szukam przyjaciela

No, ja jeszcze nie poszłam :) Ale ok, dobranocka w takim razie :)

Aaaa, to o to chodzi... No to nie wiem Mariusz, naprawdę :( Tak się porozumiewam z ludźmi od zawsze i doprawdy nie zastanawiałam się nad tym nigdy....

Może jest to swoisty język każdego z nas... ale grunt, że te labirynty się przenikają i drugi człowiek odnajduje w nich drogę bez problemu :) Chyba to jest najważniejsze?

Co do Basi, masz rację, ale upłynie mnóstwo wody w rzece, zanim dojrzeje do otworzenia się... być może przed samą sobą najpierw. Ale ja wierzę, że jej się to uda. Poczyniła pierwszy krok, rozmawia z nami, więc będzie dobrze :) Co do labiryntu... Idzie się raźniej, z kimś, ale moim zdaniem i tak pozostaje się uwięzionym we własnym labiryncie do końca. Może tylko śmierć jest wyjściem...

Pewnie. Basia i Piter dadzą radę, a my pomożemy ile tylko będziemy mogli :) Miłość? Poniekąd racja - ona scala ludzi, ale nie czyni ich integralną całością. Może tylko ich części... Nie wiadomo gdzie Ty się kończysz, a zaczyna druga osoba... jednakże nawet w miłości umysł pozostaje racjonalnym narządem... Odrębnym... Przypomina mi się ta scena: http://www.youtube.com/watch?v=6yz2YAjlbvw

Nic, Mariusz, na mnie czas, bo budzik tylko czeka, żeby znowu mi TO zrobić o 4:30 :( Dobranoc, do jutra :) http://www.youtube.com/watch?v=tkJNyQfAprY

Racja, nie należy mylić miłości z zakochaniem :) Raz jeszcze dobrej nocy :)

Dzień dobry :) Ja dziś tylko do 9. Potem "służbowa wycieczka" :P Miłego dnia wszystkim.

Dzień dobry Wszystkim :) Ja też chcę na wycieczkę :O Przeraża mnie moje wypalenie zawodowe, poważnie... :( W niedzielę pełnię zastępstwo dwunastogodzinne. Muszę wstać o 3 w nocy. Na samą myśl mam nerwowe skurcze całego ciała z żołądkiem na czele :(

Olu, to niestety służbowa wycieczka. Nie chce mi się.

Służbowa, bo służbowa, ale zawsze jakaś odmiana ;) Nic mnie nie zabija tak jak nuda i stagnacja :( Strasznie marudzę ostatnio, prawda? Przepraszam.

Wcale nie :)

Ależ tak :) Na swoje usprawiedliwienie mam tylko tyle, że deprymuje mnie toksyczna relacja z ojcem, który po śmierci mamy stał się nieznośny. No i dźwigam to sama na swoich barkach, bo moi bracia mają to gdzieś. Ja już czasami nie daję rady - wczoraj znowu skoczyliśmy sobie do gardeł. Jeden z tego pożytek, bo przez tydzień nie będziemy ze sobą rozmawiać ;)

Cóż mogę napisać. Życzę, żeby Ci się poukładało. Nic mądrzejszego nie przychodzi mi do łba na tę chwilę.

Nie poukłada się, niestety. To starszy, trudny człowiek, zamknięty w ramach swojego "jedynego słusznego" światopoglądu.

Są rzeczy, o których nie śniło się filozofom. Serio.

Wiem o tym. Ech, no wygadałam się przynajmniej. Dzięki :)

:)

A w życiu najważniejsze jest, żeby mieć na co czekać... :)

Otóż właśnie. Choćby na zmianę pogody przykładowo :)

No, ja tam nie czekam ;) Ale trzeba obrać sobie jakiś mały cel i dążyć do niego, czekać na jakieś wydarzenie. Ja czekam na przyszły piątek - będę miała normalny weekend o ile tatuś kochany mi go nie spierdzieli, co ma w zwyczaju czynić...

Będzie ok. Sama się przekonasz.

Będzie jak będzie. Staram się o tym nigdy nie myśleć :)

Właściwie masz rację. Góra coś tam pewnie wymyśliła :)

Też tak myślę :) Stoicki spokój to podstawa na krętej drodze życia.

Nawet na prostej :)

Tak myślisz? Na prostej chyba bym zaczęła szukać jakichś dodatkowych bodźców ;)

Hihi, nieobyczajnych? :D Uśmiałem się: http://f.kafeteria.pl/temat.php?id_p=4467103

Hmm... no, cóż... ostatnio nie ma żadnych bodźców, czy też bolców nieobyczajnych w moim życiu, więc nakręcam się emocjami :D Tak, też to widziałam i padłam :D

Bolec nieobyczajny... Ciekawa definicja :D:D:D