ty juz pokazales i obrzydziwles ludziom zycie. spierdalaj na swoj watek gburze

eee tam, przesada. ja też jestem nieśmiała, nietowarzyska i unikam kontaktów z ludźmi. ale kiedy chce kogoś poznać, albo z kimś się zaprzyjaźnić - po prostu to robie... jednakże bardziej lubie samotny tryb życia i nie przeszkadza mi on.

ratunek w dordze : D To nie jest zwykła niśmiałośc. Codziennie rano przed wyjściem z pracy czuję lęk. Bardzo boje się spotakac tych wszystkich ludzi w pracy. Jest coraz gorzej. Przez to moje unikanie inni źle mnie odbierają. Mam wrażenie że jestem tematem polotek. Może myślą, że jestem wyniosła.

a skad jestes ile masz lat i czy jesteś ładna ? chętnie bym cie poznał :)

ale wiesz, że może być gozej ajk nic z tym nie zrobisz???r

Napisz ile masz lat. Myślę, że wiek tu trochę da rozjaśnienia w sprawie. A półgłówkami wyżej się nie przejmuj.

między 20 a 30 lat.

napisz skąd jesteś przecierz cie tu nie zjemy i jak siebie oceniasz (chodzi o wygląd) ?

Wygląd jest dla mnie wielką zagadką. Miałam tak rożne doświadczenia w tej kwestii. Zdarzało się, że naprawde atrakcyjni mężczyźni zagadywali mnie na ulicy. Jednak w pracy jest kilka osób, których podejrzewam o to, że krytykują mój wygląd. Nigdy nikt mi prosto w oczy nie powiedział czegoś niemiłego ale po zachowaniu niektórych podejrzewam że mogę się im nie podobac...Dużo można by mowic na ten temat

wiesz wygląd może i przyciąga ale to charakter zatrzymuje, postaraj się częściej uśmiechać, ale tak życzliwie, a nie jak słodka idiotka

a krytyką się nie przejmuj, jak ktoś nie jest zryty, to sobie odpuści

po tym co piszesz to chyba ni jest z toba tak źle ;)

terkoz hmm... rok temu uśmiechnełam się do jednego pracownika (wymagała tego sytuacja) od tamtej pory mam wrażenie że szuka okazji by byc niedlako mnie i ciągle czuje jego wzrok na sobie. Teraz dostaje paraliżu w jego obecności, robie wszystko żeby go nie spotkac. Co nie znaczy że mi się nie podoba.

Nie przejmuj sie -masz nas!

skoro juzż raz sie do niego uśmiechnęłaś i koleś Ci się podoba to II raz sie uśmiechnij

może dzięki temu kolesiowi przestaniesz bać się ludzi i oni pzestaną uważać Cię za odmieńc

Ej kurczę, to tak jakbym czytała o sobie.. Nawet z tą jedną koleżanką trafiłaś.. Tylko, że ja jeszcze chodzę do szkoły.. Masz rację, to nie jest zwykła nieśmiałość.. Bo ja nie to, że nie lubię ludzi, tylko się ich po prostu boję, uciekam przed nimi.. Boję się do kogokolwiek odezwać czy choćby spojrzeć w oczy, więc się się wogóle do nikogo nie odzywam.. Jedynymi ludźmi przy których zachowuję się "normalnie" są moi rodzice.. Ale gdy wychodzę do "obcych", których znam nawet kilka lat (np. ze szkoły) to coś się we mnie zacina, siedzę po prostu wystraszona w kącie, do nikogo się nie odzywam.. Boję się nawet powiedzieć komuś "Dzień dobry". Nie pytajcie dlaczego tak jest, bo nie wiem. Ludzie pewnie myślą, że jestem jakaś zarozumiała, albo upośledzona.. Chciałabym zacząć żyć "normalnie", ale boję się, że to się już przeradza w chorobę, a nie zwyczajną nieśmiałość.. Jak sobie z tym pomóc?

terkoz Nie zrobie tego, nie potrafie patrzec juz mu w oczy, poza tym on probował mnie juz kiedys zagadac a ja nawet na niego nie spojrzałam, po prostu udaje że go nie widze. Teraz modle się o zmiane pracy bo do obecnej już nie potrafie przychodzic.

a spotykałaś sie kiedyś z jakimś mężczyzną ?

zazdroszcze ja mam nieustanną potrzebę samotności i przebywania ze swoimi myślami, nawet spacery i kino wolę przeżywać sama ludzie nie lubią osób nudnych, cichych,bezbarwnych, zdołowanych, przygnębionych faktem samotności Zobaczą że Ci dobrze z sobą i lubisz siebie to zaraz się zlezą:O

Jakim cudem ty pracę dostałaś jeśli mogę spytać? Przecież w dzisiejszych czasach trzeba zrobić z siebie idiotę na interview, żeby ktoś Cię zauważył.

ale jak zmienisz prace i dalej tak bedzie z Tobą to na dzień dobry zrażą się do Ciebie, a w starej robocie możesz tylko poprawić swój wizerunek

zajka ta praca nie wymaga wielkich umiejętności, każdy ma szanse tam pracowac...ale musisz się liczyc z tym, ze kokosów tam nie zarobisz w dodatku to nie jest umowa o prace.

cierpie ale nikt o tym nie wie, to może razem pójdziemy do tego psychologa, co? :)

Autorko, a dlaczego piszesz, ze nie pójdziesz do psychologa? Nie sądzę, abyś była w stanie sama z tego wyjść.

terkoz wiem, dlatego zamierzam ze wszystkich sił od samego początku starac się byc smiałą osobą oczywiscie jeśli dostane prace (choc to bedzie trudne)...ja już nie potrafie w obecnej firmie się zmienic, gdybym zaczeła inaczej sie zachowywac, znowu stalabym się tematem do plotek ("a tej, co się stało").

a ja się uczepie tego kolesia do którego się uśmiechnęłąś, trzymaj sie go, jeśłi inni zobaczą, że on Ciebie zaakceptował to może też sie do Ciebie przekonają pozostali; niech ten koleś będzioe dla Ciebie przepustką do lepszości

ja bym chętnie poszedł na piwko :)