Nienawidzę swojego życia i rodziny i siebie

Nie mam z nimi o czym rozmawiać, oni specjalnie to robią. Wyśmiewają moja pracę, wcześniej moje studia, każą wynosić mi się z domu i śmieją się, że mnie na to nie stać (oni mają pieniądze i żyją bardzo dobrze). Wiem, ze świat się nie kończy na Warszawie, ale akurat tutaj mam pracę.

praca nie jest cyrografem na całe życie w innych rejonach polski wynajmiesz 2 pok za 700 sama wydasz 250 reszte da współlokator, a twoja praca jest tak samo potrzebna w innych regionach

Nie bardzo... Pracuje w wolnym zawodzie, trudno znaleźć zapotrzebowanie na takie zajęcia poza dużymi miastami, w Polsce głównie Kraków, Warszawa i Gdańsk. Poza tym jest kiepsko:( Wiem, jak sie żyje w mniejszym mieście. Ok, mogę pojechać do Torunia i pracowac tam w sklepie, ale co z tego, że mieszkanie tam kosztuje 700zł, skoro zarobie 900-1000?:O

przypadłość. Takich ludzi są setki tysięcy:(

Mam 23, studiuje zaocznie i jestem na stażu. Mieszkam tylko z mamą, od wielu lat klepiemy biedę - moja mam jest sprzątaczką. POszłam na studia, bo wierzyłam, że one mogą coś zmienić, że znajdę dzieki nim pracę i zmienie się moje życie na lepsze. Niestety nie ma na razie szan pracy w zawodzie:( POnadto zerwał ze mną niedawno facet. POwiedział, że mnie nie kocha, a po 4 dniach był z inną. Bardzo mnie to boli. Mieszkaliśmy ze sobą półtora roku. Koleżnakw widziała jego nową dziewczynę (nieładna i otyła). Dla mnie nie do końca ma znaczenie wygląd, ale poczuła się strasznie, bo jaka ja muszę być beznadziejna, skoro wybrał ją? Może ma fajny charakter? NIe wiem... :( Na Boże Narodzenie 2009 podsłuchałam jego rozmowę z mamą i bratem. Według jego brata jestem beznadziejna, a matka stwierdziła, że spierzy sobie on ze mną życie (jego matka dyrektorka - moja sprzątaczka) Po tej rozmowie byliśmy jeszcze ze sobą trzy imesiące... Wierzyłam, że miłośc wystarczy, że wszysko przezwyciężymy!!! Całymi dniami od dnia zerwania myślę o tych słowach, czy ja naprawdę jestem taka beznadziejna, że nie można ze mnie pokochać? A może to, że jestem biedna odrzuciło go? Łudzę się, że to drugie, bo wolę myśleć o nim jak o piepszonym materialiście, niż to że naprawdę nie da się mnie kochać! Może nie wygląda z mojego opisu to tragicznie, ale dla mnie jest właśnie tragedia życiowa. NIe śpię, nie uczę sie na kolokwia... Płaczę tylko i się zadręczam. Jak jestem ze znajomymi, przyjaciółmi to jest ok, ale potem w tym domu, którego nieznoszę (zawsze się go wstydziłam) nie mogę wysiedzieć :( I wizje,że to życie sie nie zmieni mnie przygniatają. Coraz częściej mam ochotę ze sobą skończyć! Dlaczego nie umiem uwierzyć w siebie.... jestem taka zakompleksiona! Wszyscy mówią, że on pożałuje, że odrzucił skarb! Ale mnie to naprawdę nie pociesza:( Na razie widzę go całego w skowronkach! Kręcą się koło mnie nowi faceci, a ja nie mogę zapomnieć byłym... On ma 22 maja urodziny - chyba się potnę na myśl, że spędzi je z nią! Moje życie jest do d... naprawdę!!!

Nie stac Cie na sport? A jakie to koszta? chyba wyrzeczeń... dobrze, ze masz na interent, żenua.

kattie 86 wez sie ogarnij ludzie Ci tu prubują pomóc a Tobie nic nie pasuje . Tez mam rodzicow alkoholikow , i ciezkie zyciei tez mam nerwice itp a mam dopiero 19 lat ale sie nie uzalam nad sobą tak jak Ty! prubuje dązyc do czegos w zyciu zeby nie skonczyc jak oni. Mam chlopaka ktory mnie wspiera a nie traktuje jak gowno (tak jak to ujelas) wiec dobra rada znajdz sobie kogos tylko tez nie zadnego chlopaka bez perspektyw i zacznij zyc wlasnym zyciem!!!! nara

kattie przeczytałam jedynie pierwszy Twój wpis. Dotyka mnie Twoja sytułacja ponieważ sama kiedyś w takiej byłam. Wiem dobrze jak wyniszcza zycie bez kasy. I wiem dobrze ze depresja (bo z Twich słów wnioskuję że na nią cierpisz) moze człowieka posunąc do strasznych rzeczy. NIe będe się tu rozpisywać proszę Cię jedynie o wytrwałość. Uwierz mi ze PO KAŻDEJ BURZY przychodzi SŁOŃCE. I kiedyś będziesz z dumą wspominać czasy kiedy miałaś problemy i je przezwyciężyłas. Bądź silna. Los się odmienia:D

Stelcia Ty też bądź silna. Stary ten Twój post i dlatego wierze ze coś się u ciebie odmieniło na lepsze. Wierzcie mi, wszyscy spotykają się z tragediami, zdradami, orzuceniem...Ale zawsze trzeba sobie wyobrażać i powtarzać, że jeszcze kiedyś bedzie lepiej. A co nas nie zabije to nas wzmocni...NAPRAWDE!:)